«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

23 Μαρ 2015

Οι εφτά αποχρώσεις του… ανερμήνευτου

Παράκληση: Αποφύγετε τυχόν παρερμηνείες. 
Το «σενάριο» είναι άκρως φανταστικό. 

Ένα πράγμα είναι το βιβλίο και η ταινία, βέβαια κι ένα άλλο,
το δικό μου σενάριο, βλέποντας
στο άψε-σβήσε κι αναίτια, να μου γυρίζει την πλάτη. 
Χαρά στο πράγμα, θα μου πείτε…

Μη το λέτε, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητη.
Κι αυτό το γύρισμα της πλάτης, θέλω να πιστεύω, δεν είναι περιφρόνηση,
  δεν είναι αδιαφορία, δεν είναι απόρριψη...  μέρος της αγάπης είναι!
Επιτρέψτε μου τον ρομαντισμό. Αφήστε με να πιστεύω...
Προσπαθώ να μαντέψω αν υπάρχει κάποιο ύφος απαξίωσης.
Να ερμηνεύσω τα ανερμήνευτα, να εξηγήσω τα ανεξήγητα.
Φοβάμαι αυτό το τόσο προκλητικά οριοθετημένο... «δεν σου ανήκω» που αφήνει να φανεί.

Αφού δεν ανήκεις σε κανέναν, καλή μου, δεν θα λείπεις κι από κανέναν. 
Τόσο απλό… 
 Να ’βαζα έναν καθρέφτη στο βάθος, να δω την όψη της,
όχι αν είναι τόσο όμορφη όσο αφήνει να υποθέσεις…
αλλά το μέσα της, το ανεξερεύνητο, το ασύνταχτο… το αινιγματικό!
Με λόγια ψάχνω την ομορφιά που επίμονα κρύβει.
Λόγια που να ξεφεύγουν από τη μετριότητα της χρήσης τους.
Λόγια που να χαράζουν δυσανάγνωστους και λυτρωτικούς προορισμούς.

Αφήνω τη φαντασία μου να πλανάται στο δικό της κόσμο,
πλάθοντας έναν άλλον, στα δικά μου μέτρα...
Η ερώτηση είναι: Θα μ’ αφήσει, κάποια στιγμή, να ανακαλύψω αυτό που κρύβει;
Αυτό που από τη μια σ’ απωθεί κι απ’ την άλλη σε δεσμεύει;
Έτσι είναι η ζωή. Παίρνει από δω, δίνει απ’ εκεί…

Νοιάζομαι για εντυπώσεις και… παραπλανητικές εικόνες, τέτοιες
που με βάζουν στον κόπο να φτιάξω άσχετους μονόλογους και φανταστικά σενάρια.
Σκηνοθετώ και εστιάζω σ’ ό,τι μπορεί να εκτιμηθεί σωστά.

Σε αποχρώσεις που να παραπλανούν…
Δεν είναι θέμα… αν αυτό που έγινε,
–αυτός ο απίθανος συνδυασμός και η παραλλαγή αποχρώσεων δηλαδή
έγινε για να αντανακλά και να δίνει άλλη διάσταση στην αναμφισβήτητη θηλυκότητά της.
Έγινε για να γεννούνται αμφιβολίες…

Οι αμφιβολίες ενός απίστευτου χαρακτήρα.
Την προκαλώ και τη βρίσκω ανυπεράσπιστη, μπροστά στο κρίσιμο δίλημμα:
να στρέψει ή να ακολουθήσει τη στενωπό της επίμονης και αινιγματικής σιωπής…

«Τράβα μπροστά κι όπου σε βγάλει κι ας παίζουν ρόλο στη ζωή σου κάποιοι άλλοι»…
 Μη με ρωτάς, πού θες να ξέρω…
Θα ρωτήσω τα τραγούδια να μου πουν αν αυτή η αντίσταση
(η σχεδόν παθητική)
που ανάμεσά μας δίχως λόγο παρεμβάλλεται,
αν είναι αυτό το «ΝΑΙ» που περιμένω να μου πεις και... όλο αναβάλλεται.
Έσβησες το φως...
Δεν υπάρχει διάθεση… Υπάρχει όμως ο επίλογος.
Ένας απρόσμενος επίλογος που πληγώνει.
Τόσο απρόσμενος που δίνει την αίσθηση ή μάλλον το «άρωμα» του τέλους…
Ένας ψίθυρος που αρμενίζει σε αμήχανους αποχαιρετισμούς και σ’ ένοχα «αντίο».
Άλλωστε χρόνια και χρόνια τώρα, η ανατολή γίνεται δύση.

