Ευκαιρίας
δοθείσης λοιπόν, μιας και το 'φερε η κουβέντα, –λίγο αθώα, λίγο περιπαικτικά– ρώτησα το φίλο μου: Πού «ταξιδεύει» όταν χάνεται στις
σκέψεις του; Κι εδώ άρχισε η κουβέντα, διότι –για να πω την αμαρτία μου– με το που την
άρχισε, λες και την οδηγούσε στα δικά μου λημέρια και μέτρα… «Δεν ξέρω
ποιος παρακολουθεί τη διαδρομή μου. Μ’ αρέσει όμως, όταν κάποιοι που αγαπώ το κάνουν.
Περνάν τα χρόνια, φίλε μου,
ξεθωριάζουν την έννοια των πραγμάτων και το μόνο που απομένει είναι ένα
παρελθόν απογυμνωμένο από κάθε αίσθημα και σημασία». Κι από φίλους –ας μου συγχωρεθεί εδώ η παρέμβαση– έσπευσα αμέσως να συμπληρώσω εγώ. «Κι αν
άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι, αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας. Ωστόσο, θα έλεγα ότι ένα κρυφό πάρε-δώσε το συνεχίζουμε. Υποθέτω ότι
συμφωνείς». Βεβαίως! Συνέχισε όμως. Μου αρέσουν τα όσα λες,
αντιπροσωπεύουν κι εμένα. «Ξέρεις, συμβιβάζομαι με το να ανατρέχω, πολλές
φορές, στα παλιά άλμπουμ με τις φυλαγμένες φωτογραφίες από τα χρόνια της
νιότης. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μου θυμίζουν το πριν, το πώς ήμασταν παλιά, μου
θυμίζουν αυτό που όλοι πάμε να ξεχάσουμε. Θαυμάζω την αλήθεια του χρόνου, γιατί αποκαλύπτει
την πραγματικότητα προσώπων και πραγμάτων. Βλέπεις, ο χρόνος πέρασε κι άφησε πάνω
μας τα σημάδια του και… δεν μιλώ για τις ρυτίδες μας. Άφησε γνώση,
εμπειρίες κι άλλα χίλια δυο. Πάντως χαμένοι δεν βγήκαμε. Μας έκανε αυτό που
είμαστε σήμερα. Οι φωτογραφίες μας δείχνουν αυτό που ήμασταν χτες. Αυτά τα ”χτες”
μάς ορίζουν. Αυτά είναι που μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι μεγαλώσαμε. Φυσικά
η ζωή θα συνεχίζεται και δεν θα πάψει να είναι ωραία, θα συνεχίσει να ευνοεί
τους τυχερούς εραστές της. Όλο αυτό που πολλοί θα το θεωρούν σαβούρα, νομίζω
πως εμείς δεν το μουτζουρώσαμε. Ποτέ δεν μουτζουρώσαμε τις στιγμές που η μοίρα μας χάρισε».
Αφήνω
τα λόγια του στον αέρα –τα θησαυρισμένα μέσα στο χρόνο– τι να προσθέσω… Τ’ αφήνω έτσι, σαν αποχαιρετισμό στον Σεπτέμβρη...
* Η φωτογραφία ευγενική προσφορά της Σ.
