Θα περιμένω για λίγο την κλεψύδρα...

Μηθυμναίος

«προς τέρψιν» και με τη βούλα του υπουργείου…

Το 1930, το ραδιόφωνο έχει πλέον εισέλθει στην Ελλάδα. Ο κόσμος έχει ενθουσιαστεί και περνά πλέον πολλές ώρες συντροφιά με το ράδιο. Οι εφημερίδες εγκαινιάζουν καθημερινές στήλες με τα προγράμματά του.
Παρότι το ραδιόφωνο είναι ενημέρωση, είναι συντροφιά, είναι ιδέες, χρειαζόταν ειδική άδεια από το Υπουργείο Συγκοινωνίας τότε και «προς τέρψιν»!!!

Φωτοτυπία της υπουργικής άδειας

Μηθυμναίος

Διαβάζω στο ΒΗΜagazino και συμφωνώ

.

Ο Κοσμάς Βίδος «ένας συνηθισμένος άνθρωπος που καταγράφει τις σκέψεις του» στη στήλη του Τριτοκοσμικά στο ΒΗΜagazino για το θέμα της κατάληψης της Εθνικής Λυρικής Σκηνής από ομάδα νεαρών καλλιτεχνών και απορεί: «Γιατί να πληρώνουν ο Βέρντι και ο Πουτσίνι τα σπασμένα; Γιατί βρήκαν αυτόν τον τρόπο να στείλουν το μήνυμα στο κράτος; Μήπως το στέλνουν με λάθος τρόπο; Μήπως στέλνουν λάθος μήνυμα; Μήπως το μόνο που καταφέρνουν με τέτοιου είδους αντιδράσεις είναι να αποδυναμώνουν, ακόμη και να ευτελίζουν τον ίδιο τους τον αγώνα»;

Και απορεί: «πως κανένας δεν σκέφτηκε να προχωρήσει στη συμβολική κατάληψη μιας κεντρικής καφετέριας, από εκείνες που χρεώνουν πέντε ευρώ το κεφάλι με το καλημέρα σας και που σερβίρουν μαυροζούμι για εσπρέσο... Γιατί η καφετέρια είναι πιο αντιπροσωπευτικός χώρος της αισθητικής και της ιδεολογίας του Νεοέλληνα. Γιατί εκεί βρίσκονται τα θεμέλια της Ελλάδας. Ενώ η Λυρική; Η ψωρολυρική μας, για την ακρίβεια, με το κράτος να της γυρίζει την πλάτη επί σειρά ετών, και με το αδιάφορο σε μεγάλο αριθμό κοινό να τη σνομπάρει (από βαθιά άγνοια;), τι εκπροσωπεί ώστε να βρίσκεται ξαφνικά υπό κατάληψη; Πέραν της μουσικής αμορφωσιάς μας, τίποτε.
Έπρεπε οι επαναστάτες να είχαν καταλάβει κανένα σκυλάδικο από εκείνα που συχνάζει κάθε βράδυ η μισή (και βάλε) χώρα, αν ήθελαν να ακουστεί η φωνή τους. Εκεί μεγαλουργεί και το Κεφάλαιο στο οποίο θέλουν να επιτεθούν. Δεν το σκέφτηκαν. Γιατί; Μήπως επειδή τα ξενυχτάδικα είναι και ο δικός τους κόσμος; Τον οποίο δεν έχουν κανέναν λόγο να στοχοποιήσουν;».

«Την υποκουλτούρα όμως πρέπει να στοχοποιήσουν, να στιγματίσουν, να καταδείξουν, να καταγγείλουν οι οργισμένοι (ή μη) νέοι των ημερών, όχι την κουλτούρα. Η πρώτη ευθύνεται για τις εκπτώσεις, η δεύτερη μπορεί ακόμη να μας δείξει έναν δρόμο διαφυγής. Αν και κάτι τέτοια δεν φαίνεται να είμαστε σε θέση να τα καταλάβουμε. Επειδή η υποκουλτούρα μάς έχει διαποτίσει όλους και δεν μπορούμε να έχουμε σωστό και ασφαλές κριτήριο…»

Και όπως είπα στην αρχή εγώ συμφωνώ! Εσείς;

Οι φωτογραφίες είναι από το in.gr

Μηθυμναίος

Άρωμα νοσταλγίας

ίσα να δέσει και να γλυκάνει…

.

Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος. Πάντα βρίσκει κάτι να πιαστεί και να ταξιδέψει. Μια όποια λεπτομέρεια. Ένα άκουσμα, μια λέξη, μια νότα, μια καρδιά να χτυπά, μια βροχή… Η μελαγχολία της, ο ήχος της… Ένα χέρι φιλίας που απλώνεται ξανά από μακριά να σφίξει το δικό σου, ν’ αφήσει πίσω ό,τι έγινε, μιας και η καρδιά δεν έχει άλλο χώρο για πίκρες...

Εν τω μεταξύ ένα τραγούδι ακούγεται στο ραδιόφωνο, απαλά, από εκείνα τα σπάνια και πολύτιμα που κρατούν ζωντανές στιγμές που πέρασαν και πια δεν επιστρέφουν. Έρχεται να σε συγκινήσει, να σου θυμίσει, να σου γλυκάνει την ψυχή και να σε παρασύρει…

Το τραγούδι είναι το J' aime του Salvatore Adamo! Καταπληκτικό! Νιώθεις να αιωρείσαι, να στροβιλίζεσαι νωχελικά στο ρυθμό του. Ακούστε το...

Πίσω, ξανά λοιπόν, στις δεκαετίες του 60 και του 70, να θυμάσαι τα μπλουζ στα πάρτυ της εποχής, κι εκείνο το προσωπάκι που σ’ έκανε να λιώνεις…

Ασυναίσθητα πήγα στη δισκοθήκη μου, διάλεξα ένα μάτσο τραγούδια παλιά από Paul Anka, Albano, Los Platters, Nico Fidenco, Ghanni Morandi, Nat King Cole…

Έσβησα τα φώτα και τα ’βαλα να παίζουν… Μέχρι το πρωί…

Μηθυμναίος