Μηθυμναίος

Το τραγούδι της Περσεφόνης

Τετάρτη 22/11, μια υπέροχη βραδιά στη Στοά του Βιβλίου (Αίθουσα Λόγου και Τέχνης) όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Το τραγούδι της Περσεφόνης» της Φωτεινής Φραγκούλη.
Πολύς ο κόσμος, γεμάτη η αίθουσα, καλοί οι ομιλητές. Αίσθηση μου έκανε, εκτός των άλλων, μια πρωτότυπη παρουσίαση με προβολή στην οθόνη, ομάδας μαθητών της Φωτεινής να δίνουν το δικό τους παρόν, να την κρίνουν, να την σχολιάζουν, τόσο εκείνη όσο και το έργο της, να την ευχαριστούν για όσα τους δίδαξε. Να εξομολογούνται με τις τρυφερές κι ευαίσθητες φωνές τους, μ’ έναν νεανικό αυθορμητισμό έτσι ώστε να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα φρεσκάδας.
Αλκυονίδα ανθοδέσμη χρωμάτων και γραμμών οι καταπληκτικές ζωγραφιές της άλλης Φωτεινής, της Στεφανίδου που κοσμούν το βιβλίο, το κάνουν να το χαίρεσαι.
Κι ακόμα αντάμωμα με συγχωριανούς μιας κι η Φωτεινή είναι γέννημα-θρέμμα του Μολύβου. Αλλά και νοσταλγικές αναφορές:
«Η Ροδιά κοίταξε ψηλά και είπε:
- Μα ο ουρανός είναι γκρίζος σαν το γιλέκο του παππού.
- Γκρι-μολυβί. Ο ουρανός είναι μολυβής, κατέληξε η μαμά της αποφασιστικά.
- Είναι Μόλυβος;
- Μακάρι να ήταν Μόλυβος. Αλλά πώς να τον κάνουμε εμείς Μόλυβο τον ουρανό; Έλα, Ροδιά μου, να τον ζωγραφίσουμε με τις λέξεις μας, να γίνει Μόλυβος. Μα δούμε τον τόπο μας ξανά. Το χωριό μας το όμορφο. Τη θάλασσα, τις βάρκες, τους ελαιώνες.
Τα πέτρινα σπίτια με τα κόκκινα παράθυρα».
Ομολογώ ότι δεν γνώριζα το έργο της Φωτεινής. Όπως κι αυτή τη δυνατή αγάπη της για το χωριό μας. Κι εγώ που νόμιζα ότι είμαι ο μοναδικός λάτρης του. Με εξέπληξε!

«Ποτέ μην πει κανείς / πως ο καημός παλιώνει /
όποτε τον συλλογιστείς / σαν τη φωτιά φουντώνει».

Τι άλλο να πω, Φωτεινή, ήρθες σαν αεράκι να μας ανοίξεις μια χαραμάδα στο όνειρο!

Μηθυμναίος