Αυτές τις μέρες είπα να «ξεσκονίσω» κάποια απ’
αυτά που, κατά καιρούς, έρχονται εντελώς τυχαία –ασορτί με το τίποτα– και ξεδιπλώνονται μπροστά μου. Εν γνώσει μου, τότε, τους είχα παραχωρήσει το
δικαίωμα διόδου στο αδιέξοδο του μυαλού μου. Ασφαλές καταφύγιο. Ήταν κάθε λογής πολυποίκιλα
ερεθίσματα, όπως ένας τυχαίος στίχος, μια τυχαία σκέψη, ένα τυχαίο
τραγούδι που έτυχε να παίζει τυχαία… Μια… ανέλπιστη ευχή, κάτι τέτοια τέλος πάντων. Κι αφού δεν είχα πρόχειρο χαρτί,
μήτε μολύβι να τα σημειώσω, συνήθιζα να τα «παρκάρω» στα μικρά και ακατάστατα του μυαλού. Προσωρινά! Πόσο προσωρινά; Άγνωστο. Μέχρι να τα χρειαστώ.
Καημό μεγάλο το ‘χω, όσες φορές, χρειάστηκα
μια από αυτές τις αταξινόμητες λεπτομέρειες παρκαρισμένες, στριμωγμένες και
μπερδεμένες, τόσο περίτεχνα με άλλα συσσωρευμένα, για κάποιο λόγο, δεν τις βρίσκω. Η αγωνία του «μου έρχεται, μου
έρχεται…» να γίνεται επιτέλους «ήρθε», που δεν γίνεται, μου σπάει τα νεύρα. Η σκέψη, πάντα με τα γνωστά πεισματάρικα καμώματά της.
Το διαπιστώνω, κάθε φορά που θα χρειαστεί να επαναφέρω ένα οποιοδήποτε από τα
«θησαυρισμένα», στην επιφάνεια, έστω λειψό, ή πριονισμένο. Δεν το καταφέρνω.
Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι
σύμπτωση. Οπότε σαν ένα τίποτα στο τίποτα φευγάτο, μη
έχοντας τι άλλο να κάνω, προσπαθώ να ηρεμήσω και να συγκεντρωθώ. Σε τι μπορώ να ελπίζω; Απλά, μεταθέτω τα
νεύρα και την αγωνία μου στα αζήτητα και ψάχνω εκεί που υπάρχει –πάντα στα
δύσκολα– η λύση! Στη μαγεία του χαμόγελου Στο διπλωμένο κόκκινο χαρτάκι!
