ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Επειδή ο καλός μου φίλος Φαίδων Θεοφίλου στο σχόλιό του με παροτρύνει να δίνω τον προσωπικό μου χαρακτήρα σ’ αυτά που επιλέγω να γράφω, σκέφτηκα πως είναι καλό να κάνω μια μικρή εξομολόγηση από εδώ.
Δεν αρνούμαι ότι το γράψιμο για μένα είναι μια μαγεία. Με αγγίζει, το αγαπώ, αλλά συγχρόνως με φοβίζει. Είχα, όμως την τύχη τα πρώτα μου γραφτά να έχουν καλή κριτική από ανθρώπους που εκτιμούσα κι αυτό μου έδινε φτερά. Μου έδινε την δυνατότητα να πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν είμαι μορφωμένος, ασπούδαστος είμαι, σχηματισμένος ίσως. Πληροφορημένος κάπως... τι να πω... Με δίδαξε πιστεύω το διάβασμα, αλλά και η φύση της Λέσβου... που εμπνέει.
Γράφω για να συντηρώ τις αναμνήσεις μου, που έρχονται ξαφνικά στο μυαλό μου κι έτσι μ’ αυτό τον τρόπο βρίσκομαι για κάποιο διάστημα συντροφιά με κάποια πράγματα ή πρόσωπα. Τα περισσότερα είναι βιώματά μου. Η ζωή μου, σαν πίσω από ένα θαμπό κρύσταλλο. Έτσι αρχίζω να βάζω τις ψηφίδες των σκέψεών μου τη μια δίπλα στην άλλη, τα λόγια κι αυτές τις αναμνήσεις σε μια σειρά κι αφήνω μια χαραμάδα ελεύθερη να ξεγλιστρήσει αυτό που έχω μέσα μου. Στόχος μου δεν είναι να αποδώσω τέχνη μ’ αυτά (άλλωστε δεν την κατέχω) αλλά να αποκαλύψω τα βαθύτερα συναισθήματά μου. Γι’ αυτό βλέπετε να κυριαρχεί το προσωπικό συναίσθημα αλλά και σε πολλές περιπτώσεις κάποιες πνευματικές μου ανησυχίες. Έτσι γινόταν πάντα κι έκτοτε... έγινε το γλυκό μου βάσανο.
Αλλά να που αρκετές φορές έρχεται κι η ώρα που δεν γεννιέται η έμπνευση, δεν καρποφορεί η σύλληψη, δεν τινάζεται η σπίθα να γίνει πυρκαγιά. Δεν ανανεώνεται το ύφος. Δεν αντιδρώ στα ερεθίσματα που δέχομαι ώστε να μου δοθεί η επιθυμία να εκφρασθώ και να γράψω... Γι’ αυτό καμιά φορά επιλέγω και θέματα που δεν έχουν σχέση με μένα.
Ελπίζω με τούτα τα λίγα λόγια ν’ άνοιξα τα παράθυρά μου. Δείτε τα όλα: είμαι όλα αυτά που σας έγραψα, αυτά που κατέθεσα, αυτός είμαι. Ένας ονειροπόλος, ρομαντικός και αθεράπευτος Μηθυμναίος... και είμαι καλά.

Mithymnaios