Γενικά σ’ αυτή τη ζωή σπαταλάμε τόσο χρόνο σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες
και... ανολοκλήρωτες προσπάθειες, 
μέσα σε μια πραγματικότητα που, δυστυχώς, δεν μας συμπεριλαμβάνει...

Επεξεργασία φωτογραφίας: Μηθυμναίος


Και δυο τραγούδια με σημασία… η σημερινή επιλογή μου…






26 σχόλια:

  1. Το κρυφό, το άγνωστο πάντοτε ελκύει,
    Όταν στο φανερώσουν λες Α! αυτό ήταν;
    και τα τόσα όνειρα που έκανα, τα χτυποκάρδια της καρδιάς μου όλα πήγανε χαμένα!

    όμως ότι κρύβεται επιμελώς ότι σου το δίνουν με το σταγονόμετρο, σε κάνεις να ονειρεύεσαι μέχρι που να το αποχτήσεις αν δεν είναι αργά.

    Food for the Brain

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου Γάβο, έπιασες το νόημα και το εξέφρασες ακριβώς με μόνο τέσσερις λέξεις στα αγγλικά: Food for the Brain! Ακριβώς, τροφή για τον εγκέφαλο μου έδωσαν, φίλε μου, από τη μια αυτή η θαυμάσια γυναικεία παρουσία της φωτογραφίας με τη γυρισμένη πλάτη κι απ’ την άλλη οι στίχοι των τραγουδιών που έχω προς ακρόαση στο τέλος της ανάρτησης.

      Έβαλα, λοιπόν, το μυαλό μου, δίχως ίχνος πονηρών σκέψεων, να πλάσει αυτό που ονόμασα σενάριο (το οποίο μπορεί να είναι φανταστικό, αλλά έχει και τη σημασία του που μπορεί να εκληφθεί και να ερμηνευτεί ανάλογα…) και επεξεργάστηκα τη φωτογραφία στις εφτά αποχρώσεις που κι αυτές δείχνουν κάτι… που λένε οι στίχοι: «… οι άνθρωποι φεύγουν / και εμείς δεν αντιδράμε / μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι»...

      Χρόνια πολλά για τη σημερινή διπλή Γιορτή!

      Διαγραφή
  2. To σενάριο άκρως φανταστικό, όμως οι φωτογραφίες σου είναι αληθινές και πολύ έντεχνα επεξεργασμένες! Ό, τι βλέπω γράφω, δεν έχω ιδέα απο φωτογραφική τέχνη!
    Όπως επίσης δεν έχω γνώση απο επιλόγους! Ποτέ δεν χρειάστηκε !
    προσθέτω μόνο στα λόγια σου, αγαπητέ μου Στράτο:όσες φορές γίνεται η ανατολή δύση, άλλες τόσες γίνεται η δύση ανατολή!
    Να είσαι καλά, πάντα, και να γράφεις, έστω και αν πολλές φορές μου φαίνονται γρίφοι...
    Όμως και σαν κείμενα και σαν φωτογραφίες, είναι πάντα καλοδουλεμένα, ευφάνταστα και όμορφα!Ο καθένας πρέπει να καλλιεργεί τα τάλαντά του!
    Να είσαι καλά και την Άνοιξη!η ευχή αφορά...προηγούμενη ανάρτησή σου.
    Με εκτίμηση πάντα.
    Βαρβάρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν διαβάσεις την απάντησή μου στο Γάβο, Βαρβάρα, θα καταλάβεις τους «γρίφους» των γραφτών μου. Έτσι, λοιπόν, η εν λόγω φωτογραφία και οι στίχοι των τραγουδιών άνοιξαν τη φαντασία μου.

