Το παρακάνω, ναι, αλλά τι πειράζει;

Πιθανόν να έχω εμμονές. Και όντως τις έχω. Παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως, όπως θα έλεγε ο λόγιος φίλος μου. Δεδομένου μάλιστα ότι, όπως λένε, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, ναι, το παρακάνω, αλλά τι πειράζει;

Ωστόσο, δεν φταίω εγώ που, αν δεν είναι, από τη μια η φίλη μου από τη Θεσσαλονίκη, κι από την άλλη εκείνος ο Marce με τις ψηφιακές εικονογραφήσεις του, που, κάθε λίγο, με ξεσηκώνουν με όσα μου στέλνουν για κείνον τον τόπο όπου έζησα για χρόνια και αγάπησα πολύ. Ίσως να… (δεν συνεχίζω γιατί θα το χαλάσω).

Πάντως, είμαι της γνώμης πως έτσι και πετάξουμε από πάνω μας το χθες, αλίμονο, δεν θα ξέρουμε που πατάμε. Θυμάμαι πολλά από τα ωραία και υπέροχα χρόνια της ζωής μου εκεί. Ήταν το επιστέγασμα της διαδρομής μου. Τα φέρνω με νοσταλγία στη σκέψη μου κι αυτά επανέρχονται –επίμονα και διαρκώς– δίχως να μπορώ να απαλλαγώ κι ούτε θα το ’θελα φυσικά. Το γιατί είναι μια άλλη ιστορία.

Είμαι ευγνώμων που οι χαρούμενες λιακάδες των αναμνήσεών μου ξεπερνούν τις θλιμμένες. Αν επιχειρήσω, έστω να τα ξεπεράσω όλα τούτα, είναι σα ν’ αποχαιρετάω μιαν ολόκληρη εποχή· την εποχή μου…

Παράφραση... (Ι. Κ.)

Η αλήθεια είναι πως δεν ταιριάξανε ποτέ οι λέξεις τους, δε διασταυρώθηκαν ποτέ τα νοήματά τους, η ερώτηση του ενός δε συναντούσε την απάντηση του άλλου. Χρησιμοποιούσαν λόγια αλλόκοτα, σαν να τα προορίζονταν μόνο για τα δικά τους τ’ αυτιά και το δικό τους το νου… Όλα τα άλλα ήταν στα μέτρα τους δεν τους ταίριαζε οποιαδήποτε πρόφαση μηδέ διάψευση. 

Είχανε παραιτηθεί από χίλιες άτσαλες προσπάθειες να αποκαταστήσουν τη σχέση τους. Από απόσταση αγωνιούσαν να συγχρονίζουν τους χτύπους της καρδιάς στο στήθος. Πάντα σύμμαχος και σύντροφος στη ζωή και ασπίδα προστασίας στα δύσκολα η καρδιά.

Χίλιες σκέψεις, που πότε τις διώχνεις και πότε τις καλείς πίσω για να τις βάλεις σε τάξη. Ούτως ή άλλως οι ωκεανοί του κόσμου παραμένουν μικροί μπροστά στα εσωτερικά μας πελάγη. Έτσι συμβαίνει στη ζωή.

Όταν τα ανομολόγητα γίνονται λόγια...