… ως συνήθως μισά τα ξέραμε τα τραγούδια,
ολόκληρα ούτε ένα. Ίσα ίσα το ρεφρέν, κι αυτό όχι σωστό και όχι πάντα.
Σκόρπιους στίχους ανακατεμένους. Κι ήταν εκείνα τα βράδια με το λίγο φως… με κάτι χαραμάδες που έμπαζαν νοσταλγία. Σκλάβοι των ημερών τότε και της ρουτίνας η
παρέα να ψάχνουμε
μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή.
Ήταν
τα χρόνια των ονείρων, των οραμάτων αλλά και των υποσχέσεων, που ως συνήθως μας
ταξίδευαν. Ήταν η παρέα; Ήταν η στιγμή; Ήταν η διάθεση; Ήταν… η
ανάγκη!
Αυτό ακριβώς είναι τα τραγούδια, για να
συνοδεύουν στιγμές παρέας με κοινόχρηστες μουσικές αγάπες. Κι οι στίχοι να μη
δένουν. Αμηχανία, πότε στο ρεφρέν και πότε στο κουπλέ κι ο ένας να κοιτάει τον
άλλον στα χείλη. Κάτι να πιάσει. Μια λέξη για τη συνέχεια, να μη κομπιάζει.
Επειγόντως χρειαζόμασταν «σκονάκι», μόνο αυτό
θα ήταν η λύση. Ένα τετράδιο, ένα αναλόγιο κάτι τέτοιο… Και ήταν αυτό! Αντιγράφηκαν,
λοιπόν, τα τραγούδια, λύθηκε το θέμα, λύθηκε και η γλώσσα.
Πώς μου ’ρθαν όλα τούτα στο νου και τ’
αραδιάζω τώρα εδώ; Είναι γιατί στα καλά φυλαγμένα τιμαλφή μου βρήκα εκείνο το
τετράδιο με τα γραμμένα τραγούδια: Τραγούδια για την παρέα… Valencia 1987 γράφει ακόμη η ετικέτα.
33 χρόνια μετά! Να το βρίσκεις σήμερα και να
βουτάς σ’ ένα φιλόξενο νοσταλγικό «κάποτε»!
