Μάτια καθάρια σε κοιτούν κι εσύ αφήνεσαι να σε διαπερνά η αγιότητά τους. Τη γνωρίζουν οι στράτες, της μιλούν τ’ αγρίμια,
τη συντροφεύουν οι ερημιές του δάσους και τα πετρωμένα χωράφια.
Τα χρόνια ζωγράφισαν το πρόσωπο, άσπρισαν τα μαλλιά σαν τα χιονισμένα βουνά.
Πίσω από το βλέμμα της ο καημός για το χρόνο που τρέχει...
Εκείνη μετρά τα χρόνια της με τα ζωντανά της φύσης.
Άνοιξη, καλοκαίρι, εκείνη εκεί, φορτωμένη έγνοιες και σκοτούρες.
Ήσουν εκεί, κυρά μου, ζαλικωμένη το φορτίο της ζωής,
στον ίδιο βηματισμό,
κόντρα στα ξωτικά και την αγριάδα της ξερολιθιάς.
Φροντίζοντας τις λαβωματιές της ζωής.
Mithymnaios
Αν οι αυτοί που σκοτώνονται πάνω στη μάχη για την πατρίδα ειναι μια φορά ήρως αυτές οι μανάδες της κατοχής και των πολέμων ειναι δέκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί πέθαιναν κάθε μέρα για τα παιδιά τους.Αφηναν το ξυνιάρι κάτω για να μας γεννήσουν στη γράνα και μόλις μας γένναγαν το ξαν'άρπαζαν.
Βούταγαν ένα ξεροκόμματο ψωμί και δυο ελιές για να γίνει γάλα στο στήθος τους και να μας το δώσουν και πάλι στο ξυνιάρι,στην σκάφη στο σκαφίδι,στο λόγγο για ξύλα.
Οταν θυμάμαι την μάνα μου γίνουμαι άγιος.
Σπύρος Δαρσινός