Πέρασαν 11 Χρόνια κιόλας…

Σα να ’ταν χτες... 

Ήταν 19 Νοέμβρη του 2006. Σα να ’ταν χτες. Ωστόσο, πέρασαν 11 χρόνια κιόλας… Ελευθερώθηκε η επικαρπία έκανα την κατάληψη χώρου που μου αναλογούσε στο διαδίκτυο και «θρονιάστηκα» στη γωνιά της προσωπικής μου δημοσιότητας.

Ύστερα… Ύστερα άνοιξα πόρτα και τόλμησα το πρώτο δειλό βήμα προς τα έξω κι έκτοτε απλώθηκε στράτα ολάκερη μπροστά κι έγινε, δίχως να το καταλάβω, διαδρομή ρουτίνας.

Άρχισα, που λέτε, με αχνές πινελιές να χαράζω και να χρωματίζω εικόνες, λέξεις, μνήμες, κάθε λογής αφηγήσεις και σκέψεις σε πολύ προσωπικό (κατά τη γνώμη μου) τρόπο και ύφος. Είχε ανάγκες, βλέπετε, η ψυχή να καθρεφτίζεται. Κι εγώ, πως θα μπορούσα αλλιώς, της έκανα τη χάρη. Βοηθούσε, βέβαια τότε, και η εποχή που είχε τα δικά της χαρακτηριστικά, τη δική της συμπεριφορά, το δικό της ρομαντισμό όπου, εύκολα ο καθένας μας,  αφουγκραζόταν «την ανάσα μιας λέξης και το λυγμό μιας συλλαβής» που λέει κι ο ποιητής. Έφτανε ν’ απλώσεις το χέρι κι ένα σωρό γνωστοί-άγνωστοι έρχονταν κοντά σου. Ήταν δε, τόσο μεγάλη η ανάγκη και η παρηγοριά της αγκαλιάς που τη μοιραζόμασταν απλόχερα. Απίθανα χρόνια τότε. Και… πολλά υποσχόμενα.

Εδώ μέσα χώρεσαν οι μικρές ή οι μεγάλες ιστορίες, οι αλήθειες, οι έσω φωνές, ξεσπάσματα, στοχασμοί και σκέψεις. Εδώ ενώθηκαν ψυχές και κορμιά με άλλα κομματιασμένα κι άρχισαν τα πάρε-δώσε: οι αγκαλιές, οι χαρές, τα χαϊδέματα, τα παινέματα, οι φιλίες αλλά… και οι έχθρες. Δεν θα μπορούσαν να λείψουν κι αυτές. Παράξενοι που είμαστε οι άνθρωποι…

Πέρασαν 11 χρόνια κιόλας! Μια δρασκελιά το χθες από το σήμερα. Τι να πρωτολογαριάσεις… Στο αχνόφεγγο πλαίσιο διακρίνεις πλέον μια χαμένη αίσθηση από παρελθόν. Απόσταξη μνήμης, νοσταλγίας, ξεδίπλωμα σκέψεων, φευγαλέες εικόνες κι απόμακροι ήχοι σαν ψίθυροι μιας τσακισμένης ευαισθησίας. Πέρασαν 11 χρόνια… Ποιος το περίμενε… Κουράγιο, λοιπόν, ευχή κι ελπίδα να έρθουν κι άλλα τόσα.

Τέλος, έχω την υποχρέωση και οφείλω να εκφράσω την αμέριστη εκτίμηση, την απέραντη αγάπη, την ειλικρινή ευγνωμοσύνη και σεβασμό –αντίδωρο ταπεινό και εγκάρδιο– σε όλες τις φίλες κι όλους τους φίλους –τους τότε και τους τώρα– για την παρέα, τις όμορφες στιγμές κι όσα κοινά μας έδεσαν.

Κι ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όσο δε πάει!

Πρώτος ρόλος για μια ημιτελή παράσταση μέσα στη νύχτα

Πήγα να χαμηλώσω τη μουσική. Δυνάμωνε η ένταση, όσο δυνάμωνε στο κρεσέντο το σαξόφωνο του Johnny Ferreira στο Ain't No Sunshine. Ήταν κι αργά. Ετοιμαζόμουν να τραβήξω τις κουρτίνες όταν είδα ξαφνικά να ξεπροβάλλει πίσω από το σκοτεινό βουνό μια λεπτή φέτα από φως που μεγάλωνε και στρογγύλευε όσο έμενα να κοιτάζω προς τα κει… Τώρα τι γίνεται; Κλείνεις το παράθυρο ενώ έξω έχει φεγγάρι; Δεν το κλείνεις. Γιατί… γιατί απλά ο φωτεινός αυτός δίσκος έχει τη δύναμη να σε ξελογιάζει, να σε κυριεύει και να μετατρέπεται συνάμα σε κάτι πολύ οικείο. Πιο οικείο απ’ ό,τι το φαντάζεσαι. Και… πιο φιλικό απ’ ό,τι το υπολογίζεις.

Ακόμη κι αν λίγα σύννεφα, στο διάβα τους, πεισματικά θαρρείς, πήγαιναν να το κρύψουν, ενόσω ο σκοτεινός ουράνιος θόλος μεταλλασσόταν κι άλλαζε χρώματα απ’ το γκρίζο στο μολυβί, εκείνο συνέχιζε να πρωταγωνιστεί και να υποδύεται τον πρώτο ρόλο σε μια ημιτελή παράσταση, μέσα στη νύχτα. Τώρα τι γίνεται; Αναρωτιέσαι και πάλι. Κλείνεις το παράθυρο ενώ έξω έχει φεγγάρι; Δεν το κλείνεις. Θέλεις να ξεδιαλύνεις όσα χορεύουν στο μυαλό σου, πασχίζοντας να πιαστείς από κάτι για να μπορέσεις να ερμηνεύσεις το ανεξήγητο.

Το σαξόφωνο ακούγεται τώρα όλο και πιο χαμηλά. Είναι κι αργά. Το σκηνικό μιας ημιτελούς παράστασης, όπως και το «Ain't No Sunshine», τελειώνουν. Τώρα τι γίνεται; Αναρωτιέσαι… Απλά υποκλίνεσαι και γίνεσαι μέρος τους.