«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

4 Μαΐ 2015

Με την ορμήνια ενός συγγραφέα...

Κάποτε ρώτησαν τον Τσέχωφ από πού εμπνέεται τα θέματά του, κι εκείνος απάντησε: «Παρατηρήστε τους ανθρώπους. Παρατηρήστε τις κινήσεις τους, το βηματισμό τους, τα ρούχα που φοράνε, τις εκφράσεις τους, τα πράγματα που κουβαλούν. Φανταστείτε τη ζωή τους. Έχετε έτσι όλη την ιστορία».
Όσο κι αν έδωσα φτερά στη φαντασία μου –καθ’ υπόδειξη του Τσέχωφ– να πλάσει την ιστορία όλων όσων συνάντησα  και περπάτησα σήμερα ανάμεσά τους, δεν τα κατάφερα. Ήταν κομμάτι δύσκολο. Πιστέψτε με.
Παρατηρώ τους ανθρώπους, κύριε Τσέχωφ, μα… δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι, μέσα απ’ τις κινήσεις, το βηματισμό, τις εκφράσεις τους κι απ’ όσα κουβαλάνε, να δω την ιστορία τους. Πώς, όμως, να διαβάσει κανείς την ιστορία των ανθρώπων και τι να γράψει… Τι ξέρω εγώ… Τι ξέρει ο καθένας… Δεν είναι ίδιοι πια οι άνθρωποι, αγαπητέ  συγγραφέα. Δεν είναι ίδιοι…

10 σχόλια:

  1. κατ' αρχην οι συγγραφεις, στην προκειμενη περιπτωση ο Τσεχωφ, ειχε το χαρισμα να πλεκει εναν ιστο ζωης γυρω απο το καθε ατομο που πιθανον του προκαλουσε ενα ενδιαφερον
    ενας συνηθισμενος κοινος ανθρωπος ειναι πολυ δυσκολο με βαση το βηματισμο ή τα ρουχα ή την ομιλια να πλεξει ολοκληρη ιστορια, μπορει ομως να καταλαβει παρα πολλα πραγματα γυρω απο αυτο το ατομο

    το τι κουβαλαμε, πολλες φορες δεν το γνωριζουμε ουτε εμεις οι ιδιοι, αφου οι περισσοτεροι δρουμε ασυνειδητα, χρειαζεται ψαξιμο και αυτογνωσια, ποσο μαλλον να μας παρουν ειδηση οι ανθρωποι διπλα μας

    αν το ολο σου κειμενο αναφερεται στις σημερινες ειδησεις, ναι θα συμφωνησω μαζι σου ο κοσμος εχει αλλαξει και γινεται ολο και πιο δυσκολος, και ναι το μονο ελαφρυντικο αν υποθεσουμε πως θα υπηρχε ενα, ειναι αυτο το τι θα μπορουσε να κουβαλαει ενας ανθρωπος που κανει κατι τετοιο.. τι μπορει να σου εχει συμβει για να φτασεις σε τετοια παρανοια..
    τα παντα.. δυστυχως τα παντα θα μπορουσαν να εχουν συμβει κι αυτο ειναι εξ ισου τραγικο με το συμβαν για το οποιο γινεται λογος

    καλο βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με αυτή ακριβώς τη ματιά και την ιδιότητα του «κοινού ανθρώπου», Στέλλα, και έχοντας κατά νου, την «ορμήνια του συγγραφέα» προσπαθούσα να δώσω, έστω κάποιο έναυσμα στη φαντασία μου, ν’ αρπάξει την αρχή του νήματος και να το κάνει θέμα γραφής. Δύσκολη το παίζει η έμπνευση με τους κοινούς…

      Και ρωτώντας με, με μεταφέρεις σε πρόσφατο "απεχθές συμβάν" που ανθρώπου μυαλό –και το δικό μου φυσικά– αδυνατεί να συλλάβει… Τι να συλλάβεις από αλλόκοτα πρόσωπα που όλο και περισσότερο κατακλύζουν το χώρο και βιάζουν, σκοτώνουν, μισούν, λατρεύουν, φωνάζουν, πολιτεύονται… Δυσκολεύεσαι και μένεις απαθής.
      Τι να γράψεις και με τι να γεμίσεις την άδεια σελίδα αν δεν υπάρχει λόγος που θα το υπαγορεύει και, δυστυχώς, οι μέρες μας δεν τον διαθέτουν…

