Καθημερινές πτήσεις στο αλλού...

Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου πεισματικά κλειστό να κάνει πίσω, ψάχνω απαντήσεις στις αγαπημένες μου υποσελίδιες σημειώσεις και σ' εκείνες των περιθωρίων. Προσφεύγω στα όμορφα και τα σοφά του κόσμου. Έτσι προσπαθώ να προσπερνάω τα δύσκολα, που δυστυχώς είναι αμέτρητα. Αφήνω χώρο ελεύθερο να μπουν και να φωλιάσουν μέσα μου, στις σκέψεις, στα συναισθήματα και στην καρδιά μου.

«Να χωρέσω το αχώρητο εφήμερο στο ευρύχωρο κενό μου».

Από εκείνη τη μέρα που αποφάσισα να δω τα πράγματα αλλιώς, άρχισα να σωπαίνω αφήνοντας τα λόγια δίχως φωνή και δίχως πνοή να συμπορεύονται σε παράξενες διαδρομές. Κάνω καθημερινές πτήσεις στο αλλού με σμήνη από σκέψεις να μεταναστεύουν και να σκορπίζουν δίχως σχόλια, απολογίες ή υποσχέσεις…

Όταν σώνονται οι κουβέντες, μιλούν οι αισθήσεις.

Τόσο εξοικειωμένος πια –ένα delete... δε θα το νιώσω, πιστέψτε με– μένω και επιμένω –με τον αποκωδικοποιητή της ακίνητης σιωπής μου στο ΟΝ– να μαζεύω –με συμπτώματα στερητικού συνδρόμου– και να διορθώνω όλα τα μικρά και ακατάστατα κομμάτια της «ασήμαντης παρουσίας» μου.

Εν τω μεταξύ, όσο αυτό διαρκεί, κεντρίζω τη μνήμη να θυμηθεί εκείνη τη  συναισθηματική μελαγχολική κι απόμακρη μελωδία. Μια μπαλάντα, ξεχασμένη από καιρό, που κάνει τις νότες διαφορετικά να ηχούν και τους στίχους άλλα να σημαίνουν.

«Το μόνο που θυμάμαι πια, είναι τα μακριά σου δάχτυλα...
Ίσως να ήτανε οι σκιές που χόρευαν στους τοίχους, 

κι οι θόρυβοι του δρόμου οι μακρινοί»...

Στίχοι – Μουσική - Εκτέλεση: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Μεγάλωσε!

Μαζί μεγαλώσαμε!

Δέκα χρόνια ζωής κουβαλάει, πλέον, στην πλάτη του το ιστολόγιο τούτο.

Μεγάλωσε! Φορτωμένο απ’ τα χρόνια... Έτσι φαντάζει στα δικά μου μάτια.

Μαζί δέκα χρόνια, εδώ!

Το να μεγαλώνεις δεν σημαίνει μονάχα «κλείνω χρόνια»… Είναι κι άλλα. Είναι η διαδρομή!

Στο διάβα των δέκα χρόνων αραδιάζαμε μαζί σκέψεις, λέξεις, εικόνες και όχι μόνο.

Μαζί ορίζαμε το κάδρο μας, τι χώραγε, τι περίσσευε.

Μεγαλώσαμε!

Σερφάροντας τότε –«κυματοδρομείς» στη μέση του καιρού– συναντηθήκαμε με πολλούς κι ανακαλύψαμε ο ένας τον άλλον. Ήταν οι εποχές που τα σπίτια μας τούτα «γειτόνευαν»· δεν ακουμπούσαν απλά το ένα στο άλλο. Ξεχείλιζε το συναίσθημα. Ανοίξαμε πάρε-δώσε και, με την ασφάλεια της καλωδιωμένης απόστασης, (με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας) φτιάξαμε φιλίες. Κάποιες άντεξαν. Άλλες όχι τόσο…

 Λίγο ο ένας να καθυστερήσει, λίγο ο άλλος να προπορευτεί, πάει το «μαζί».

Με τα χρόνια, ωστόσο, τον αρχικό ενθουσιασμό –αυθόρμητο, άμεσο, διαυγή κι ωραίο όσο διήρκεσε– διαδέχτηκε η ρουτίνα. Αργότερα η ανία και… η πλήξη, καθώς και  ιδιοτροπίες (ανθρώπινες) ανίκανες να εκφραστούν. Στη ζωή, δυστυχώς, δεν είναι όλα φτιαγμένα στα μέτρα μας.

Και ανυποψίαστοι,  για… να αποφύγουμε τη φθορά, κυκλωθήκαμε με τείχη· και γίνανε τα τείχη η φυλακή μας.

La vida nos acorta la vista y nos alarga la mirada,

λέει μια ισπανική παροιμία.

Δηλαδή:

Η ζωή μάς περιορίζει το βλέμμα και μας μακραίνει τη ματιά.

Μελαγχολική –παρότι διδακτική– διαπίστωση.

Κι ενώ ο καιρός περνά άτονος και άδειος από συγκινήσεις παρασέρνοντάς μας με όλα τα πριν, τα ίσως, τα μετά, τα ποτέ και τα πάντα της ζωής, θέλω να εκφράσω την αμέριστη εκτίμηση, το σεβασμό και την αγάπη μου στη φιλία σας που αξιώθηκα.

Σας ευχαριστώ!