      Παρ’ όλο που θέλησα να προλάβω παρερμηνείες, δεν αρνούμαι πως μαζί με τη φωτογραφία και τους στίχους κάτι πρόσθεσε και το μυαλό.Δεν το αρνούμαι…

      Κρατώ την αλληλουχία των αποχρώσεων και σχολιάζω με λόγια άσχετα των τραγουδιών: «Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε / η απώλεια θα μπορούσε να `ναι κούνια μας / δεν μπορείς να τα ’χεις όλα / πρώτη φράση που μαθαίνουμε από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε / τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ’ αδέρφια μας / μάθε πλέον να μοιράζεσαι / έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε / και τα χρόνια περνάνε και ό,τι τρώμε κερνάμε / δίνουμε ό,τι αποκτάμε / ώσπου κάτι τελειώνει...»

      Χρόνια πολλά για τη σημερινή διπλή Γιορτή!

      Διαγραφή
  3. Ανερμήνευτα και για μένα έχω να σου πω και σε αληθινό σενάριο ζωής !!! Η γυρισμένη πλάτη κατ΄εμέ έχει πολλές ερμηνείες!!! Στη γυρισμένη πλάτη μπορώ να προσάψω την αδιαφορία , την απόρριψη , την δειλία , την ντροπαλοσύνη , την αμηχανία, τον πόνο και τόσα άλλα!!! Οι αποχρώσεις σου ποικίλουν αλλά δεν αλλάζουν επ΄ουδενί τη θέση και τη στάση του σώματος . Η εικόνα μου δείχνει μια σκεπτόμενη κυρία με μάλλον συναισθήματα λύπης αν κρίνω από τη στάση της κεφαλής και των ώμων !!! Στάση περισυλλογής θα έλεγα!!! Ο επίλογος σίγουρα δεν υπάρχει εδώ !!Περισσότερο την προσμονή μιας τρυφερής αγκαλιάς!!!
    Με αγάπη και θαυμασμό για τις σκέψεις σου !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες να ’ναι κάτι απ’ όλα όσα προσάπτεις, Νικόλ μου, αυτό που τα μάτια μου –και οι σκέψεις μου– έψαχναν; Ανερμήνευτη είναι για μένα η σκληρή στάση που κρατά «η σκεπτόμενη κυρία»
      Πώς να βρεθούν άλλες λέξεις; Πώς να αποδοθεί η απορία του νου, η αμηχανία μπροστά στο θαυμαστό… (εικόνας και συμπεριφοράς…). Ενδεχομένως, μόνο η φαντασία, οι στίχοι (αίτιοι της σκέψης), οι αποχρώσεις και οι φωτοσκιάσεις της φωτογραφίας που... «ποικίλουν αλλά δεν αλλάζουν επ’ ουδενί τη θέση και τη στάση του σώματος», μπόρεσαν να αποδώσουν, κατά το δοκούν, και… να οδηγήσουν στο σκοτεινό επίλογο!

      Είναι φορές που η ψυχή, αγαπητή μου φίλη, χρειάζεται μια εικόνα για να ταξιδέψει. Και κάθε ταξίδι χρειάζεται ψυχή για να αρχίσει...Τι πιο νοητό όταν η μοναξιά βρίσκει το ταίρι της και ταξιδεύει;

      «Τα νερά και τα ταξίδια μακριά σου μοιάζαν ίδια / και μονότονα. / Και όμως πάντα μ’ ένα βλέμμα / σου φαρμάκωνα το αίμα / Και σε σκότωνα»… από τους στίχους του ακυκλοφόρητου τραγουδιού «Στάχτη» που μπορείς ν’ ακούσεις στην ανάρτηση.

      Χρόνια πολλά, Νικόλ, για τη σημερινή διπλή Γιορτή!

      Διαγραφή
    2. Παράλειψή μου , δεν σου είπα ότι το τραγούδι της Βαλεσιώτου ΄΄ Στάχτη΄΄ όχι μόνο το άκουσα αλλά το έκλεψα κιόλας!!! Το τραγούδι της Μποφίλιου αγαπημένο !!
      Να είσαι καλά!!

      Διαγραφή
    3. Καλά έκανες, Νικόλ, χάρισμά σου!

