Όλα τα παραμέρισα… Ξανοίγομαι, πολλές φορές, περιπλανιέμαι
αλλού και… ξελογιάζομαι με άλλα. Είναι στη φύση μου. Φίλοι μου και
γνωστοί δικαίως ισχυρίζονται ότι το πάθος μου το
έχασα και κάπου αλητεύει.
Ο χρόνος κυλάει, η ζωή περνάει κι εγώ με στίχους
πορεύομαι, λογαριάζω και ξεπληρώνω τα χρωστούμενα. «Τι να θυμηθώ, τι να
ξεχάσω»... όσο αδρανώ τον
φέρνω στο μυαλό μου τούτον, τον επαναλαμβάνω και τον ψιθυρίζω σχεδόν κάθε μέρα.
Κι έναν άλλο που τώρα τελευταία με «γρατζουνάει», τον κουβαλώ και ακουμπώ πάνω
του είναι: «ξεχείλισα απ’ όσα έχω
μοιραστεί κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει». Τον δανείζομαι –ποιητική αδεία– για το εβίβα της στιγμής
και της περίστασης.
Πολλά μαζεύτηκαν. Πού να χωρέσουν και πού να τα στριμώξω. Υποχρεωτικά μένουν μέσα μου, ανίκανα να εκφραστούν. Δεν
μιλάνε φαίνεται αλλού, μόνο σε μένα. Είναι ανόθευτα, διάφανα, τόσο ευάλωτα,
τόσο ανάλαφρα και… συνάμα τόσο
μικρά κι ακίνδυνα –συναισθήματα
τα λένε– που κυβερνάν το μέσα μου, παλεύουν και στριμώχνονται στις χαραμάδες και στις ρωγμές. Ευτυχώς
που υπάρχουν κι αυτές…
Έχει δείξει
στο χρόνο, πως οι επιλογές μου δεν με υπερασπίζονται, ωστόσο είναι οι αλήθειες
μου. Ύστερες σκέψεις που αναιρούν
προηγούμενες. Επιχείρημα τούτο, που, πολλές φορές, χρησιμοποιώ ως άλλοθι ή ως πρόφαση εν
αμαρτίαις… Όχι μόνο φάσκω και
αντιφάσκω, αλλά τελώ και υπό καθεστώς σύγχυσης όσο με κυριεύει η δημιουργική αγωνία.
Και κάτι ακόμη, μην το ξεχάσω
και σας αφήσω έτσι.
Μικρή παρένθεση ανοίγω για
διακοπές στον τόπο μου.
Στην πηγή και την αφετηρία
μου, για να βρω την ψυχή μου.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού εύχομαι
κι ελπίζω να τα ξαναπούμε τον Σεπτέμβρη!