      Διαγραφή
    2. σκεφτομαι
      κι αν οι ιστοριες δεν αφορουν περαστικα ατομα που δεν γνωριζουμε καθολου αλλα καποια που γνωριζουμε λιγο; επισης μπορουμε να γραψουμε και για τα ατομα που γνωριζουμε πολυ σαν αρχη τι λες;
      αλλη ιδεα: μια βολτα στη θαλασσα ΄η στο βουνο και πρωταγωνιστης της ιστοριας μπορει να ειναι ενα πουλι, το κυμα, μια πετρα, ενα δεντρο
      κι ακομη μια που μου την ειπε καποιος σε ενα σχολιο : βγαινεις απο το σπιτι χαλαρα και οπου σε βγαλει.. ακολουθεις ενας ανθρωπο, ή ακους κατι στο δρομο ή διαβαζεις ενα ονομα σε μια εφημεριδα, ψαχνεις ενα εφημερευων φαρμακειο σε μια αλλη γειτονια που δεν εχεις παει αλλα ειναι γραμμενη στο σχετικο καταλογο, μπαινεις μεσα και ακους, βλεπεις, δοκιμαζεις να πιασεις κουβεντα και μετα προσπαθεις να γραψεις οχι ιστορια αλλα συναισθηματα, τι ενιωσες, τι φανταστηκες, που σε πηγε ολο αυτο..

      τι λες;

      Διαγραφή
    3. Αγαπητή μου Στέλλα, δεν είχα πρόθεση να αναλύσω χαρακτήρες ανθρώπων, γνωστών τε και αγνώστων… Απλά εκθέτω μια σκέψη του αν μπορεί μια λεπτομέρεια να γίνει αφορμή και έναυσμα για ν’ αναπτύξει κάποιος γραπτώς ένα θέμα.
      Αυτή η σκέψη είναι το «ρεζουμέ» ενός άρθρου μου με τον ίδιο τίτλο που δημοσιεύτηκε στις 30/11/2009, όταν ήμουν τακτικός συνεργάτης στην εφημερίδα Εμπρός της Λέσβου (http://www.emprosnet.gr/emprosnet-archive/ab56c544-c274-40bd-bba0-d9fc8cce76e9). Μπορείς να το διαβάσεις.

      Υπάρχουν χίλια δυο μοτίβα και άλλες τόσες ιδέες απ’ τις οποίες μπορεί να πιαστεί κάποιος και να γράψει. Όσο εύκολο είναι για έναν συγγραφέα, έναν δημοσιογράφο κ.λπ και κ.πλ, άλλο τόσο δύσκολο είναι για έναν ταπεινό ερασιτέχνη όπως εγώ.

      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  2. Αν κι έχω διαβάσει πολλούς Ρώσσους συγγραφείς, κανένα βιβλίο του Τσέχωφ.
    Δεν έτυχε αν και ο ίδιος ήταν γιατρός για να κερδίζει τα προς το ζειν, έλεγε:
    Η Ιατρική είναι η νόμιμη σύζυγός μου,
    Η Λογοτεχνία είναι η φίλη μου η (Γκόμενά μου)

    Η έμπνευση του να γράψεις του να αναλύσεις π.χ. το φτερούγισμα μιας μύγας, έρχεται στο μυαλό σου αυτόματα όταν καταλάβεις την πραγματικότητα της κοινωνίας που εναντιώνεται με αυτή των ονείρων σου
    που πολλές φορές, από απροσδόκητες καταστάσεις υποχρεώνεσαι να αναμιχθείς για να μπορέσεις να ζήσεις, να τα βγάλεις πέρα, είναι τέτοιο το χάσμα των πιστεύω που συναντάς ώστε παίρνεις ως
    παράδειγμα αυτούς τους ανθρώπους το είναι τους και το που προσπαθούν να φτάσουν για να αισθανθούν ευτυχισμένοι. Σε πολλούς τους αρκεί μια θωπία, ένα χαμόγελο, σε άλλους μια αγάπη, σε άλλους να μετρούν λεφτά να τα χώνουν στην γη και να αισθάνονται κυρίαρχοι του κόσμου.