      Διαγραφή
  4. Στράτο, θέλω να σε συγχαρώ για την εξαιρετική επεξεργασία των εφτά αποχρώσεων που έκανες στη φωτογραφία και απορώ πως δεν τις ανέβασες στις Φωτοχυσίες.
    Άκουσα και τα δύο ωραιότατα τραγούδια (με σημασία, όπως γράφεις) που έβαλες στο τέλος και προσπάθησα από τους στίχους τους να καταλάβω κάποια πράγματα. Πάντως κάτι μου λένε…
    Το δεύτερο γνωστό, το πρώτο άγνωστο… καταπληκτικές φωνές και οι δύο.

    Κάποιες από τις ερμηνείες που δίνει η κ. Νικόλ, με βρίσκουν σύμφωνη, φυσικά και δεν διαθέτω γνώσεις ψυχολογίας, αλλά εγώ απορρίπτω τη "δειλία" και τον "πόνο". Δεν τα βλέπω αυτά τα δυο.
    Τελικά μένει το "ανερμήνευτο" του σεναρίου και των αποχρώσεων…

    Θα τα πούμε την Κυριακή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξηγώ, Ελεωνόρα: η φωτογραφία δεν είναι δική μου, παρ’ όλες τις επεμβάσεις. Στις Φωτοχυσίες ανεβάζω μόνο δικές μου.
      Τουλάχιστον εσύ τα άκουσες τα τραγούδια και χαίρομαι που σου άρεσαν. Το πρώτο το άκουσα, πριν λίγες μέρες κι έπαθα… έρωτα. Αμέσως ενεργοποίησα το «Shazam» κι έμαθα τον τίτλο και την ερμηνεύτρια αλλά το «YouTube», παρ’ όλες τις προσπάθειές μου δεν το «έβγαζε»… Ομολογώ πως απογοητεύτηκα… μέχρι που κάποια φίλη (μάλλον με τις ίδιες ευαισθησίες και γούστα) μου το πρόσφερε, κυριολεκτικά, στο πιάτο…

      Επιστρέφω στο θέμα της ανάρτησης και για να μην επαναλαμβάνω, διάβασε, σε παρακαλώ, τις απαντήσεις και εξηγήσεις μου στα προηγούμενα σχόλια και ελπίζω να σε καλύπτουν κι εσένα. Δηλαδή το «"ανερμήνευτο" του σεναρίου και των αποχρώσεων…»

      Διάβασε και κάποιους στίχους από το τραγούδι:

      «Είχα δάκρυα για σένα / με μαχαίρι ακονισμένα / και μονάκριβα
      Έβρεχα μ' αυτά τους δρόμους / και όλο σήκωνα τους ώμους / Και σου τα κρυβα
      Και έλεγα πως δεν σου πρέπω / και απορούσες που τα βλέπω όλα ρόδινα
      Και κοιμόσουν και ξυπνούσες / Και όλο κάτι καρτερούσες / που δεν στο 'δινα»


      Θα χαρώ πολύ να σε δω την Κυριακή.

      Διαγραφή
  5. Οτι διαβαζει και μαθενει κανεις καλό ειναι.... να είσαι καλα που μας κναεις κοινωνους της σκεψης σου εστω και με αποχρωσεις... να είσαι καλα .. τα τραγούδια υπεροχα και τα δύο...μας γαληνεψαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ρούλα και καλή εβδομάδα! Δεν νομίζω πως έδωσα κάποιο μάθημα με τις σκέψεις μου, μήτε τις θεωρώ αινιγματικές ή δυσνόητες, όπως μου έγραψε ιδιωτικά κάποια φίλη, αλλά ούτε έχουν την παραμικρή υποψία διφορούμενης σημασίας όπως φοβήθηκα εγώ…
      Με χαροποιεί που έστω, κάτι σου άφησαν…
      Κατ’ αρχήν η φωτογραφία και κατά δεύτερο λόγο οι στίχοι «πλάνεψαν» τη φαντασία μου και γέννησε τις «πολύχρωμες σκέψεις»… Σε «εφτά αποχρώσεις κι όχι σε 50 γκρίζες

      Τα τραγούδια συμφωνώ πως αφήνουν μια αύρα γαλήνης.

