«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

12 Μαρ 2014

Από τ’ απαρατήρητα της πόλης

Μπορεί, οι μεγάλες πόλεις να έχουν κάτι που σε καταβροχθίζει, έχουν όμως και κάτι άλλα μικρά, πολύ απλά –και πολλές φορές απαρατήρητα– που δίνουν μια άλλη χάρη. Κι αν έχεις τον τρόπο και τη ματιά να τα δεις… σου αλλάζουν τη διάθεση. Περπατάς στους δρόμους, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, κι αν χάνεις μερικά φιλικά χαμόγελα, βρίσκεις άλλα… Κι είναι σαν κάτι σελίδες από τετράδιο που γυρίζουν, επικαλύπτοντας η μία την άλλη, αφήνοντας μια άδεια λευκή… να την γράψεις εσύ.


Πριν λίγες μέρες, καθώς διέσχιζα το Σύνταγμα, με τον ήλιο να λάμπει, τόσο γλυκός που, ως συνήθως, έτσι είναι σε τούτη την πόλη, έχοντας τη Βουλή, απέναντι, επιβλητική και τους συνήθεις Γιαπωνέζους τουρίστες μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη να φωτογραφίζουν τους ευζώνους. Ένα σμήνος από περιστέρια σηκώθηκε και προσγειώθηκε λίγα μέτρα πιο πέρα στα πόδια ενός σκυφτού επαίτη. Καθιστός στα σκαλιά τσιμπολογούσε κάτι που είχε σε μια χάρτινη σακούλα. Πανευτυχής, έτσι τουλάχιστον έδειχνε. Κάθε λίγο έπαιρνε λίγα ψίχουλα, απ’ τα δικά του και χαμογελώντας, σαν τον ήλιο, τα σκόρπιζε στα πουλιά. Το πρώτο ωραίο! Στη λευκή σελίδα…

Ύστερα, πήρα την Πανεπιστημίου –τον ομορφότερο ίσως δρόμο της πρωτεύουσας– και φτάνοντας στον πεζόδρομο της Κοραή, μια υπέροχη μουσική που γέμιζε τον αέρα, φτάνει, σαν κύμα στ’ αυτιά μου… και μ’ αγκαλιάζει. Εκεί στην άκρη, μια «μπάντα του δρόμου» έπαιζε νοσταλγικές λατινοαμερικάνικες μελωδίες. Έχουν τον τρόπο, με το ταλέντο τους αυτοί οι μουσικοί, να αναδεικνύουν το ξεχωριστό και να το εξακοντίζουν στο τέλειο. Έτσι είναι η καλλιτεχνική ψυχή, πάντα βρίσκει τρόπους να ξεχωρίσει.


Στρίβοντας όμως στη Σταδίου μια βουή σκέπασε τις γλυκές μελωδίες. Μια πορεία εκατοντάδων ανθρώπων ανέβαινε –εν… ειρήνη– με σημαίες, πανό και συνθήματα. Κάθε λογής άνθρωποι, διαδήλωναν, με το γνωστό παλμό που τους ενώνει: η κοινή απόφαση να διεκδικήσουν και να αγωνιστούν με μια φωνή για το ίδιο δίκαιο, τον ίδιο σκοπό, το ίδιο δικαίωμα στο όνειρο. Και παραδίπλα τα ΜΑΤ κρατάνε την τάξη. Πλήθος κόσμου, ανυπόμονο περιμένει στη στάση των λεωφορείων, μιας κι έχει διακοπεί η κυκλοφορία. Κανένας δεν δείχνει ενδιαφέρον για την πορεία. Απάθεια μέχρι αναισθησίας. Έχουν γίνει συνήθεια πλέον οι πορείες… Στα γύρω περίπτερα οι κρεμασμένες εφημερίδες με τα πολύχρωμα πρωτοσέλιδα ανεμίζουν στο αεράκι και «μιλούν» για νέες εμπλοκές με την τρόικα, νέα κόμματα, γκάλοπ και τσάμπιονς…


Επέλεξα να αλλάξω πορεία κι από κάτι στενούς παράδρομους, που δεν θυμάμαι καν τα ονόματά τους, «έκοψα» δρόμο, και «χώθηκα» στην κάτω πλευρά της οδού Αθηνάς. Αυτή είναι η άλλη, η «μη προνομιούχος» Αθήνα. Της κοινωνίας του «περιθωρίου». Το αντίθετο άκρο της επάνω μεριάς. Άσχημες και γκρίζες πολυκατοικίες, με ξεθωριασμένες τέντες, πλαστικές καρέκλες στα μπαλκόνια και κεραίες, πολλές κεραίες στις ταράτσες να ακουμπάνε, θαρρείς, σ’ έναν παράξενο, γκρίζο ουρανό. Όλα εκεί γύρω έχουν το χρώμα του γκρίζου. Ακόμα και οι μπουγάδες στα μπαλκόνια. Ρούχα ξεχασμένα που ανεμίζουν στο καυσαέριο σαν να ζητούν την ελευθερία τους, γίνονται στα μάτια μου, γκρίζα κι αυτά. Κάτι απροσδιόριστο, σαν λύπη που βαραίνει, συνθέτουν το ψηφιδωτό της περιοχής… Άλλωστε δεν μπορεί να είναι όλα όμορφα…

