Σελίδες
26 Δεκ 2009
Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη…
19 Δεκ 2009
Καλά Χριστούγεννα
Τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα επιστρέψω στον Παπαδιαμάντη. Ούτε στα καλικατζαράκια και τον Σκρουτζ. Μηδέ στο κοριτσάκι με τα σπίρτα, τις νεράιδες και τα ξωτικά, ούτε στο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ή τον Ευγένιο Τριβιζά. Θα ταξιδέψω και θα χαθώ στο ολόδικό μου παραμύθι, δίχως το παραμικρό άγχος και τρεχαλητό, τις λίγες «ανάγκες» και τα «πρέπει» των υποχρεώσεων.
Ίσως να βάλω μόνο ένα κλαράκι γκι...
ένας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,
μόνος στον κόσμο.
ένας μικρός χριστός που ζωγραφίζει θαμπά
στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,
καράβια για τα όνειρα,
ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους.
παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα *
Και για όλους εσάς που πάντα έχετε την καλοσύνη να περνάτε από ’δω και να ρίχνετε τη ματιά σας, θέλω να ευχηθώ, μέρες που έρχονται, το φως των Χριστουγέννων να σκορπά μέσα σας και να ζεσταίνει τις καρδιές σας με το μόνο φως, εκείνο της αγάπης!!!
* Στίχοι του Τόλη Νικηφόρου, «λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα»
Μηθυμναίος
12 Δεκ 2009
Ας τραγουδάμε λοιπόν για τα όνειρα...
* «Ταξίδι στη βροχή» είναι γεννήματα μιας παρέας. Μιας παρέας που είναι θάλασσα ταξιδεύτρα, με γλάρους και καράβια και φουρτούνες. Σαν τη ζωή μας. Κι όποτε ξανοιχθούμε στα πέλαγα βιαζόμαστε να πιάσουμε και πάλι τα γνώριμα κι αγαπημένα νερά της Μεσογείου, να δούμε το φως του Αιγαίου. Να ξεκινάμε από τη Λέσβο και να αρμενίζουμε για την Αθήνα, την Πελοπόννησο και την Κρήτη και μετά παρέα με τα δελφίνια να φτάνουμε στην Κύπρο. Και το ταξίδι δεν έχει τέλος, όπως ούτε τα τραγούδια μας. Τραγούδια που γράφτηκαν γιατί αντιπροσωπεύουν στιγμές της ζωής μας, της φιλίας μας και των ερώτων μας. Τραγούδια που μιλούν για τα όνειρα. Τα όνειρά μας, που μεγαλώνουν πια μαζί με τα παιδιά μας και κάνουν τις μέρες μας πιο γλυκές και τις νύχτες μας πιο φωτεινές. Ο Τάκης Σωτηρχέλλης ο Μυτιληνιός χρόνια τώρα σκαρώνει στην κιθάρα με τους στίχους του τραγούδια για να ξεδιψάμε από την αλμύρα των ταξιδιών και να πλενόμαστε από της ρουτίνας τη σκόνη".
6 Δεκ 2009
στιγμές περισυλλογής και λυρικής ρέμβης...
Μηθυμναίος
23 Νοε 2009
Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Ανάμεσα στο πατρικό του σπίτι και στο Μουσείο του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου που στεγάζει τα 86 αριστουργήματα της Λαϊκής Τέχνης του Θεόφιλου, δωρεά κι αυτά του μεγάλου ευεργέτη Τεριάντ στο Δήμο Μυτιλήνης βρίσκεται το μοναδικό στον κόσμο αυτό μουσείο-κόσμημα. Έτσι ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την εξέλιξη της τέχνης στον αιώνα μας, μέσα από τους χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της.
«Δυστυχώς όμως το Μουσείο Τεριάντ αργοπεθαίνει στη μιζέρια που το καταδίκασε η αδιαφορία του ελληνικού κράτους. Τα έργα εκτεθειμένα σε απαράδεκτες συνθήκες. Σε υγρασία, με τον ήλιο να τα τρώει, σκονισμένα, σε συνθήκες πραγματικής ντροπής. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πολιτισμένου κόσμου μια τέτοια συλλογή έργων τέχνης θα αντιμετωπιζόταν καταπώς της άξιζε, θα αντιμετωπίζονταν σαν εθνικός θησαυρός. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Όχι όμως στην Ελλάδα και στη Μυτιλήνη».