      Να ‘σαι καλά!

      Α, πριν το ξεχάσω… σ’ ευχαριστώ για τη μαντινάδα στον «Ιστοχαστή»

      Διαγραφή
  6. ΑΧ! Καλέ μου φίλε Στράτο,

    Αυτό το «καταραμένο ανερμήνευτο» έχει χιλιάδες αποχρώσεις και όχι μόνον!... Τα πρίσματα αλλάζουν αλλεπάλληλα στο φακό της κάθε ύπαρξης !... Όλα τα συναισθήματά μας γίνονται ένα κράμα αντιθέσεων που αγωνιζονται και παλεύουν να ξεπεράσουν τα κύματα και να φτάσουν σ’ αυτόν τον μακρινό Φάρο που το φως του οδηγεί και δίδει ελπίδα και κουράγιο να φτάσουμε στον στόχο μας!

    Φεύ όμως! Μόλις αγγίξουμε αυτόν τον Φάρο νοιώθουμε ένα απέραντο κενό καθώς όλα καταντούν εφήμερα και περαστικά, αφού το κάθε τι σχεδόν οφείλεται σε συγκυρίες και στην δύναμη των στιγμών που ζούμε!...Στο τέλος όλα γίνονται ένας πολτός αναμνήσεων που φθείρονται, ξεθωριάζουν, λιώνουν, εξατμίζονται και τελειωτικά σβήνουν και χάνονται στα σπλάχνα και στο έρεβος του αδηφάγου Άρχοντα Χρόνου

    Ο Μεγάλος Σαίξπηρ τα εξέφρασε όλα με μιά απλή και σύντομη έκφραση «To Be Or Not To Be»? This is the Question!... "Να ζει κανείς ή να μη ζει"; Αυτό είναι το ρώτημα!...

    Αλλωστε ο δικός μας, ο Έλληνας Ηράκλειτος, ενας εκ των μεγίστων φιλοσόφων της αρχαιότητος το είπε πολύ πιό μπροστά από τον Σαίξπηρ με την δική του αθάνατη έκφραση:

    «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν»...Γι’ αυτό καλείται και «Σκοτεινός»!...

    Και τέλος ο υμέτερος, ξενητεμένος, μακρινός σου φίλος, για ό, τι αξίζει, το τελειώνει με τον δικό του ταπεινό στίχο:

    Ὥσπου κλείνουμε τα μάτια
    Και ξεχνιῶνται ὅλα αὐτά,
    Κι’ἔτσι μπαίνει μιὰ τελεία
    Στῆς ζωῆς μας τὰ γραφτά...

    Τελευταίος στίχος από την Ιστορία του Μετανάστη στην συλλογή της ανθολογίας ποιημάτων μου με τον τίτλο: «Μοναξιά Πικρή μου Ερωμένη» γραμμένη το 2003 και εκδοθείσα το 2007.

    Αν και στην όμορφη πατρίδα μας έχει ξημερώσει η 26η Μαρτίου εδώ ακόμη είναι 25η. Δέξου τις ευχές μου για ένα καλλίτερο αύριο για την πονεμένη ΓΗ μας! Η Παναγιά σήμερα που γιορτάζει είθε μαζί της!

    Ο φίλος σου
    Δημήτρης





    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να σου πω κι εγώ, Δημήτρη μου, και τι να προσθέσω, όταν αυτό το «ανερμήνευτο», ακόμη και με τις εφτά «αποχρώσεις» (κι όχι τις χιλιάδες ή τις πενήντα του βιβλίου και της ταινίας) που επιχείρησα, ερμηνεία δεν μπόρεσα να δώσω στο «γιατί» αυτής της επίμονης στάσης και συμπεριφοράς της ωραίας κυρίας που η εικόνα της, τουλάχιστον αυτό μου επιτρέπει να υποθέσω... Θα πρέπει να είναι πολύ ωραία. Δύσκολη όμως… Αφού ύστερα από τόσες ικεσίες, τη χάρη δεν μου την έκανε, να στρέψει για μια ματιά έστω… Αλλά που θα μου πάει… Ελπίζω κάποια στιγμή να μη ξεχάσω, μήτε να βάλω τελεία στης ζωής μου τα γραφτά, (χρησιμοποιώ τους στίχους σου) ώστε να κάνω και δεύτερη απόπειρα μήπως και μπορέσω να δω το πρόσωπο που εκείνη επίμονα κρύβει.
      «To Be Or Not To Be»? This is the Question!... Δημήτρη, «To Be»!