Να όμως που σ’ ένα ξέφωτο, ένα ερειπωμένο σπίτι, δίχως σκεπή, μήτε πόρτα, στέκει μόνο και ξεχασμένο, με κλειστά παντζούρια, σπασμένες γρίλιες, ξεφτισμένους τοίχους γεμάτους σκισμένες διαφημιστικές αφίσες και… λίγα μπάζα. Κι ανάμεσα στα μπάζα, χορτάρι καταπράσινο και μια παπαρούνα μόνη δηλώνει παρούσα στην επερχόμενη Άνοιξη, θέλοντας ν’ αφήσει δίχως παράπονο τούτο το ξεχασμένο μικρό ξέφωτο. Να δώσει λίγο χρώμα στο άχρωμο του τσιμέντου που έχει κατακλύσει τα πάντα. Ασήμαντο θα μου πείτε, κι όμως τόσο σημαντικό γιατί είναι από τα πολύ μικρά κι ελάχιστα που υπάρχουν για να μας δείχνουν, εν τέλει, πως έχει κάτι τέτοια –πολλές φορές απαρατήρητα– που την κάνουν λίγο πιο όμορφη, πιο ανθρώπινη τούτη η πόλη.


20 σχόλια:

  1. Τι να σου πω φίλε μας περιήγησες σε μια μικρή Ελλάδα, εντύπωση η παπαρούνα η κατακόκκινη, αυτό εννοεί ότι κάτι μου θύμησε, μετά η μουσικοι, το κορίτσι με το βιολί, αξέχαστες στιγμές, νοσταλγικές από άλλα μέρη, μετά η γειτονιά με τα απλωμένα ρούχα και τα παραθυρόφυλλα έτοιμα να πέσουν, κι αυτή η εικόνα μου θυμίζει πολλά, τελικά κατέληξα ότι μου άρεσε πολύ η ανάρτησή σου.

    χαιρετώ
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλήθεια φίλε Γάβο, πόσα τέτοια κι άλλα πολλά συναντάμε στους περιπάτους μας και τα περισσότερα δεν γίνονται αντιληπτά, ή τα ξεπερνάμε δίχως να τους δώσουμε την προσοχή μας. Απλά εκείνη η βόλτα "ξαναπαίχτηκε" καρέ-καρέ στη φαντασία μου κι έγινε ανάρτηση.

      Διαγραφή
  2. Ένας πολύ ωραίος περίπατος φίλε μου σ΄αυτά τα πολύ μικρά πράμματα που σου δίνουν μια άλλη εικόνα, μια άλλη όψη της πόλης, όπως πολύ σωστά γράφεις.
    Στ΄αλήθεια θα ήταν όμορφο άν μπορόσαμε να ξεχωρίσουμε αυτά τα μικρά μιας πόλης. Ίσως κάπως αλλοιώς να την βλέπαμε.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και υπάρχουν τόσα που καθημερινά συναντάμε… Αλλά τα προσπερνάμε.

      Διαγραφή
  3. Μ' αρέσει πολύ το ταίριασμα αταίριαστων εικόνων που κάνεις, σε ένα "φανταστικό" σενάριο βόλτας στην ηλιόλουστη αλλά άσχημη πραγματικότητα της Αθήνας!!
    Μπράβο ξάδερφε μας πήγες λίγο παραπέρα με το στόρι σου!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου πω, Γιώργη, στην Αθήνα, όπως και σ’ οποιαδήποτε πόλη, υπάρχει η ομορφιά και η ασχήμια. Όπως και η διπλή ματιά μας… Θυμάμαι τους βανδαλισμούς στο Σύνταγμα με τα σπασμένα μάρμαρα ή τις φωτιές σε κτήρια στολίδια ή τα γράφιτις σε μνημεία. Αλλά είναι και η τρiλογία κτισμάτων της Πανεπιστημίου, ο πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η Πλάκα, τα Αναφιώτικα, είναι και οι λεμονιές και οι μοναχικές παπαρούνες, φίλε μου αγαπητέ!

      Διαγραφή
  4. Είδα την ανάρτηση μόλις την έκανες σχεδόν ,τη διάβασα,αλλά ήμουν πολύ νυσταγμένη για να σχολιάσω, πήρα όμως μαζι μου ωραίες εικόνες,απ αυτές που όνο εσύ ξέρεις να ταιριάζεις απ τ αταίριαστα και να τις κάνεις ποιητικές.
    Μ αρέσουν πολύ τ αναπάντεχα που ξεφυτρώνουν ανάμεσα στα δεδομένα.
    Καλή και όμορφη συνέχεια στα οδοιπορικά σου (μας) Στράτο, γιατί πάντα περιμενουμε τη συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η συνέχεια «παίζεται» σε κάθε περίπατο, έλα όμως που δεν κρατάμε πάντα επάνω μας την κάμερα… Δεν πάμε κάθε μέρα στο Θησείο, στην Αρεοπαγίτου, στην Πλάκα, στα Αναφιώτικα… Σπέσιαλ βόλτες είν’ αυτές με σπέσιαλ παρέα.