Ευαισθησίες…

Τις προάλλες μοιράστηκα, με επιλεγμένους φίλους, δυο λόγια για τον υπέροχο τροβαδούρο Λέοναρντ Κοέν που «έφυγε»… Δυο λόγια για ’κείνον κι ένα τραγούδι του, το Dance me to the end of love. Το άκουσα στο ραδιόφωνο με την είδηση της φυγής του και… δίχως υπερβολή, στριφογύριζε στο μυαλό μου, όλη μέρα. 

Κάποιοι –να ‘ναι καλά οι άνθρωποι– μού απάντησαν εξαίροντας την ευαισθησία μου… Κι εγώ, θα ’θελα να πω, με την ευκαιρία, και να το θέσω καθαρά προσωπικά, πως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο· είναι μερικά απλά πράγματα, πολύ απλά, που μ' αγγίζουν και είναι αυτά ακριβώς που προκαλούν και κινητοποιούν την ευαισθησία μου. Αυτήν επικαλέστηκαν κι εκείνοι, απαντώντας στο «μοίρασμα».

Αυτό, ομολογώ, μ’ έκανε να σκεφτώ και να αναρωτηθώ: ποιος, άραγε, δεν ευαισθητοποιείται ακούγοντας ένα τραγούδι που τον αγγίζει, διαβάζοντας ένα βιβλίο, βλέποντας μια ταινία ή απολαμβάνοντας τις χαρές και τα όμορφα δώρα της φύσης;

Στέκομαι, ωστόσο, στο τραγούδι, στη μελωδία, στην ερμηνεία, στο στίχο… Ιδίως στο στίχο… Αν μ’ αγγίξει, του αφήνω χώρο, εισβάλει μέσα μου και με αναστατώνει. Μου γρατζουνάει την ψυχή, κυριεύει και στοιχειώνει το νου. Με κάνει να νοσταλγώ. Ταυτίζομαι και… γίνομαι ένα μαζί του. Κι αν «άλλων είναι ζωές», εγώ το συνδυάζω με κομμάτια της δικής μου ζωής.

Πράγματι, είναι καταπληκτικό πώς γίνεται να δημιουργούνται τόσα διαφορετικά συναισθήματα, τόσες διαφορετικές εκδοχές από ένα και μοναδικό ερέθισμα;…

         Έτσι μου συμβαίνει, κατά καιρούς, με τα τραγούδια. Έρχονται να μου ψιθυρίσουν κάτι σαν ικεσία, σαν… κάλεσμα για ξεσήκωμα. Συνωμοτώ! Τα δέχομαι και τα κουβαλάω μέσα μου. Γίνονται, ή μάλλον τα κάνω δικά μου, τόσο άμεσα και καταλυτικά που, αβίαστα και αυθόρμητα, καταφέρνουν να οριοθετούν και να σημαίνουν, να αγαλλιάζουν ή να πονάνε και να μου υπενθυμίζουν για λίγο –στη σκιά των αναμνήσεων– κάτι από καιρό χαμένο, αυτό που, ίσως κάποτε κυνήγησα και… δεν έφτασα.

Τα τραγούδια που ακούω και μαζί τους πονάω,

άλλων είναι ζωές αλλά αυτά αγαπάω.

Η ρουτίνα, η επανάληψη και η καθημερινότητα, η δύναμη της συνήθειας...

Οι μέρες περνούν. Ίδιες και… εν πλήρει τάξει. Όλα ξεθωριάζουν, αδυνατίζουν και χάνονται. Δε βρίσκεις εύκολα εναλλακτικές διαδρομές προκειμένου να αποφύγεις τη μονοτονία που φέρνει η επανάληψη. Η ρουτίνα, η επανάληψη και η καθημερινότητα. Κι αυτή τη ρουτινιάρικη καθημερινότητα απλά την αντέχεις χωρίς να την αποδέχεσαι. Έτσι γίνεται και επιβάλλεται. Είναι η δύναμη της συνήθειας.

Όλα τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής: φευγαλέες εικόνες, απόμακροι ήχοι, κάτι σαν ψίθυροι μάς ταξιδεύουν και χάνονται μέσα στην αχλή του χρόνου, καθώς η σιωπή περισσεύει, και… μπλέκουν στο νωθρό ρυθμό που μας επιβάλλει τούτο το αβάσταχτο τίποτα της εποχής μας.

Κι εκείνα τα καλύτερα που λέγανε πως έρχονται, αργούν που να πάρει…

Το Ημερολόγιο 2017 του Συλλόγου Μηθυμναίων "Η ΜΗΘΥΜΝΑ"

Το Ημερολόγιο 2017 του Συλλόγου Μηθυμναίων Αθήνας, με 15 σπάνιες παλιές φωτογραφίες, αποτελεί ένα μικρό δώρο αγάπης, μνήμης και εγρήγορσης προς τους απανταχού Μηθυμναίους και φίλους της Μήθυμνας.

Μπορείτε να το προμηθευτείτε:

Στο Μόλυβο: τηλ. 22530 71274, Χρυσή Πετρά.

Στην Αθήνα: τηλ. 6984196653, Καριοφύλλη Ευστρατία, Μαυριδή Γαβριέλλα, Φραγκούλη Φωτεινή, Κουνιάρη Άννα, Μεσσηνέζη Σταύρο, Κανδύλη Στέλλα, Σταυρίδη Σταύρο, Τσαλίκη Σούλη, Τρύφων Παναγιώτη, Κράλλη Αθανασία