      Οι ευχές σου δεκτές… δε μπαγιατεύουν… Σ' ευχαριστώ!

      Υ.Γ. Χτες μιλήσαμε με τη Βανα και Αντρέα για το χαρμόσυνο γεγονός!

      Διαγραφή
    2. Μεγάλες προσδοκίες επιφέρουν και μεγάλες απογοητεύσεις!

      Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος όταν επίμονα κάτι παραμένει κρυφό και συνήθως αυτός που προσπαθεί να το ξεσκεπάσει είτε απογοητεύεται, είτε δημιουργεί και εμπλέκεται σε αλυσίδα προβλημάτων!... ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ το πιο τρανό παράδειγμα!
      Οπότε αξίζει καμιά φορά ν'αφήνουμε το "ανερμήνευτο" ανερμήνευτο! "Το θα πρέπει να είναι πολύ ωραία" που γράφεις, είναι υποθετικό και ωραίο στην φαντασία σου! Σκέψου ξαφνικά αυτή η ωραία κυρία σου να έστρεφε το πρόσωπό πλήρως ξεσκεπασμένο και να έπασχε από λέπρα!...Αξίζει λοιπόν να προσπαθούμε διακαώς να ξεσκεπάζουμε το κάθε τι και να μην αφήνουμε τίποτα στην φαντασία μας;;;

      Τον παλιό καλό καιρό όταν μιά κυρία σήκωνε λίγο τον ποδόγυρό της και ξεσκέπαζε τον αστρἀγαλό της μας έπιανε τρεμούλα και πυρετός και στην φαντασία μας έλαμπε ενας μακρινός φάρος που θα δίναμε το κάθε τι έστω και να τον πλησιάσουμε ! Τώρα ξεσκεπάζει κι' αυτά ακόμη τα πιο απόκρυφά της δημοσίως και μένουμε απαθείς διότι δεν αφήνει απολύτως τίποτα πιά στην φαντασία!...

      "Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
      είν όλα ψεύτικα κι'ἀς φαίνονται αλήθεια
      ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
      αγάπες βρίσκεις μοναχά στα παραμύθια"
      Όπως λέει κι'ἐνα παλιό τραγουδάκι!

      Αστα λοιπόν καλέ μου φίλε Στράτο, μην τα ξεψαχνίζεις όλα! Καλό είναι να μένει κάτι και στην φαντασία μας, σαν ένας μακρινός και απρόσιτος φάρος που προσπαθούμε να πλησιάσουμε!...

      Χάρηκα που μίλησες με τους κοινούς και πολυαγαπητούς μας φίλους Βάνα κι' Ανδρέα.
      Ο Θεός τους ευλόγησε με δυό δίδυμα αγγελάκια/εγγονάκια και πλέουν σε πελάγη ευτυχίας! Ηταν το πιό ιαματικό βοτάνι για τον μεγάλο καημό που πέρασαν.

      Να είσαι κακλά φίλε μου και τα ξαναλέμε
      δημήτρης

      Διαγραφή
    3. Δημήτρη ο επιμένων νικά!
      Αν δεν κατορθώσω να δω το πρόσωπό της, θα επιδιώξω να μάθω τον χαρακτήρα της.
      Ίσως να είναι, κατά βάθος, αυτό που ψάχνω...

      Εδώ παραθέτω τους στίχους του δεύτερου τραγουδιού να τους διαβάσεις:

      «Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε / η απώλεια θα μπορούσε να `ναι κούνια μας
      δεν μπορείς να τα ’χεις όλα
      / πρώτη φράση που μαθαίνουμε
      από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε / τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ’ αδέρφια μας
      μάθε πλέον να μοιράζεσαι / έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε / και τα χρόνια περνάνε
      και ό,τι τρώμε κερνάμε / δίνουμε ό,τι αποκτάμε / ώσπου κάτι τελειώνει...
      και οι άνθρωποι φεύγουν / και εμείς δεν αντιδράμε / μάθαμε να ξεχνάμε
      και να μένουμε μόνοι... / μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει / να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
      η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει / πάντα... η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
      να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά / η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει πάντα…»

      Διαγραφή
    4. ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΙΚΗ!

