Στα μανταλάκια…

Τίτλοι που αγάπησα, ωστόσο, θα μπορούσα ακόμη και με την ίδια ευκολία… να τους διαγράψω. Όμως, είναι οι τίτλοι κάποιων κειμένων απ’ το βιβλίο μου, στους οποίους συχνά επιστρέφω, ανιχνεύοντας επίμονα μαζί τους τις αμήχανες στιγμές που ήταν αφορμή, αιτία και λόγος, προκειμένου τότε να γραφτούν. Με το που μπαίνει το καλοκαίρι η σχέση μας ζωντανεύει... Αλλά, για να λέμε και την αλήθεια, εκτός αυτού, «συνωμότησε» και μια φίλη αγαπημένη, κι έτσι για να διευκολύνω τις απαντήσεις που της όφειλα, πιάστηκα να το ξεφυλλίζω και πάλι. 

Ζω με όσα έγραψα. Όλα κομμάτια, μεταξύ βιωματικής πορείας και ιδιωτικής έκφρασης. Κυριολεκτικά: κατάθεση ψυχής. Τώρα, μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια –έστω υποψία– προβολής, «κρεμάω στα μανταλάκια» τους τίτλους για το μόνο –και μοναδικό– λόγο να μεταφέρω απλά όσα μου ξαναθύμισαν με το ξεφύλλισμά τους... 

Απόσταξη μνήμης είναι, νοσταλγίας και αναπόλησης, τόσο έντονης –καύσιμο διαρκείας ανέκαθεν στα ράφια μου– που ακόμη νιώθω τη μοσχοβολιά τους. Τρυφερές εικόνες κι απόμακροι ψίθυροι μιας χαμένης αίσθησης από το παρελθόν που, όχι μόνο κρατούν τη γλύκα και το χρώμα τους θησαυρό στην ψυχή μας αλλά, ώρες-ώρες, είναι απαραίτητα για να καθοδηγούν τη συνέχειά μας. 

Αλλιώς χανόμαστε…

* Και στο Instagran:          www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

Ατενίζοντας τον ορίζοντα…

Δεν είναι τα γεγονότα, είναι οι ερμηνείες, οι περιγραφές, οι αναλύσεις και φυσικά η αλήθεια –αυτό που αποκαλούμε, τέλος πάντων αλήθεια– μια ερμηνεία που υπερισχύει έναντι κάποιας άλλης.

Διχασμένος, ανάμεσα στην έμμονη αναζήτηση της λυτρωτικής ψευδαίσθησης και στη χυδαιότητα της πραγματικότητας, παρακολουθώ από μακριά τα γεγονότα. Έτσι ελίσσεται καθημερινά η διάθεση ανάμεσα στην αμφιβολία και τη βεβαιότητα, δίχως να ξέρεις τι να πιστέψεις. Έτσι ελίσσεται και η ζωή. Η αβεβαιότητα του παρακάτω της ζωής.

Σ’ έναν κόσμο, σ’ ένα λαό όπου το λίγο δεν ήταν αρκετό, γιατί, τελικά, αυτό το λίγο περίμεναν ν’ ανάψει τη φλόγα, δεν… Και πάλι «δεν»!

Είναι μια αποτυχία (και πάλι), είναι μια απογοήτευση (και πάλι), είναι μια ήττα (και πάλι)… Πόση ελπίδα πια… Πόση ελπίδα για κάτι που πίστεψες, που τόσο ήθελες και επιθυμούσες, τελικά (και πάλι) να μη γίνεται. Σάμπως μπορούμε να βρούμε άκρη;

«Ένα χρέος αναγνωρίζω σε κάθε άνθρωπο: να έχει μια ιστορία να αφηγηθεί στη ζωή του». Το διάβασα κάπου και το σημείωσα, νομίζω το έγραψε ο Γιώργος Χειμωνάς. Το κράτησα γιατί θα το χρειαζόμουν όταν θα γινόταν. Και ήθελα να ήταν αυτή η δανεική φράση το «χρέος» και η ιστορία που θα ’θελα κάποτε να αφηγηθώ.

Ατενίζοντας τον ορίζοντα, ας πάμε παρακάτω και παραπέρα με την καρδιά και το μυαλό όλο ελπίδα! Και πού ξέρεις, κάτι μπορεί να γίνει. Θα δείξει. Δεν ξέρω πού θα είμαι και τι θα κάνω. Σημασία έχει να έχουμε την υγεία μας, δεν είναι δεδομένο φυσικά, αλλά το ευχόμαστε.