      Διαγραφή
  5. Πόσο πολύ απολαμβάνω αυτές τις βόλτες στα όμορφα και στα άσχημα μέρη ! Με τη ματιά σου μας έδωσες εικόνες ρεαλιστικές και αληθινές ,όλοι βλέπουμε αλλά λίγοι παρατηρούμε και τις αντιδράσεις των ανθρώπων κυρίως!!! Βέβαια οι μουσικές μπάντες με λατινοαμερικάνικους ρυθμούς με ενθουσιάζουν και μου ανοίγουν ένα μικρό παράθυρο όπου και όποτε τις συναντώ.
    Καλές βόλτες με αναπάντεχα σημεία και στοιχεία.
    Un abraco , espero que estεs bien !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω ότι κι εσύ απολαμβάνεις όμορφες βόλτες και να συνεχίσεις να τις κάνεις, ποιος ξέρει ίσως συναντηθούν τα βήματά μας. Αυτό που θέλω και δεν έχω το θάρρος να το κάνω είναι να μπορούσα να αποτυπώσω τις ανθρώπινες αντιδράσεις, αλλά είναι λεπτό θέμα. Αν κάποτε αξιωθώ να έχω μια καλή κάμερα θα μπορώ να το κάνω δίχως να γίνω αντιληπτός. Εξαιρετικό θέμα!
      Igual, amiga un fuerte abrazo para ti tambien!

      Διαγραφή
    2. Πράγματι και εγώ με τίποτα δεν μπορώ να σηκώσω το φακό μου σε πρόσωπο , νομίζω ότι θα τον προσβάλλω . Εύχομαι να συναντηθούν και εγώ επίσης.
      Καλό Σαββατοκύριακο.

      Διαγραφή
    3. Ναι είναι λεπτό το ζήτημα, αλλά μου αρέσει το θέμα με ανθρώπινα πρόσωπα, κι αν το ζητήσεις, πόσοι θα σου το επιτρέψουν...
      Κι εγώ ελπίζω, Νικόλ, να συναντηθούμε σε κάποιους από τους περιπάτους μας.
      Καλό Σαββατοκύριακο, amiga!

      Διαγραφή
  6. Αυτή η αδιαφορία του κόσμου μας έφερε ως εδώ. Αντί να βγούμε όλοι στους δρόμους, αφήνουμε σε μερικούς να διεκδικούν το δίκιο μας. Χάνομαι αυτό το καιρό, εκλογές γαρ. Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πώς καταφέρνεις, Δώρα, να τα ξεπερνάς όλα και να βλέπεις μόνο την πολιτική πλευρά.

      Διαγραφή
    2. Ο καθένας έχει τις απόψεις του. Και τυχαίνει εγώ να συχαίνομαι και την πολιτική και τους πολιτικούς! Δυστυχώς!...

      Διαγραφή
  7. αγαπητέ Στράτο,
    τι να γραψω για τις εικόνες σου και τις αντιθέσεις της πόλης.
    Γράφω γιατί έτυχε σήμερα να προσέξω στην άκρη του δρόμου, λίγα ταπεινά μπλε λουλουδάκια, τα γνωστά:μη με λησμόνει.
    δεν κρατούσα μηχανή μαζί μου, όμως συνέχισα τη βόλτα μου και μέσα μου σκεφτόμουν πόσες ανθρώπινες ψυχές θα μπορούσαν να ψιθυρίσουν:μη με λησμόνει.
    Καλό σου βράδυ, καλό Σ/Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αλήθεια, τι όμορφα είναι αυτά τα μικρά ανθάκια με το παράξενο όνομα... Όσο για τις ανθρώπινες ψυχές που μπορεί να το ψιθυρίζουν αυτό, θα έχουν τους λόγους τους και βέβαια είναι σεβαστό.
    Απόλαυσέ τα, Μπάρμπυ, είναι δώρα της φύσης!
    Καλό Σαββατοκύριακο και για σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ξέρεις και γράφεις τόσο ωραία, που ήμουν μαζί σου στην βόλτα!
    Υπέροχες οι φωτογραφίες και οι σκέψεις σου!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλά, Μάγδα, πώς μπορεί να γίνει σύγκριση με τα δικά σου θαυμάσια ταξίδια.
    Πάντως θα χαρώ κάποια στιγμή να "συμπέσουμε" σε μια τέτοια βόλτα.
    Να 'σαι καλά, φίλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!