… δίψασε η καρδιά μου να σας ψάξει…

Χάθηκα, για ένα μήνα… μέσα στον κόσμο.

Πότε πέρασε κιόλας ένας μήνας…

Χαθήκαμε…

Στις στιγμές που κράτησα, στις εικόνες που μου 'μειναν...

.

Είπα να «ξεκολλήσω» λίγο από τη γειτονιά μας.

Μου λείψατε.

Παρότι έριχνα κλεφτές ματιές.

Τι συνήθεια κι αυτή...

Οι μέρες πέρασαν. Οι άνθρωποι όχι.

Οι σχέσεις στη ναφθαλίνη.

Κι εμείς; Τι γίναμε;

Άστο…

Θα σμίξουμε στη μελαγχολία του φθινόπωρου

και στη μοναξιά του χειμώνα… και πάλι…
.

Δεν μας βγήκαν… Είναι αλήθεια,

δεν μας βγήκαν φέτος οι συναντήσεις,

όπως με πάθος και σχέδιο είχαμε υποσχεθεί.
Τα ούζα και οι μεζέδες, που λέγαμε,

έμειναν να περιμένουν…

Ίσως του χρόνου…
Κομμάτι δύσκολο τούτο το καλοκαίρι.

Μόνο με το Δημήτρη σμίξαμε,

ήπιαμε ένα ποτηράκι κι είπαμε δυο λόγια.

Μου χάρισε την αγάπη του και όχι μόνο...

Δημήτρη σ’ έχω στην καρδιά μου!
Ούτε με τη Μαριάνθη μπορέσαμε, ούτε με το Νίκο,

ούτε με τον Αντώνη (για φαντάσου…).
Ούτε καν με την Αναστασία, την Ελένη, το Γιάννη, τη Κλαίρη,

τον άλλο Γιάννη, τον Άρη, το Γιώργο…
Δυο στιγμές αστραπή με το Θόδωρο. Ας είναι…

Ήταν ο Αριστείδης όμως, που ως συνήθως άνοιξε

-με τα ωραία λόγια και τις συμβουλές του που κράτησα-

το βαθύ της καρδιάς του και το λευκό της σκέψης του.

Μια όαση!

Αφήνω για το τέλος έναν άλλο, εξαίρετο φίλο

που γνώριζα μόνο… απ’ τη φωνή του.

Παραγωγός ραδιοφώνου ο Βασίλης,

είδος υπό εξαφάνιση,

όπως και οι άνθρωποι σαν κι αυτόν!

Τον γνώρισα, επιτέλους προσωπικά.

Τιμή μου η επίσκεψή του στο σπίτι μου.

Δεν διαψεύστηκε η ιδέα που είχα για ’κείνον.

Τον ευχαριστώ για τη σοφία που με πότισε

και για τ’ άλλα που, απλόχερα μου χάρισε.

Μηθυμναίος

Φωτογραφίες: Μηθυμναίος