Μηθυμναίος: Αυγούστου 2012

Ξεφυλλίζοντας το εξαιρετικό βιβλίο της κυρίας Όλγας Σταυρίδου-Δεληγιάννη «Αστραφτερές ελβιέλες», γεμίζει ξανά η ψυχή μου με ευωδιές και γλύκα όπως την πρώτη φορά που το διάβασα. Νοσταλγικοί ψίθυροι όλες οι σημειώσεις, οι υπογραμμίσεις, τα δυσδιάκριτα πλέον βέλη και αστεράκια που ως συνήθως αφήνω στις σελίδες των βιβλίων που με εντυπωσιάζουν. Ομολογώ πως, πολλά από τα στοιχεία της γραφής της -όσα μιλούν κατευθείαν στην ψυχή μου- γίνονται μοτίβο έμπνευσης κι αφορμή γραφής. Τα «δανείζομαι», και ύστερα από «έντεχνες παραποιήσεις» τα διαμορφώνω στα μέτρα μου και φτιάχνω το αγαπημένο μου «σκονάκι»… για τα δικά μου γραφτά.

Η Όλγα Σταυρίδου-Δεληγιάννη γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά και νεανικά της χρόνια σ' ένα όμορφο νησί του Αιγαίου, τη Λέσβο, όπου άνθρωποι απλοί, συνηθισμένοι, λαϊκοί, γράφουν λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, ανεβάζουν θεατρικά έργα, ζωγραφίζουν. Έτσι απλά και φυσικά όπως αναπνέουν...

Σπούδασε Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης πετυχαίνοντάς το στην καλύτερή του ώρα... Την εποχή του Ανδρόνικου, του Κακριδή, του Τσομπανάκη, του Σακελλαρίου, του Κριαρά, του Πολίτη, του Μαρωνίτη και τόσων άλλων μεγάλων...

Εργάστηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία πραγματώνοντας τ' Όνειρό της. Έγραψε άρθρα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, εξέδωσε οδηγούς ευρωπαϊκών πόλεων. Ταξίδεψε πολύ...

Και έζησε σαν όλους της γενιάς της -αυτής του '60- σε μια ατμόσφαιρα μαγική...

Μέσα στο σκοτάδι, τρέμοντας σύγκορμοι λέμε «Σ' αγαπώ», σ' ένα πολυπαιγμένο έργο, που λες και παίζουμε εμείς για πρώτη φορά.

Γι' αυτό το «Σ' αγαπώ» ξεπουλάς τα όσια και τα ιερά σου: ιδέες, όνειρα, οράματα. Κι ως ένα σημείο, το κάνεις μ' ευχαρίστηση πιστεύοντας ότι η Αγάπη είναι πάνω απ' όλα...

Όλοι οι έρωτες δεν αφήνουν γλυκιά γεύση. Οι πολλοί αφήνουν πικρή. Σαν τη μαύρη πικρή σοκολάτα...

Σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι -όπως στις παρελάσεις-, τινάζουμε πίσω τα μαλλιά μαζί με τις αμφιβολίες και τους φόβους μας. Ζωή, μη φεύγεις, περίμενέ μας!
Φορώντας ελβιέλες, τα Νιάτα φτιαγμένα απ' το ίδιο υλικό με τους Θεούς ρίχνονται στο Μέλλον με βήματα φτερωτά, χαρούμενα, αστραφτερά...

«Ένας για όλους και όλοι για έναν!» Έτσι δε λέγαμε; Η Δήμητρα, η Αφρούλα, η Νέλλη, εγώ αλλά κι ο Μιχαλάκης κι ο Ντορής κι ο Δημήτρης κι ο Σταμάτης θα προχωρούσαμε αναλλοίωτοι μέσα στο χρόνο...

Κάποια στιγμή μαγική, θ' ανεβαίναμε όλοι μαζί στον ουρανό χαμογελώντας ευτυχισμένοι με τ' άσπρα ρούχα των επιδείξεων, κρατημένοι σφιχτά απ' το χέρι σ' έναν κύκλο σαν αυτόν των χωρών μας στην αυλή του σχολείου.

Στα πιο όμορφά μας χρόνια, έπρεπε να κάνουμε όλα τα σπουδαία μαζί: να γνωρίσουμε τη ζωή, να βάλουμε τις βάσεις για το μέλλον, να ερωτευτούμε. Κι όλα αυτά στα τυφλά. Σαν τους μαθητευόμενους μάγους, λοιπόν, κάναμε λάθη πολλά. Που έκριναν την υπόλοιπη ζωή μας...

Μηθυμναίος