Μετά το θάνατο του Τεριάντ στο Παρίσι η σύζυγός του Αλίς, περνούσε τα καλοκαίρια της στη Μυτιλήνη κι έβλεπε από κοντά και πικραινόταν για τη στάση των υπευθύνων του μουσείου. Μες σ’ αυτή την κατάντια, το μουσείο έπεσε και τρεις φορές θύμα κλοπής. Κι όλα αυτά ήταν η αιτία που η συλλογή Τεριάντ στο Παρίσι, με πίνακες, τεράστιας αξίας, που σκοπό είχε να δωρίσει στο Μουσείο της Βαρειάς, τελικά θεώρησε πως καλύτερη τύχη θα είχαν στο Μουσείο Ματίς.«Δεν μπορείτε να καταλάβετε», έλεγε πριν ένα χρόνο η Ντομινίκ Σιμιζιάκ, διευθύντρια του γαλλικού Μουσείου Ματίς, «τι δυνατότητες κρύβει η δυστυχώς θαμμένη στο Μουσείο της Βαρειάς συλλογή».Οπότε φανταστείτε τι χάσαμε. Σε μια εποχή τεχνοκρατίας και φθηνής κουλτούρας, επιτέλους ας κατανοήσουν όλοι οι φορείς ότι έχουμε χρέος* στο όνομα της μνήμης του Στρατή Ελευθεριάδη να σεβαστούμε το μοναδικής αξίας Μουσείο που ο μεγάλος ευεργέτης δημιούργησε και δώρισε στη Λέσβο και τη χώρα μας.
* Το ανεξόφλητο χρέος της πνευματικής Λέσβου
«Αισθάνομαι την ανάγκη μιας προσωπικής εξομολόγησης για τον Tèriade, τον μεγάλο αδικημένο της αναγνώρισης και της υστεροφημίας. Ο Tèriade, ο μεγάλος μύστης και μέντορας της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας στο Παρίσι, ο μαικήνας όλων των ιερών τεράτων της ζωγραφικής, δεν ευτύχισε και δεν αξιώθηκε –στο μέτρο και στο βαθμό που του αναλογούσε- να βρει στην πατρίδα του την τιμή που του έπρεπε. Για το πλατύ κοινό έμεινε –και μένει ακόμα- ένας μεγάλος άγνωστος, καλυμμένος στη σκιά της ανωνυμίας ή το πολύ-πολύ με την ταυτότητα ενός κάποιου σημαντικού ανθρώπου “που ανακάλυψε τον Θεόφιλο”. Η αποκατάσταση της ιστορικής αυτής ανακολουθίας, ήταν που κατηύθυνε την ευαισθησία μου να δώσω μια κάποια ειδική έμφαση στη δική του φυσιογνωμία.»Η Λέσβος στάθηκε η αγλαόδωρη μοίρα και η μυθική τροφός του Tèriade. Η μοίρα αυτή που ξεπήδησε απ’ αυτά τα νερά –τα ιστορικά νερά- του Αιγαίου, απ’ το νησί της Ψάπφας ως τα παράλια τα “καρσινά”, εννοώ τ’ “απεναντινά”, της μικρασιατικής Ιωνίας. Ο αέρας ο θαλασσινός, που ερχόταν απ’ τα μπουγάζια του Αϊβαλιού, μαστόρεψε τη γλώσσα του, κάνοντάς την με την τέχνη, εργαλείο μαγείας. Όμως η μικρή πατρίδα δεν έδεσε τα φτερά του. Του έδωσε το γκόλφι και τον ξεπροβόδησε σε άλλους ορίζοντες, πιο μεγάλους και πιο θαυμαστούς.»