«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

23 Αυγ 2014

Αυγουστιάτικο πρωινό

Θα ’ταν λίγο πριν τις εφτά. Αν είχα πώς να δω την ώρα θα το έγραφα έτσι: ήταν 6 και 47 ακριβώς, ας πούμε. Αλλά συμβαίνει τα καλοκαίρια ν’ απαρνιέμαι το ρολόι. Αποδεσμεύω το χρόνο, τον αφήνω να κυλάει όπως εκείνος θέλει… Μόνος του!
Ήταν η ώρα εκείνη, που ακόμη κι ο ανέφελος ουρανός δεν είχε αποφασίσει για το χρώμα του. Η θάλασσα, αναποφάσιστη κι αυτή, ήρεμη, ατάραχη, ακύμαντη, θαρρείς και ήταν λίμνη, τον μιμείται. Θα έλεγα ότι το χρώμα τους πάει προς το γαλάζιο. Στο πολύ ανοιχτό. Σχεδόν λευκό. Το λευκό της αγνότητας. Όπως κι η ώρα…


Στην άκρη του λιμανιού, η σκιά του μόλου, κάνει τη θάλασσα λίγο γκρίζα. Προς στο πολύ ανοιχτό. Σχεδόν λευκό. Μόνο οι βάρκες που ’ναι δεμένες στη σειρά, η μια δίπλα στην άλλη, καθρεφτίζουν στο νερό, η κάθε μια, το δικό της χρώμα κι είναι σαν ν’ απλώνονται στην επιφάνειά του πολύχρωμες θαλασσινές σερπαντίνες. Μονάχα το διάστημα που αφήνουν μεταξύ τους παραμένει γκρίζο απαλό. Σχεδόν λευκό. Τόσο κοντά το γαλάζιο με το γκρίζο…
           Στο χέρι μου κρατούσα ένα ολοστρόγγυλο βότσαλο, που είχα συμμαζέψει  πρωτύτερα από την ακροθαλασσιά. Με είχε εντυπωσιάσει το χρώμα του και το προόριζα για τη συλλογή μου. Και εδώ, μέσα στην απόλυτη σιωπή, που ένα γύρω όλα κρατούσαν την ανάσα τους, σκέφτηκα να το θυσιάσω. Να το ρίξω στο νερό, να ταράξω τη φυσική τάξη των πραγμάτων, την ηρεμία που επικρατούσε. Να κάνω τη θάλασσα ν' ανατριχιάσει, να ριγήσει, να σπάσω την αρμονία της στιγμής… 


Το πέταξα, κι απ’ το σημείο που έπεσε άρχισαν να σχηματίζονται μικροί κύκλοι που άνοιγαν και μεγάλωναν κι απομακρύνονταν μέχρι που έφτασαν ν’ αγγίξουν ένα γλαροπούλι που έπλεε πιο πέρα. Δεν είχα προσέξει την ύπαρξή του. Κι αυτό το άμοιρο δε φοβήθηκε καθόλου με το απρόσμενο κυματάκι· αντίθετα έδειχνε να του αρέσει. Μου ’δωσε την εντύπωση πως χαμογελούσε. Μάλλον το πήρε για παιχνίδι…
Αν είχα κι άλλα βότσαλα θα συνέχιζα κι εγώ το παιχνίδι… Να προκαλώ τη θάλασσα, να μην την αφήνω στην ησυχία της. Δεν είχα όμως. Το ένα και μοναδικό που διάλεξα για άλλο σκοπό, το έριξα στην αγκαλιά της.
       Δεν μετάνιωσα για το πανέμορφο βότσαλο. Μου χάρισε μια θαυμάσια πρωινή εικόνα. Μετάνιωσα που δεν είχα μαζί μου την κάμερα, για να κρατήσω τη στιγμή. Μήτε το κινητό μου. Τι παράλειψη… 


Λεπτομέρειες θα μου πείτε. Για σκεφτείτε όμως πόσο μοναδική γίνεται μια τέτοια στιγμή που κατορθώνει να σε ξεμακραίνει από τις έγνοιες της καθημερινότητας που μας βασανίζουν. Όλους.
Για ένα λόγο, πάντως, δεν συγχωρώ τον εαυτό μου. Γιατί πιστεύω πως κάθε εικόνα είναι ένα ταμιευτήριο στιγμών που χρειάζονται να αποτυπωθούν. Κι εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω. Μόνο γι’ αυτό το λόγο. Ωστόσο, κρατάω τη στιγμή στα μάτια μου, όσο γίνεται. Κι απ’ αυτά, τη μεταφέρω σε τούτη εδώ την ανάρτηση και τη χαρίζω σ’ εσάς.

Υ.Γ. 1- Διευκρίνισα ότι δεν είχα κάμερα μήτε κινητό. Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
Υ.Γ. 2- Από σήμερα τα σχόλια θα παραμείνουν ανοιχτά... Έληξε η ποινή μου, η αυτοτιμωρία μου. 
   

12 σχόλια:

  1. Με χαμόγελο και με πλατύ χαμόγελο μπαίνω επιτέλους από την πόρτα !!!!
    Με λέξεις μετέφερες πολύ καλύτερα ότι θα αποτύπωνες με οποιοδήποτε άλλο μέσο!!!! Μόνο και μόνο που το θυσιασμένο βότσαλο έπεσε σε Μεσσηνιακά νερά , αξία ανεκτίμητη !!!!
    Καλή συνέχεια και καλό ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ με χαμόγελο (όσο πιο πλατύ γίνεται) σε καλωσορίζω ξανά στα σχόλια, γιατί πολύ καλά ξέρω πως οι επισκέψεις σου εδώ δεν έλειψαν.

