χρόνια που πέρασαν...

Μάτια καθάρια σε κοιτούν κι εσύ αφήνεσαι να σε διαπερνά η αγιότητά τους.

Τη γνωρίζουν οι στράτες, της μιλούν τ’ αγρίμια,

τη συντροφεύουν οι ερημιές του δάσους και τα πετρωμένα χωράφια.

Τα χρόνια ζωγράφισαν το πρόσωπο, άσπρισαν τα μαλλιά σαν τα χιονισμένα βουνά.

Πίσω από το βλέμμα της ο καημός για το χρόνο που τρέχει...

Εκείνη μετρά τα χρόνια της με τα ζωντανά της φύσης.

Άνοιξη, καλοκαίρι, εκείνη εκεί, φορτωμένη έγνοιες και σκοτούρες.

Ήσουν εκεί, κυρά μου, ζαλικωμένη το φορτίο της ζωής,

στον ίδιο βηματισμό,

κόντρα στα ξωτικά και την αγριάδα της ξερολιθιάς.

Φροντίζοντας τις λαβωματιές της ζωής.

Mithymnaios

Ποιητικός... επίλογος

H ιδέα ομολογουμένως ήταν πρωτότυπη και ασυνήθιστη και γι’ αυτό προκάλεσε αίσθηση και συζητήθηκε. Αναφερόμαστε στην εκδήλωση στη μνήμη του νομπελίστα ποιητή Oδυσσέα Eλύτη που διοργάνωσε η Nομαρχία Λέσβου. Η ιδέα ήταν του καταξιωμένου Μυτιληνιού ζωγράφου Γιώργου Πέρρου, ο οποίος θέλησε να δώσει το δικό του «επίλογο» στην εκδήλωση με τη... βοήθεια των στίχων του Φαίδωνα Θεοφίλου.

«Όταν οι εξουσίες σκύψουν

τείνοντας το αυτί στα χείλη των ποιητών

το κέρδος δεν θα ’ναι που θα ακούσουν

μα που θα σκύψουν».

Tο μήνυμα σαφέστατο και ας ελπίσουμε ότι η εξουσία κάποτε κάποτε θα... σκύβει, όχι μόνο για να ακούει τους ποιητές, αλλά και τους απλούς ανθρώπους, το λαό. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος και για την εξουσία!

Από το ΕΜΠΡΟΣ

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Η Εταιρεία Συγγραφέων το 1998 καθιέρωσε ως Ημέρα Ποίησης, την 21η Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας-αρχή της άνοιξης. Κι από το 2001, ύστερα από εισήγηση του Βασίλη Βασιλικού, η UNESCO την υιοθέτησε σαν «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης».

Και όπως ξέρουμε "η Εαρινή Ισημερία είναι η στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, ένα σημείο σταθερό στον κύκλο του χρόνου, υπόμνηση του αιώνιου μέσα στο εφήμερο, του παντοτινού μέσα στο μεταβαλλόμενο: όπως ακριβώς είναι και η Ποίηση".
Και επειδή αυτός που με μύησε στην Ποίηση και με έκανε να την αγαπήσω μέσα από τα βιβλία του ήταν ο λεπτεπίλεπτος Μήτσος Τσιάμης, θα ήθελα να αφιερώσω ένα δικό του ποίημα*, σήμερα, σε όλους και μ’ αυτό τον τρόπο να συμβάλλω κι εγώ στην μεγάλη αυτή ημέρα:

Το βράδυ θα γυρίσει το προσκέφαλο/ στις άλλες έγνοιες.
Τώρα μπορείς να εμπιστευθείς στο φως/ την προσευχή σου...
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, θα μπει το νέο φεγγάρι.
Το φως, βαθαίνει τις ρωγμές/ στα κράσπεδα της μνήμης...

Απλώνω τα χέρια μου προς τη θάλασσα,/ για να σ’ αγγίξω-
Έτσι σφιχτά όπως στ’ όνειρο,/ τόσο ζεστά
όπως τότε που κύτταζες τη ζωή-
με της ήβης την αγωνία στα μάτια...

Με τα ίδια χρώματα πάλι
προσπαθώ να σε ζωγραφίσω.
Για να κυττάζεις ακόμα πιο μακρυά
απ’ αυτό το ηλιοβασίλεμα που τελειώνει-
απ’ αυτό το ανέβασμα που σε κάνει,
παντοτεινά, να χαμογελάς...

Πίσω από μια σκιά ένα φως/ και μες το φως, μεσουρανεί το βλέμμα σου!
Πίσω από μια πτυχή νερού, καθάριο σαν πηγή, το γέλιο σου-
Γύρω, μπροστά, παντού, γυμνή, ολόρθη η παρουσία σου!
Σε ποια στήλη φωτός, να γράψω τ’ όνομά σου;

Τα χείλη σου, υγραίνουν τη θάλασσα,/ τα μάτια σου, ζεσταίνουν τον ήλιο!
κι από το φως,/ στη φαντασία πλασμένο είναι το σώμα σου.
Τα δυο σου χέρια, στους αστερισμούς,/ για πάντοτε υψωμένα...
κι αν είναι από τη γήινη σιωπή σου να ντυθείς,
το λέω, πως αρμονία θα σ’ ονομάζουν...