Είναι πια καιρός που ο Tèriade εγκατέλειψε τις εγκόσμιες μέριμνες και τη ματαιότητα των ανθρωπίνων και “έδεσε κάβους” στην πολιτεία των ασφοδελών και των ίσκιων. Από τις 23 Νοεμβρίου του 1983 αναπαύεται μακριά απ’ το νησί της καταγωγής του, σε αλλότρια γη στο κοιμητήριο του Montparnasse. Τον τύλιξε η τεφρότητα του γαλλικού φθινοπώρου, χωρίς ένα μαντήλι αποχαιρετισμού από τη Ελλάδα, μακριά απ’ τη θαλπωρή και τη έγνοια των συμπατριωτών του. Εκεί στην ξενιτιά, στα χώματα της Εσπερίας, όπου η μοίρα όρισε να πληρώσει το κοινό ανθρώπινο χρέος, κανένας Έλληνας δεν βρέθηκε να τον νεκρολογήσει, να του μιλήσει με λόγια ελληνικά. Κανένας Έλληνας δεν ήρθε απ’ την πατρίδα του, απ’ το νησί του, να του φέρει ένα κλωνί λεσβιακής ελιάς, να τον συντροφεύει στο κοιμητήριο του Montparnasse. »Η πατρίδα γυμνή. Κανένα του άγαλμα, καμιά προτομή δεν αγλαΐζει τη Λέσβο, τον τόπο της φύτρας του, απ’ όπου βλάστησε το πρώτο του κύτταρο. Πόσο ωραίο θα ήταν –σκέφτομαι- να έφερναν τα οστά του στη γη των πατέρων του και να τα εναπόθεταν σ’ ένα χλοερό ξάγναντο στο αιολικό νησί. Η χοϊκή του ύλη να ξαναεπέστρεφε στη γη, ανάμεσα στις συστοιχίες των ελαιώνων και στη θαλασσοβροχή του Αιγαίου. Πόσο ωραίο θα ήταν…».
Μηθυμναίος
14 Νοε 2009
Η Βάνα Κοντομέρκου και το έργο της
»Μιλάει με ιδέες και βαθύτερα νοήματα μέσω των ηρώων της τόσο απλά και κατανοητά. Η πείνα, η εκμετάλλευση, η αδικία που υφίσταται ο ήρωάς της Πάνος, ο κόπος για δουλειά και μάθηση, ο πόλεμος… όμως στο τέλος δικαιώνεται όλος αυτός ο κόπος κι ο αγώνας ζωής και νικά ο άνθρωπος, με βάρκα την ελπίδα. Έρχεται η εξομάλυνση των παθών του εμφυλίου με την αγάπη, τον έρωτα δυο νέων –κι αυτό είναι το γλυκύτερο στοιχείο της ζωής, μακριά απ’ τα μίση και το αίμα της κατοχής και του εμφυλίου τις προκαταλήψεις. Ιδέες, νοήματα βαθειά, νοήματα ζωής μας διδάσκουν, μας τονώνουν μέσω αυτών των ηρώων, για αγώνα ζωής, για νίκη.
»Το βιβλίο της Βάνας Κοντομέρκου είναι η δικαίωση της ζωής για δράση κι όχι για παραίτηση. κι όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας: μέσα απ’ τον πόνο βγαίνει κανείς δυνατότερος».
Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε αυτό το βιβλίο και είμαι σίγουρος πως θα σας γοητεύσει. Ένα καταπληκτικό βιβλίο με ενδιαφέρουσα ιστορία, καλοδουλεμένη πλοκή και άριστη απόδοση χαρακτήρων, σίγουρα θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ακόμη και του πιο απαιτητικού αναγνώστη.