    Φίλε Στράτο το θέμα αυτό είναι ατελείωτο και πολύ ενδιαφέρον.

    χαιρετώ
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περπάταγα, που λες Γάβο, σ’ ένα πάρκο, ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους και στριφογύριζε στο μυαλό μου η ιδέα, ότι απ’ όλο αυτό που αντίκριζα κάτι θα μου «τσιγκλούσε» την έμπνευση που τώρα τελευταία μου κάνει νερά. Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που από ένα «φτερούγισμα μιας μύγας» είχαν στο «τσεπάκι» τους το θέμα ή τον χαρακτήρα του ανθρώπου που έβαζαν στο μάτι.
      Δέχομαι ότι αυτό είναι χάρισμα… και ζηλεύω…
      Γι’ αυτό και βλέπεις ότι όλο στο μέσα μου ψάχνω, εκεί γνωρίζω καλά τα λημέρια…

      Διαγραφή
  3. Θα συμφωνήσω μαζί σου Στράτο παρά το γεγονός ότι η φράση του Τσέχωφ έχει μεγάλη αλήθεια!!! Είναι δύσκολο να μάθεις τον άνθρωπο γιατί έχουν αλλάξει και τα δεδομένα !! Το υπέρμετρο ΄΄εγώ ΄΄κρύβει πολλές πτυχές του ανθρώπου . ΔΕν αναλύεται κανένας άνθρωπος όταν υπάρχουν φιλίες χρόνων και διαλύονται για ένα τίποτα !!Που πάει εκείνη η αγάπη ; Πως η αγάπη γίνεται αδιαφορία ; Πως η αγάπη γίνεται και μίσος; Πως αδέλφια από την ίδια κοιλιά δεν αγαπιούνται ; και πολλά ακόμα..
    Την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η δική μου περίπτωση, Νικόλ, ήταν η έλλειψη δυνατότητας, μέσα από τόσες εικόνες και χαρακτήρες, να «τσιμπήσει» η έμπνευση… και να με βοηθήσει να αναπτύξω ένα καθημερινό θέμα.

      Τώρα για τους χαρακτήρες των ανθρώπων που μου λες, πώς να τους μάθεις όταν διακατέχονται από αυτό το «υπέρμετρο εγώ» τους και δρουν ανάλογα μ’ αυτό και... τα επακόλουθα είναι όλα αυτά που αναφέρεις.
      Για θυμήσου όταν προ καιρού, «φίλος…» σε παρεξήγηση, θεώρησε το «για ένα τίποτα» που έγραψα, σαν να εννοούσα ένα τίποτα εκείνον. Τι να πεις όταν ένα τίποτα γίνεται τεράστιο… Άσχετο, βέβαια, με το θέμα, αλλά μιας και το έπιασες…

      Καλημέρα με την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  4. Αγαπητέ μου Στράτο, ο καθένας έχει την ιστορία του και μόνο ο ίδιος γνωρίζει τα βιώματά του.Πολλές φορές κι εγώ περπατώντας βλέπω, σκέφτομαι, αναλογίζομαι, αλλά δεν είναι απαραίτητο να ψυχολογώ τους αγνώστους! μου αρκεί να γνωρίζω και να με γνωρίζουν οι δικοί μου άνθρωποι.Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστά αυτά που λες, Βαρβάρα, αναγνωρίζω την αδυναμία μου να "διαβάσω" χαρακτήρες ανθρώπων, απλά σκεπτόμουν μήπως απ' όλο αυτό που, περπατώντας, είχα γύρω μου, κάτι να μου δινε αιτία έμπνευσης...

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!