Μορφές της Λέσβου (Αναζητώντας το χρόνο)

Η τεχνολογία επελαύνει, ωστόσο σε κάποια χωριά, εν προκειμένω της Λέσβου, ο χρόνος μοιάζει να έχει ακινητοποιηθεί σε περασμένες δεκαετίες. Κάποιους ανθρώπους τους κρατάει δεμένους ο τόπος τους. Επιμένουν να διαφυλάξουν κομμάτια, στάσεις ζωής, απλότητα, παραδόσεις, συνήθειες, που τείνουν στους  καιρούς μας να χαθούν. Όμως εκείνοι επιμένουν στην καθημερινότητά τους και η ζωή συνεχίζεται δίχως να τους επηρεάζει. 

Αναζητώντας το χρόνο στην ενότητα Μορφές της Λέσβου θα παρατηρήσετε ότι, κατά τη φωτογράφηση, κάποιοι απ’ αυτούς έχουν επίγνωση της διαδικασίας είτε συμμετέχοντας, είτε αδιαφορώντας, κι άλλοι σαν να μη συμβαίνει τίποτα ανάμεσα σε αυτούς κι εμένα. Υποθέτω ότι δεν ξεπέρασα τα όρια, άλλωστε η εικόνα είναι επικοινωνία, είναι δημιουργία, φαντασία, πάθος και πρόκληση.

 

Κουρείο στην καρέκλα του κάθονται οι ίδιοι πελάτες, χρόνια τώρα, 

για τη γνώριμη ιεροτελεστία

(Βατούσα Λέσβου)

Στον καναπέ της αναμονής περιμένουν τη σειρά τους

Τα χρόνια πέρασαν. Τα μαλλιά του άσπρισαν. Οι δραχμές έγιναν ευρώ. Ο φούρνος παραμένει. Kι εκείνος εκεί με χαμόγελο εξυπηρετεί τους χωριανούς του παρά τα ογδόντα και κάτι χρόνια του… 

(Άργενος Λέσβου)

Τα χρόνια ζωγράφισαν το πρόσωπο, άσπρισαν τα μαλλιά, 

τα χρόνια πελέκησαν της νιότης την ικμάδα. 

(Μόλυβος – Χαρακτηριστική μορφή)

Και μη φανταστείτε ότι το επάγγελμα είναι ανδροκρατούμενο 

υπάρχουν και οι φουρνάρισσες.

(Πελόπη Λέσβου)

Το καφενείο περνά κρίση.  Σήμερα όπως κάθε παλιό χάνεται στο βασίλειο της λήθης 

(Άργενος Λέσβου)

Σε λίγο ξεφουρνίζει...

Καφενείο. Αποκλειστικοί θαμώνες, οι άνδρες και η πρέφα υπόθεση ζωής 

(Βατούσα Λέσβου)

Η αγγειοπλαστική έχει μακραίωνη παράδοση στη Λέσβο. 

Την τέχνη την μάθαιναν από τους πατεράδες τους κι εκείνοι απ’ τους δικούς τους. Έτσι προχώρησε η τέχνη. Μέχρι πότε όμως;…

(Μανταμάδος Λέσβου)

Προετοιμασία με μπάλωμα των διχτυών και ξεκινά το πρωινό

Ο Μόλυβος «καταδικασμένος» να «προοδεύσει»…

Μόνο με λίγη παραπάνω ευαισθησία 

θ’ αντέξουμε τις υπερβολικές δόσεις αναισθησίας

Σταύρος Απέργης

Ο Μόλυβος είναι η πατρίδα μoυ, είναι κομμάτι της ζωής μoυ. Κανένας μας δεν είναι περισσευούμενος, κανένας δεν είναι περαστικός κι ας μην είμαστε πλέον μόνιμοι κάτοικοί του. Τον αγαπάω γιατί εδώ είναι οι δρόμοι που περπάτησα, οι γειτονιές που μεγάλωσα, είναι οι αναμνήσεις μου, οι πρώτες μου φιλίες. Εδώ είναι οι τάφοι των δικών μου. Τον αγαπάω, γιατί εδώ έκανα τα πρώτα όνειρα για τη ζωή μου. Και ακριβώς επειδή τον αγαπάω δεν μπορώ να μένω αμέτοχος στα όσα διαδραματίζονται εκεί.

