«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

27 Απρ 2016

Από τη Σταύρωση στην Ανάσταση


Τις Ημέρες πένθους και θλίψης, της βαθιάς θρησκευτικής κατάνυξης, περισυλλογής και ευλάβειας, την κορύφωση του Θείου Δράματος, τη μαρτυρική πορεία Εκείνου προς το Γολγοθά και τη Σταύρωσή Του θα ακολουθήσει η Ανάσταση. Η λύτρωση που όλοι προσδοκούμε και θα έρθει με το «Χριστός Ανέστη» το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε όλους!
Η Αγάπη, η Χαρά και η Ελπίδα
να φωλιάζουν μόνιμα μέσα σας!

20 Απρ 2016

Μόνοι μας στη σιωπή, εκείνη εγώ κι άλλα πέντε-έξι...

Ύστερα από μια εθελοντική αγρανάπαυση, σε διάλογο με την καρδιά
που πάντα σιγοντάρει τις όποιες ανάγκες και αποφάσεις μου,
μόνοι στη σιωπή, εκείνη, εγώ κι άλλα πέντε-έξι
της παραχώρησα το λόγο:

Μίλα καρδιά μου εσύ αγαπημένη και στοργική,
ας είσαι Εσύ που θα βάζει κάθε λέξη στο στόμα μου, ώστε ό,τι εκφράζω να... 
«νοηματοδοτεί το επέκεινα της Μοναξιάς και το ενθάδε της Σιωπής μου»…
που λέει κι η Τζένη…


Ήμασταν μόνοι μας εκεί…
Ο ουρανός, η θάλασσα, το ασημί στραφτάλισμα του ήλιου,
τα βράχια, το μακρινό ακρωτήρι κι εγώ.

Ξημέρωνε…
 Διάχυτη η φλυαρία της ηρεμίας.

Αυτά κι εγώ.
Κανείς άλλος.

Δεν χρειαζόταν…

Άλλωστε, της αγάπης την ουσία τη μετράς στην απουσία…



4 Απρ 2016

Ψάξε...


Έβρεξε πολύ, το βλέπεις. Βάλτωσε ο τόπος. Που να τραβιέσαι τώρα μες τα νερά. Ντύσου καλά. Φόρεσε εκείνα τα τριμμένα ρούχα της πορείας, και κοίτα, μη ξεχάσεις το κασκόλ και τις αρβύλες. Να προσέχεις!

Μάζεψε τα συντρίμμια της ψυχής σου –τουλάχιστον να περισώσεις τα προσχήματα– ψάξε να βρεις το σωστό μονοπάτι… Θα χαθείς μες στα νερά καημένε.
Ψάξε, ψάξε να τη βρεις, να την ακούσεις, να τη νιώσεις. Θα σου ’ρθει… Κάνε υπομονή. Κάπου, υπάρχει. Φωνάζει, ζητά την έκπληξή σου στην παρουσία της. Τη σιωπή σου… Άσε τις αποσκευές που κουβαλάς, στην άκρη. Μικρό ταξίδι ο προορισμός. Ανεφοδίαστος ταξιδευτής - είναι προτιμότερο να ’σαι ανάλαφρος με λίγο βάρος… Σκεπτικός, με τα χέρια στις τσέπες, θέλεις ν’ ακολουθήσεις τα χνάρια της. Μεγάλα τα κενά, ανάμεσα στις σπαρμένες αντιφάσεις, που σε βασανίζουν. Πρέπει να τα γεμίσεις μ’ αυτά που θέλεις.
Γιατί λιποψυχάς; Το βλέπω. Σε δυσκολεύει κάτι. Μην απελπίζεσαι, μωρέ! Άφησε τους εγωισμούς, κανένας δεν θα σε ψέξει για τις λεπτομέρειες. Ψάξε λίγο ακόμη. Απογοητεύεσαι και απογοητεύεις κι εμένα… 

Μη μετανιώνεις, μη γυρίζεις πίσω, μην αφήσεις να σε κυριεύσει η ήττα. Παραδόθηκες. Γιατί γύρισες;

Κι αν μου το επιτρέπεις: εμείς, θέλω να ξέρεις, εμείς και μόνο εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας.  Δώσ’ της χρώμα. Μη την κάνεις ασπρόμαυρη.

Οι φωτογραφίες είναι του Κρζίεσιεκ

1 Απρ 2016

Sine Sole Sileo… σσς…

Την ανάρτηση την είχα ετοιμάσει για την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ο καιρός έκανε διαλείμματα με συννεφιές και βροχές. Κι ύστερα, μες στην απελπισία του άλλαξε γνώμη και πάλι. Αποφάσισε ν’ ανοίξει την πόρτα στην Άνοιξη.
Εικόνα μέσα στην απόλυτη σιωπή, όπου όλα, εκεί γύρω, κρατούσαν την ανάσα τους για να μην ταράξουν τη γαλήνη της ακύμαντης θάλασσας. Εκτός βέβαια από το πέταγμα των γλάρων μακριά, και κάτι κύκλοι που σχηματίστηκαν στο νερό, άνοιγαν, απομακρύνονταν κι έσβηναν... 
Η απόλυτη λεπτομέρεια του προσωρινού. 
Μέρα θολή, μέρα χωρίς ήλιο, που κρύφτηκε απ’ το χρόνο… Θέλεις να προλάβεις τη στιγμή κι αποφασίζεις να σιωπήσεις. «Sine Sole Sileo»… σσσουτ… Σιωπή. Αμήχανος σαν τρομαγμένη απορία.  
Και η αχρείαστη ομπρέλα, ανοιχτή γιατί έτσι έσπαγε το θολό της ημέρας, το σχεδόν λευκό της αγνότητας, κι ομόρφαινε το σκηνικό. Τι να ’κανα…

Το ωραίο δεν επιδέχεται τη δική μου αμφισβήτηση.