Ψηλά/ κι απ’ του μεσονυχτιού, τα δώδεκα καμπαναριά,
κι από των ποιητών, την κατακόρυφη στιγμή-/ ακόμα πιο ψηλά!
μες τα κλειστά βιβλία σ’ αναζητώ,/ και σε δυο κρίνων τη σιωπή,
στων στίχων, την αστροφεγγιά...

Δεν χρειάζεται να έχεις σχέση με την ποίηση για να συγκινηθείς. Η ποίηση αναπληρώνει αυτό που δεν μπορείς να ζήσεις.

Mithymnaios

* «Η σιωπή της Ελένης» από τη συλλογή του «Η Τελευταία Πανσέληνος»

Παλιά κιτρινισμένα χαρτιά

Είναι κάποιες στιγμές που δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, έτσι όπως έχεις γίνει. Προσμετράς τα λάθη σου, απορείς με το τι ανέχτηκες, εξοργίζεσαι με το πόσο υποχώρησες. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς το γιατί. Είναι κάποιες στιγμές που σε πιάνει ένα τελείως παιδικό παράπονο για το γεμάτο όνειρα και ζωή παιδί που άφησες να κλέψουν.
Κατά καιρούς έχω την ανάγκη να επιστρέφω στους παλιούς μου ρυθμούς. Κάτι ξυπνάει μέσα μου από το παρελθόν όχι απαραίτητα συγκεκριμένες μνήμες, αλλά σίγουρα μια νοσταλγική διάθεση. Απλώνω παλιά κιτρινισμένα χαρτιά και ταξιδεύω.
Βρίσκομαι σ’ ένα αδιάκοπο καθημερινό πήγαιν’ έλα, άναρχο, απείθαρχο, που υπακούει στους δικούς του κανόνες και τρέφεται με τη διάθεση κάποιων να διαφυλάξουν ίσως το πιο όμορφο διάλειμμα μιας συνηθισμένης μέρας.

Mithymnaios

Κι εσύ ήσουν εκεί

Πήγα, που λες, προχτές ένα ταξίδι. Είδα τοπία όμορφα, βουνά, κοιλάδες, δάση. Μυριάδες χρώματα της φύσης, απλωμένα...
Κι εκεί που θαύμαζα, είδα κι εσένα να περνάς, να μου ζητάς λουλούδι. Συνέχισες το δρόμο σου, χάθηκες πίσω απ’ τις βουνοκορφές, μα... εγώ ακόμη σ’ έχω στο νου μου...
«Χρώμα μενεξελί, νότα ανοιξιάτικη... παραπλανημένη του αγέρα...»
Γύρισα πίσω, το αποθανάτισα και στο στέλνω...

Mithymnaios

Τα συναισθήματα πάιζουν κρυφτό...

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:

" Τι είναι το κρυφτό;"

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

....1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...

* Μου το έστειλαν στο μάιλ μου
Mithymnaios

Σταχυολογήματα

Τούτα τα παρακάτω τα σταχυολόγησα από το περιοδικό Έψιλον, το ένθετο περιοδικό της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Τα βρήκα έξυπνα και χαριτωμένα και σας τα παραθέτω:

* Πως λένε το «μολών λαβέ» στη νέα κινηματογραφική ταινία «300»;
- Come and get them, you asshole;

* Ο νέος νόμος της Παιδείας, είναι νόμος Μαριέτα ή νόμος Μαρι(ον)έτα;

* Πολλές φορές βλέπουμε την ουσία και χάνουμε το θέαμα…

* Ευφορία μας έταζαν, την εφορία μας έστειλαν.

* Το είπε ο Τζέιμς Κάμερον όταν «ανακάλυψε» τον τάφο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ: «Το Πάσχα αναβάλλεται, βρήκαμε το πτώμα».

* Γιατί ο Αδάμ ήταν συνεχώς σκεπτικός και στενοχωρημένος;
- Γιατί η Εύα του έλεγε (συνεχώς) «Δεν μπορώ, σε βλέπω σαν φίλο».

* Μοιχεία είναι η εφαρμογή της δημοκρατίας στον έρωτα.

Mithymnaios

Παρέα μ' έναν αστερία

Μονολογώ.
Οι λέξεις... μερικές φορές δεν βγαίνουν. Κι ίσως δεν θα πρέπει να βγουν.
Άλλες φορές πάλι -απλά- δεν χωράνε πουθενά. Πνίγονται... Πνίγουν... (Δεν) ξεχνιούνται.
Την ώρα που γράφω και τα δάχτυλά μου χτυπούν τούτα τα πλήκτρα του υπολογιστή μου, νιώθω τον κραδασμό τους, που μόνο αυτές οι λέξεις όταν χτυπάνε κατευθείαν στην ψυχή, σου μεταδίδουν.
Δεν έχω λόγια. Μόνο εικόνες στα μάτια μου και ήχους να τριγυρίζουν μες το κεφάλι μου.
Και τότε σιωπώ... απλά σιωπώ.
Η σιωπή είναι κομμάτι του είναι μας. Και δυστυχώς σπάνια της επιτρέπουμε να υπάρξει. Αν ακούγαμε πόσα λέει κι αυτή...
Καλά... άσε με... δεν πάω πουθενά!
Αφουγκράζομαι μονάχα τη σιωπή.
Μερικές φορές με ξεχνάει κι αρχίζω να κουράζομαι...

Mithymnaios