      Μόνον εὔχομαι, λόγῳ τοῦ συναισθηματισμοῦ σου, νὰ μὴν μετατραπεῖ σὲ ΚΑΔΜΕΙΑ!...

      Τὰ κάλλιστα,
      Δημήτρης

      Διαγραφή
    5. Κι εγώ το εύχομαι, Δημήτρη, γιατί μετά πώς θα αγωνίζομαι για άλλα; Λέω μήπως είναι η διαστροφή του επίμονου;… Μήπως πάλι θα πρέπει να επανεξετάσω τα χούγια μου;

      Διαγραφή
    6. "Ο κρίνων σ'εαυτόν σοφός έστι"

      Με την φιλική μου αγάπη
      δημήτρης

      Διαγραφή
    7. Πιάστηκα από υποσχέσεις… δέθηκα με την ελπίδα...
      Αν νικήσω θα είναι από τις λίγες της ζωής μου...

      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
    8. Καλέ μου φίλε να έχεις κι'εσύ ένα υγιἐς και καλό Σαββατοκύριακο και καλή "βουβή"(οπως την ονομάζουμε) εβδομάδα που μας εισάγει πλέον στην Αγία και Μεγάλη εβδομάδα των Παθών!
      Εχτές το βράδυ ο Ακάθιστος Ύμνος ἠταν μία Θεσπεσία απόλαυση. Δεν υπάρχει πιο ωραία και γλυκιά ποίηση από τους Χαιρετισμούς στην Παναγιά μας! Αρκει να γνωρίζεις την πεντάμορφη και πανέμορφη Ελληνική μας γλώσσα. Οι στίχοι του Ρωμανού του Μελωδού είναι ανυπέρβλητοι! Είναι πράγματι η "γέφυρα" που μας ενώνει από την Γη στον Ουρανό!!! Επίτρεψέ μου να παραθέσω ορισμένους στίχους που με συγκινούν ιδιαίτερα, αν και όλοι αγγίζουν τα βάθια της ψυχής:

      "Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς*
      Χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς"

      "Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον*
      Χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον"

      "Χαῖρε, ὅτι τὰ οὐράνια συναγάλλεται τῆ γῆ*
      Χαῖρε, ὅτι τὰ ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς!"

      "Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι'ῆς κατέβη ὁ Θεός*
      Χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν!"

      Και του Χρόνου φίλε μου! Εύχομαι η Χάρη της να μας χαρίζει υγεία να τα ξανακούσουμε και να τα ξαναψάλλουμε κι' είθε να μεσολαβίσει για ένα καλλίτερο αύριο για την γλυκειά μας πατρίδα και για όλο τον κόσμο. Αμήν!

      Με την φιλική μου αγάπη
      δημήτρης

      Διαγραφή
    9. Πώς γίνεται, φίλτατε Δημήτρη να μην είναι ο Ακάθιστος Ύμνος μια «Θεσπέσια απόλαυση» με τέτοια ποίηση ευχαριστιών προς Εκείνη την Υπέρμαχο στρατηγό;…

      Σ’ ευχαριστώ για τους συγκινητικούς στίχους των Χαιρετισμών!

      Εύχομαι να ‘σαι καλά και του χρόνου να μπορέσεις να τους ψάλεις και πάλι.

      Διαγραφή
  7. Αγαπητέ μακρινέ ξάδερφε και φίλε, έχεις μια χαρακτηριστική άνεση να παντρεύεις ιδανικά τα θέματα που αναπτύσσεις, με υπέροχα τραγούδια.
    Σ' αυτά θα σταθώ εγώ, ξέρεις την αδυναμία μου, και ιδιαίτερα στο καινούργιο που μου σύστησες, της Φωτεινής.
    Καταπληκτική, ιδιαίτερη συγκρατημένη ερμηνεία, γεμάτη χρώματα!!!!
    Δυο ώρες τώρα ασχολούμαι μαζί του !!!
    Να είσαι καλά Στράτο!!
    Καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργη καλημέρα και καλή εβδομάδα!