 Συνειδητοποιώ γενικά μια αργή, ως και σταθερή υποβάθμιση του χωριού μας. Δρόμοι βρώμικοι και σοκάκια με κλειστά κι ερειπωμένα σπίτια σημαδεμένα από το βάρος και τη σκουριά του χρόνου… και της εγκατάλειψης. Οι αρχές απούσες, αδιάφορες και, δυστυχώς, αμέτοχες. Ελλιπής καθαριότητα, δυσοσμία σε πολλά σημεία, ασυδοσία, θόρυβος, αυθαιρεσίες… Καταστάσεις αδιανόητες. Κάποιες τις έζησα. Κάποιες άλλες τις παρακολούθησα από... διακριτή απόσταση. Κάποιες, τέλος, τις διάβασα ή μου τις αφηγήθηκαν. 

Διαπιστώνω, όλο και πιο πολύ, ότι το «άσχημο» το ξεπερνάμε, παύει να μας πληγώνει. Το συνηθίζουμε έτσι ώστε να γίνεται αόρατο και μοιρολατρικά αποδεκτό. Ως πότε όμως; Ο Μόλυβος δεν ζητάει τον οίκτο μας· αγάπη και σεβασμό ζητάει. Έρχεται από μακριά, μέσα από τα κιτάπια του χρόνου και της ιστορίας. Έχει αφήσει ίχνη μιας μακραίωνης πορείας με απομεινάρια πολιτισμού που εξελίχθηκαν στην πορεία του χρόνου… Τα λιθόστρωτα σοκάκια του δέχονται τις πατημασιές του σήμερα πάνω στις χτεσινές. Ας τα σεβαστούμε, ας τα κρατήσουμε τουλάχιστον καθαρά. 

Ό,τι οραματίστηκε ο αείμνηστος Μιχαήλ Γούτος, θεμελιωτής της τουριστικής ανάπτυξης και έκτοτε πορείας του Μολύβου, θα τολμήσω να πω και να βεβαιώσω πως έμεινε, δυστυχώς, σαν μια μακρινή ανάμνηση. «Γαλήνιο τοπίο με ήμερους ανθρώπους» τον είχε χαρακτηρίσει ο κύριος Γούτος κι ακόμα σαν «επίκεντρο ανάπτυξης και ξενοιασιάς για ανθρώπους που έχουν ανάγκη γαλήνης σε μια πολυθόρυβη και αγχώδη περίοδο της εποχής μας». Άλλοι άνθρωποι τότε, άλλες εποχές, άλλα ήθη γενικώς.

Ο Μόλυβος διαθέτει καταπληκτικές φυσικές ομορφιές απ’ αυτές που, κάθε φορά και αυθορμήτως, έχω χαρακτηρίσει σαν «μαγικές», «ανυπέρβλητες», «ανεπανάληπτες» κι άλλα τέτοια ενθουσιώδη. Ποιος μπορεί να τις αγνοήσει.  Η φύση απλόχερα τον έχει προικίσει με τα δώρα της κι αυτό το έχω επισημάνει ουκ ολίγες φορές. 

Κουβαλούσαμε ένα ισχυρό γονίδιο και έχουμε καταφέρει να το ρίξουμε στο χαμηλότερο επίπεδο. Απομακρυνθήκαμε από αρχές και αξίες, έχουμε γίνει παθητικοί δέκτες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Απουσιάζει η κοινή λογική, ενώ δεσπόζει μια κακή απομίμηση των πάντων. 

Κάποιοι θα πουν: σκέψεις βολεμένου ανθρώπου της πόλης. Ίσως ναι.  Αλλά ενστικτωδώς αναρωτιέμαι: σε ποιον ν’ απευθυνθώ και σε ποιον ν’ απολογηθώ. Στον εαυτό μου ίσως, μόνο εκείνος νομίζω μπορεί να με καταλάβει.

* Επειδή είμαι και παραμένω λάτρης του Μολύβου, το έχω αποδείξει και το ξέρετε. Επειδή, στο διάστημα των διακοπών μου, απογοητεύτηκα με την κατάντια του. Επειδή η κατάσταση που επικρατεί πάει προς το χειρότερο και γενικά (μακάρι να διαψευστώ) θα επιδεινωθεί. Επειδή και πάλι (δυστυχώς) θα εκλεγούν οι ακατάλληλοι, κάθισα, με πόνο ψυχής, και έγραψα το παραπάνω κείμενο.