Κάποτε, σε κάποιο άρθρο μου, αναφερόμενος σε έναν πολύ καλό φίλο, αναρωτιόμουν αν τα ονόματα έχουν σχέση με τον χαρακτήρα του ανθρώπου που το έχει. Είχα πεισθεί τότε ότι πράγματι έτσι είναι… Σήμερα, για άλλη μια φορά, το επιβεβαίωσα.
Είχα, λοιπόν, τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω (και προσωπικά) ένα θαυμάσιο πλάσμα που το όνομά της τιμούσε στο έπακρο τον άνθρωπο. Φίλη αγαπημένη εκ του μακρόθεν, τόσο αγαπημένη που στο όνομά της δίπλα είχα προσθέσει (γιατί το άξιζε) μερικά θαυμαστικά… τρία, τέσσερα, πέντε… δεν θυμάμαι και… πιστέψτε με, δεν μου είχε δώσει ούτε αιτία, μήτε αφορμή να αφαιρέσω έστω κι ένα… Σήμερα πρόσθεσα κι άλλα. Πόσα; Όσα μπορεί ν’ αντέξει!
Η φίλη μου είναι από τους ωραίους ανθρώπους που πριν κάποια χρόνια γνώρισα τυχαία σε τούτα τα στέκια τα γνωστά κι είναι απ’ αυτούς που έχουν τον τρόπο τους ν’ απλώνουν τα χέρια και να σου κλέβουν την καρδιά. Έχουν το δικό τους ουρανό και ταξιδεύουν… Εσύ το δικό σου… αν τύχει όμως και σμίξουν… τότε γίνεται πιο όμορφο το τοπίο. Όπως κι έγινε σήμερα. Οπότε σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και λες: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ»!
Δεν σας κρατάω άλλο… Λοιπόν σήμερα συναντήθηκα και γνώρισα τη Χαρά!!! Παιδιά, όνομα και πράμα… Αυτή η κοπέλα θαρρείς και κουβαλά τον ήλιο μαζί της. Ωραία σαν μια μέρα λιακάδας! Σαν τη σημερινή! Τελικά κατάλαβα πως γνωρίζοντάς την, την αγαπάς πιο πολύ και την εκτιμάς περισσότερο!
Ήπιαμε καφέ στο Θησείο με θέα την Ακρόπολη. Τα είπαμε (λέγαμε, λέγαμε και τελειωμό δεν είχαμε..). Περπατήσαμε μαζί στην αγαπημένη της γειτονιά. Διασχίσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη τα στενά στα Αναφιώτικα. Τσουγκρίσαμε και τα ούζα μας, που αλλού… εκεί στην Πλάκα!
Δεν θα ’θελα, όμως, να την παραφορτώσω με περισσότερα, ίσως με τα τόσα δεν θα είμαι και πιστευτός, γι’ αυτό θ’ αφήσω να συνεχίσουν να μιλάνε οι φωτογραφίες.
Για το «εβίβα» της Χαράς