      Αλίμονο, μακρινέ μου ξάδερφε και φίλε, αν δε γνώριζα την ιδιαίτερη αγάπη σου στο τραγούδι και στη μουσική. Θα μου επιτρέψεις να συμπληρώσω και τη φωτογραφία και να ομολογήσω ότι ήσουν ο πρώτος που θαύμασα και ο πρώτος που με βοήθησε να κάνω τα πρώτα μου βήματα στο είδος. Kι ακόμη τον τρόπο αναπαραγωγής μουσικής εσύ μου τον έμαθες, αυτόν χρησιμοποιώ, καθώς βλέπεις. Θα το θυμάσαι, εγώ δεν τα ξεχνάω.

      Πράγματι είναι πολύ ωραίο τραγούδι και η ερμηνεία της κας. Βαλεσιώτη καταπληκτική!

      Με τα πιο φιλικά μου αισθήματα φιλίας και αγάπης!

      Διαγραφή
  8. ακουσα το πρωτο τραγουδι που τοσο σου αρεσει και εψαξα και ξεχωριστα τους στιχους οπως συνηθιζω.. εχει εναν υπογειο αναστεναγμο, ενα αχ ειπωμενο ομως με μια ευγενεια :) ειναι ωραιες καποιες φορες οι γυρισμενες πλατες γιατι σε καλουν να τις εξερευνησεις, κι οσο δεν σου δινουν την προσωψη τοσο πιο πολυ την ζητας, τοσο πιο ακριβη σου φαινεται και τοσο πιο πολυ πασχιζεις να αξιωθεις αυτη την ακριβεια - πραγμα που ποτε δεν θα συμβει - γιατι; γιατι αυτος που ανταποκρινεται στα συναισθηματα σου, αυτος που σ αγαπαει πραγματικα δεν θα σε βαλει ποτε σ αυτη τη διαδικασια..

    οι εμπειριες ομως ειναι ζωη..
    κι αν δεν ειναι αυτες τοτε πως θα αναγνωρισουμε τις αλλες μου λες;

    καλο μηνα στην ομορφη μυτιληνη που ακομη δεν εχω επισκεφτει.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εν πρώτοις ❤, συνετό και φρόνιμο είναι να σε καλωσορίσω εδώ και να σ’ ευχαριστήσω (συγχώραμε τον ενικό…) για την τιμή… για το πέρασμα. Ήρθες με τον Ανοιξιάτικο Απρίλη, τι πιο όμορφο! Οπότε καλημέρα και καλό μήνα να έχουμε!

      Το έγραψα και στους παραπάνω φίλους, αυτό το τραγούδι με το που το άκουσα (νομίζω πως θα ’ναι ακόμη ακυκλοφόρητο) με άγγιξε με τα όλα του: με τον «υπόγειο αναστεναγμό» που βγάζει και μάλλον να ήταν κι αυτό το «ευγενικό αχ» της αίσθησης που ένοιωσα κι εγώ. Tο ’κανα δικό μου και το μετέφερα στις «αποχρώσεις» μου. Το «αχ» της «γυρισμένης πλάτης», του «ανερμήνευτου», της «μη ανταπόκρισης», της επιμονής… Το ψάξιμο, η ικεσία για έναν υπαινιγμό, κάτι… μια αδιόρατη υποψία μια ξαφνική υπόνοια… Την «ακρίβεια»… κι ας υποστώ τη «διαδικασία»…

      Διευκρινίζω, ❤, ότι τις ευχές σου στην όμορφη Μυτιλήνη, θα τις στείλω μέσω Αθηνών… Σε παροτρύνω να την επισκεφτείς.

      Με την ευκαιρία θέλω να εκφράσω τον θαυμασμό μου για το ιστολόγιό σου και ό,τι εμπεριέχει… προπάντων εικόνα και λόγο!

      Να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!