Αδιακρισίες…

 

Δυο περίτεχνα δαντελένια κουρτινάκια, με βελονάκι καμωμένα απ’ το χέρι μιας υφάντρας, η οποία επί τούτου άφησε κενά στο πλέξιμο για να επιτρέπουν μόνο της ημέρας το φως να εισχωρεί όσο χρειάζεται, και δίχως ν’ αφήνουν να «γλιστράνε» τα μέσα προς τα έξω, όσο γίνεται…

Περιτύλιγμα συναισθημάτων…

Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης μας να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε, να φανταζόμαστε και να νοσταλγούμε όλα όσα η καρδιά μας επιθυμεί. «Τις ωραίες στιγμές, δεν τις αισθάνεσαι όταν τις ζεις, αλλά νοσταλγείς όταν τις θυμάσαι»... Όταν έχεις τη δύναμη, να ονειρεύεσαι, να νοσταλγείς και να ελπίζεις τίποτα δεν χάνεται. Να χάσεις κάτι απ’ αυτά –όποιο κι αν θα μπορούσε να ’ναι– σου ραγίζει την καρδιά. 

«Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους», είπε, αν δεν κάνω λάθος, η Ελεονόρα Ρούσβελτ. Κι εγώ, ένας περιπλανώμενος ονείρων, όπως έγραψε ο Στρατής Γιαννίκος στον Πρόλογο του βιβλίου μου Από το περιθώριο των λογισμών, ονειρεύομαι, νοσταλγώ και ελπίζω. 

Άλλωστε, πώς να νανουρίσεις τον καιρό, να ξεχαστεί, να γύρει ν’ αλλάξει πλευρό και να αποκοιμηθεί; Μεγαλώσανε τα χρόνια βλέπεις, κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν επάνω μου. 

Τελικά, είμαστε εμείς οι σκηνοθέτες της ζωής μας. Γι’ αυτό, όνειρα, ελπίδες, νοσταλγίες, σκέψεις και στιγμές, όλα, ας τα τυλίξουμε, τουλάχιστον, με λέξεις. Να υπάρχουν, βρε αδερφέ. Παλιά μου συνήθεια, ιδιοτροπία, παραξενιά –εύκολα το λες και κουσούρι– να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν.

Το «γιατί»…

 

Είχε πει κάποτε χαρακτηριστικά o Έρνεστ Χέμινγουεϊ: «Αν έχεις την τύχη να έχεις ζήσει στο Παρίσι ως νέος, τότε όπου κι αν πας για το υπόλοιπο της ζωής σου, αυτό θα μείνει μαζί σου».  

Κι εγώ, παραφράζοντάς τον κάπως, στο βιβλίο μου «Από το περιθώριο των λογισμών», έγραψα τούτο: «Αν έχεις ζήσει νέος στη Βενεζουέλα εκείνων των χρόνων, (της νιότης μου εννοώ) οτιδήποτε κι αν κάνεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, εκείνη θα παραμείνει μαζί σου, στη σκέψη σου, στην καθημερινότητά σου, στον τρόπο ζωής σου, στα λόγια σου, στη νοσταλγία σου»!

Έχουν περάσει ήδη είκοσι χρόνια αφότου επέστρεψα κι όμως ακόμη  συνεχίζω να την έχω στη σκέψη μου και στα όνειρά μου. Όλα αυτά έρχονται και σωριάζονται μπροστά μου σαν φωτογραφίες που αρνούνται να ξεθωριάσουν. Πώς γίνεται; Αδυνατώ να το εξηγήσω. Και γιατί άλλωστε; Κάπως έτσι εξήγησα το «γιατί» στο βιβλίο μου: «Γιατί κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια μού φαίνονται τα πιο ωραία! Γι’ αυτό θα την λατρεύω και θα τη μνημονεύω εσαεί, είτε αυθόρμητα είτε –το πιθανότερο– νοσταλγώντας την! Επειδή υπήρξε και επειδή η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου.