Μεγάλη Παρασκευή 17 Απριλίου 2009. Η δημοσιογράφος Ντόρα Πολίτη με χρίζει Θεό και μου παίρνει συνέντευξη για τη στήλη της: «αν ήμουν Θεός για μια μέρα…» στην εφημερίδα ΑΙΟΛΙΚΑ ΝΕΑ
–
Σαν άνθρωπος της ξενιτιάς και τώρα… Θεός, πώς θα παρέμβεις στα… του νόστου;
–
Θα έκανα, να μην υπάρχει ξενιτιά, ούτε και μετανάστες. Θα τους πρόσφερα εδώ
στην πατρίδα, όλα όσα ψάχνουν στα μακρινά που πάνε. Θα έκανα, η Ελλάδα ν’ ακούει τους χτύπους της καρδιάς των ξενιτεμένων,
να μην αδιαφορεί, ν’ αφουγκράζεται τη νοσταλγία για την «Ιθάκη» τους. Και σαν
Θεός, θα έκανα το θαύμα για τους δικούς
μας απόδημους για να μην νιώθουν στα ξένα Έλληνες και στην Ελλάδα… ξένοι.
–
Σαν «λογοτέχνης» Θεός, ποιους μεγάλους του λόγου και του πολιτισμού θα
ξανάφερνες απ’ τον Άδη, για να λάμψει και πάλι η Ελλάδα;
–
Τούτο χρειάζεται πολλή δουλειά και μια μέρα δεν φτάνει ούτε για το Θεό. Θα το
απλοποιήσω λοιπόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, σ’ όλους τους μεγάλους Αρχαίους θα ξανάδινα «διαβατήριο» για
πίσω στο φως. Είναι οι μόνοι που άφησαν
παρακαταθήκη πολιτισμού και οι μόνοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, για τους
οποίους νιώθουμε περήφανοι. Αυτοί έκαναν την Ελλάδα να λάμψει, όταν οι άλλοι
βάδιζαν ακόμα στα σκοτάδια και αυτοί θα μπορούσαν να το ξανακάνουν.
–
Σε ποια χώρα θα παρενέβαινες για έπαινο ή για… παραδειγματισμό;
– Στην
Υπερδύναμη. Θα μάζευα όλους τους
πολιτικούς της και θα τους μοίραζα σε χώρες που είναι σημαδεμένες από τις
παρεμβάσεις τους. Να ζήσουν εκεί, και να υποστούν τα έργα των χειρών τους
στο ίδιο τους το πετσί.
–
Για την γενέτειρά σου τη Μήθυμνα κάτι εξαιρετικό που θα έκανες;
–
Είναι το
αραξοβόλι μου αυτός ο τόπος. Τον κουβαλώ,
τον πονώ, τον ποθώ! Θα υλοποιούσα λοιπόν την ιδέα ενός φίλου. Θα επέβαλα τον κιθαρωδό Αρίωνα σαν το
σύμβολο της Μήθυμνας παντού και τότε θα ερχόταν η εξέλιξη και η
αναγνωρισιμότητά της σε μια μέρα, όσο κι εγώ θα ήμουν Θεός. Αλλά το δώρο μου
στη Μήθυμνα θα έμενε στους αιώνες.
–
Για το θνητό εαυτό σου τι θα έκανες;
–
Θα μου έδινα… παράταση μήπως… προκάνω και κάτι, αλλά, κακά τα ψέματα. Σε μια
μέρα, όσο Θεός κι αν είσαι, δεν τα καταφέρνεις, έτσι που έγιναν τα πράγματα. Θα
εξολόθρευα πάντως τον πόνο, τις αρρώστιες, τον
άδικο θάνατο και για μένα και για όλους. Και… λίγο πριν τελειώσει η εξουσία
μου του 24ώρου, θα με ξανάκανα και πάλι
παιδί! Ήμαρτον, Θεέ μου…
–
Οικουμενικός Πατριάρχης, Πάπας ή κανένας;
–
Δυστυχώς κανένας! Άλλωστε και στις δημοσκοπήσεις ο… κανένας προηγείται, αφού οι αντιπρόσωποι του Θεού δεν πείθουν…
–
Μέρα Επιταφίου σήμερα και η ερώτηση άκρως επίκαιρη. Θα ξανάστελνες το «Γιο σου»
σήμερα με ευλογίες και προσευχές όπως τότε ή θα του έδινες… καλάσνικοφ στο
χέρι;
–
Θα του ’λεγα: «Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνον», τώρα κι αν χρειάζεται να σε ξαναστείλω, τώρα που ο
κόσμος που πλάσαμε έγινε αγνώριστος. Για να μην παραβιάσω όμως την 6η
εντολή μου: «ου φονεύσεις» θα τον έστελνα όχι με καλάσνικοφ, αλλά με βούρδουλα, μαστίγιο και φραγγέλιο σίγουρα.
Αν και σαν «Θεός», ξέρω πως πάντα ο όχλος
θα βρίσκει τρόπο να ξανασταυρώνει τον «Υιόν του Ανθρώπου».