* Το βιβλίο «Φλογισμένες πέτρες» θα το βρείτε στο βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ, Πανεπιστημίου 17
Η συγγραφέας ανάμεσα στις δυο ομιλήτριες
Η κα. Κόκλα και η κ. Κοντομέρκου διαβάζουν
Μέρος από το ακροατήριο
Μηθυμναίος
12 Νοε 2009
Κι ύστερα σου λένε ζώα…
Μηθυμναίος
7 Νοε 2009
Για την αγάπη των άλλων
Κι ήταν κυριολεκτικά όλοι εκεί
Στο πάνελ η δρ. Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, ο βουλευτής Δωδεκανήσου Γιώργος Νικητιάδης, η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, ο Τζων Κατσιματίδης, η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Γκίκα, ο βουλευτής Κώστας Σκανδαλίδης και η Δέσποινα Εμμανουηλίδη-Λυβίτση
Η Αλεξάνδρα Δουκάκη, ο Μηθυμναίος και οι συγγραφείς Ελένη Γκίκα και Βάνα Κοντομέρκου
Ιουστίνη μου, συγχαρητήρια, σ’ ευχαριστούμε για την αξέχαστη βραδιά και ευχή μου πάντα να μας δίνεις ωραία βιβλία.
Μηθυμναίος
4 Νοε 2009
Επαγγέλματα που άντεξαν στο χρόνο
Ομιλητές η Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής ΚΚΕ, δημοσιογράφος, (ήταν απόλαυση, απ’ τους ομιλητές που παρακαλάς να μην τελειώσει το λόγο της) o Κώστας Σερέζης, δημοσιογράφος, συγγραφέας, και οι δυο συντελεστές του βιβλίου.
Για μια ακόμη φορά και για τέτοιες εκδηλώσεις ο χώρος του Ιανού δείχνει, παρόλο το μέγεθός του, μικρός!
Για μένα πολλαπλή η χαρά γιατί εκτός από το φίλο Δημήτρη, εκεί ήμασταν παρέα με φίλους όπως η Βάνα και ο Αντρέας Κοντομέρκος, η Δώρα Γιαννάκου-Παρίση (μια από τους 40 τεχνίτες του βιβλίου, συμπατριώτισσα, κουκλοποιός και νονά του Δ. Ταλιάνη) κι από δίπλα η έκπληξη που περίμενα η συνμπλόγγερ Φαραώνα!!!
«Πολύχρονη η προετοιμασία και η έρευνα γι’ αυτήν την προσεγμένη έκδοση. 20 ερευνητές από όλη την Ελλάδα, υπέδειξαν ξακουστά ή ξεχασμένα εργαστήρια της επικράτειας. Ο Δημήτρης Ταλιάνης φωτογράφισε και πήρε συνεντεύξεις, ο Πάνος Θεοδωρίδης διαμόρφωσε τα κείμενα. Εν τέλει, 40 τεχνίτες σε 30 και ένα παραδοσιακά επαγγέλματα συνέβαλαν στη δημιουργία ενός τόμου που επιμένει να προσβλέπει στο σήμερα και το αύριο για τις τέχνες που «χάνονται».
Πέρα από τη νοσταλγία και αίσθηση παραμυθιού που μας προκαλούν τα παλιά επαγγέλματα που εξασκούν. Είναι οι τεχνίτες που ενσαρκώνουν, στη στροφή του αιώνα μας, το πείσμα και την επιμονή μιας προσωπικότητας που γνώρισε πολλές διακυμάνσεις και περιπέτειες στο βίο τους, αλλά τώρα συνεχίζουν ως αμύντορες της τέχνης τους, παραβλέποντας και ξεπερνώντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν».
Σαν υστερόγραφο λίγα λόγια για τον Δημήτρη Ταλιάνη με λόγια της Νατάσσας Φωκιανίδου (Φαραώνας):
"O Δημήτρης Ταλιάνης φωτογράφος του ελληνικού φωτός (μερικοί το λένε και τοπίο) ξεκίνησε απεικονίζοντας κυριολεκτικά τις ισχυρές εντυπώσεις του από την ποίηση και τη μουσική. Ο φακός του ανίχνευε την ομορφιά ως κατάθεση της μνήμης, όχι ως εικαστική μανιέρα, αλλά μέσα από τον διάλογο με τα πράγματα. Γι’ αυτό και άργησε να περιεργαστεί πρόσωπα και χειρονομίες.
Το ήθος του τοπίου (μερικοί το λένε και φως) παραήταν ισχυρό για την αίσθησή του".