      Πέρασα πολύ ωραία στη Μεσσηνιακή γη (και θάλασσα προπάντων) και επέστρεψα, μπορώ να πω, γεμάτος.

      Να 'σαι καλά!

      Διαγραφή
  2. Τυχερός που μια απλή,συνηθισμένη εικόνα μπορείς να την κάνεις ποίηση!
    Καλό ξημέρωμα,Στράτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τέτοια μου γράφεις και κάνεις τα μυαλά μου να παίρνουν αέρα...

      Τώρα που δέχομαι ξανά τα όμορφα λόγια σας νιώθω τις απόμακρες φωνές σας να με χαϊδεύουν.

      Ένα φιλί και μια αγκαλιά, νααααα!

      Διαγραφή
  3. AL Fin!!!
    Επιτέλους σε ξανα είδαμε ευτυχώς οι χάρτινες βαρκούλες, είναι αυτές οι ίδιες που κάναμε μικροί κι έπλεαν σε λόμπους νερών των δρόμων.

    Φίλε χάρηκα πολύ που έληξε αυτή η αυτοτιμωρία σου.

    Πάντα με την αγάπη μου

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει, φίλε μου Γάβο, εμείς δεν χαθήκαμε και εντελώς, πάντα είχαμε τους τρόπους...

      Βέβαια καιρός ήταν να εκπληρώσω την αυτοτιμωρία μου, που επέβαλα στον εαυτό μου διαμαρτυρόμενος "Για ένα τίποτα" που ήταν η αιτία.

      Με τους χαιρετισμούς, την εκτίμηση και την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  4. "Άχρηστες " που είναι οι κάμερες όταν η γραφή μεταφέρει τόσες υπέροχες εικόνες και χρώματα!!!

    Εύχομαι να μην εμπέσεις ξανά σε ...παράπτωμα ξάδερφε και χρειαστεί να επιβάλλεις "περιοριστικά μέτρα" στον εαυτό σου ;)

    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά το λες, μακρινέ μου ξάδερφε, αλλά θυμήσου αυτό που λένε: «Μια εικόνα χίλιες λέξεις»… Αλλά να που με κάτι λιγότερες από τα μισά λέξεις μετέφερα την εικόνα.

      Ξέρεις, κάποιες φορές, γράφουμε αυθόρμητα, χωρίς να ξέρουμε τι θα βγει, λες κι ακολουθούμε εμείς την "πέννα" κι όχι ότι υπακούει αυτή σε μας. Ένα τέτοιο κείμενο ήταν κι αυτό.

      Όσο για το «παράπτωμα» και τα «περιοριστικά μέτρα» ήταν επιβεβλημένα… Χρειαζόταν για να μαθαίνω να γνωρίζω τους ανθρώπους. Σε παραπέμπω εδώ: http://mithymnaios.blogspot.gr/2014/03/blog-post_24.html

      Κατά τα άλλα εύχομαι να περνάς καλά κι αν βρίσκεσαι στο Μπάλο, καλύτερα!

      Διαγραφή
  5. Στράτο καλησπέρα, αυτές τις μέρες τράβηξα πολλά με το διαδύκτιο. Άλλαξα εταιριά γιατί ο ΟΤΕ έγινε πολύ ακριβός, δεν μπορώ πια να τον πληρώσω. Όσπου να ξανασυνδεθώ, όχι ότι τελείωσα,έχασα τρείς μέρες. Ελπίζω να σου ήρθε το καινούριο μου email. Tελικά δεν τα καταφέρατε να ρθήτε και πολύ μας λείψατε. Ας ελπίσουμε να είμαστε καλά του χρόνου. Σας φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλώς τη Δώρα! Έχεις δίκιο, θα πρέπει να ψάχνουμε πάντα τις καλύτερες λύσεις που θα διευκολύνουν την επικοινωνία μας.
    Όχι, δεν έχω λάβει το νέο σου μέιλ και δεν ξέρω πως και πότε μου το έστειλες.
    Το πρόγραμμα για φέτος όπως και το όνειρο δεν πραγματοποιήθηκαν. Ας είμαστε καλά, όπως λες και του χρόνου να μπορέσουμε.
    Καλή συνέχεια σε ό,τι απόμεινε από το καλοκαίρι!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτά που αποτυπώνονται στη ψυχή μας, δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο φακό!
    ,,,,,,,,,,,,,,Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια”. Την ουσία την βλέπουν μόνο τα μάτια της ψυχής. Ο μικρός πρίγκιπας κράτησε βαθιά μέσα του αυτό το μυστικό σα φυλαχτό.
    ....................απόσπασμα απο το μικρό πρίγκιπα, που όλοι λατρεύουμε για να μηνύματά του!
    Να είσαι παντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα έλεγα ότι έχεις άδικο, αλλά για να πω και την αλήθεια μου έλειψε η κάμερα, την ήθελα αποτυπωμένη αυτή τη στιγμή. Δεν πειράζει όμως, με λόγια, όπως μπόρεσα την έφερα εδώ.
      Βλέπεις ότι εγώ, αντίθετα με τον Μικρό Πρίγκιπα, δεν κράτησα το μυστικό, το μοιράστηκα.
      Σ' ευχαριστώ, Μπάρμπυ!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!