«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

27 Νοε 2013

Εκδήλωση τιμής για τον Τάκη Χατζηαναγνώστου

Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013, στη μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου της Παλαιάς Βουλής (Σταδίου 13), η Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής και οι Ομοσπονδίες, Αδελφότητες, Σύλλογοι των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου σε συνδιοργάνωση με την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας τίμησαν τον πολυβραβευμένο λογοτέχνη της Λέσβου και της χώρας μας κ. Τάκη Χατζηαναγνώστου, για τα 75 χρόνια συνεχούς παρουσίας του στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων.
Ομιλητές ήταν:   η Λιούμπα Σκούρτη, ο συγγραφέας Στρατής Μολίνος, ο ποιητής και κριτικός κινηματογράφου Δημήτρης Χαρίτος, κείμενα του τιμώμενου συγγραφέα διάβασαν η πρόεδρος της «Λεσβιακής Παροικίας», Καίτη Μεσσηνέζη - Πλατσή, και ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Νίκος Περέλλης, ενώ εισηγητής και συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο πρόεδρος της ΟΛΣΑ, Χριστόδουλος Τσακιρέλλης.

Παρ’ όλη τη δύσκολη, λόγω βροχής, ημέρα πλήθος κόσμου γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα τιμώντας τον μεγάλο λογοτέχνη μας και το έργο του.



19 Νοε 2013

7 χρόνια Μηθυμναίος

Άρχισε σαν σκέψη μια Κυριακή πρωί. Ήταν 19 του Νοέμβρη, σαν σήμερα, το 2006, όταν άρχισα να το ψάχνω, ήθελα «να δοκιμάσω τις αντοχές μου». Κι όταν άρχισε να νυχτώνει, οι όποιοι αρχικοί ενδοιασμοί μου, είχαν ξεπεραστεί. Η απόφαση στην αμφιβολία: Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα… ήταν φυσικά, τώραΤο παραπάνω ήταν ο τίτλος της πρώτης ανάρτησης αυτού εδώ του ιστολογίου ή blog, αν θέλετε.    
Από τότε πέρασαν 7 χρόνια! Απίστευτο! Κι όμως…

Κάπως έτσι, ή μάλλον έτσι, άρχισε η πορεία του Μηθυμναίου, που ασθμαίνοντας κι αγκομαχώντας, τράβηξε την ανηφόρα για να γίνει  και να παραμείνει από τότε μέλος αυτής της παράξενης φυλής του διαδικτύου, της φυλής των blogger.
Μέσα από εδώ, έδωσα όσα είχα να δώσω προσφορά στη γενέτειρά μου, την αγαπημένη μου Μήθυμνα. Γι’ αυτήν φτιάχτηκε, άλλωστε, άσχετα αν στην πορεία... λοξοδρόμησε.
Έγραψα, σ’ αυτά τα εφτά χρόνια και τα διάφορα δικά μου. Το έκανα διαλέγοντας τις πιο όμορφες λέξεις της καρδιάς και τις σωστές του νου. Σ' αυτές ακούμπαγα τις ευαισθησίες μου. Τις φίλιωνα με το συναίσθημα, να ταιριάζουν, και σαν γλυκό του κουταλιού «κερνούσα» τους αναγνώστες, τους επισκέπτες και τους φίλους. Ήταν όσα είχα κρυμμένα –και καλά φυλαγμένα– μέσα μου. Αυτά που ξέφευγαν από την ψυχή μου κι αποτυπώνονταν εδώ. Τα αράδιαζα μπροστά σας κι ήταν σαν... εξομολόγηση, έτσι το πρόσταζε η καρδιά!
Μοίρασα, όσα κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ενδιαφέροντα γι’ αυτούς που πέρναγαν από τούτο το στέκι. (Έχω ένα «κόλλημα» με το ρήμα «μοιράζομαι»). Αυτό είχε και συνεχίζει να έχειμια ιδιαίτερη αξία για μένα.
Και το πιο σπουδαίο… ήταν οι τόσοι φίλοι και φίλες που πέρασαν, κατά καιρούς, ν’ αφήσουν το «κάτι» τους εδώ. Τον καλό τους λόγο. Κι ήταν αυτή η επικοινωνία αιτία που τους γνώρισα και τους έκανα δικούς μου ανθρώπους. Ναι, πιστέψτε με, είστε όλοι εσείς οι δικοί μου άνθρωποι (μπορώ να πω και σε πρώτο βαθμό συγγένειας… Τόσο πολύ!). Το λέω και το εννοώ!

            Έχω να πω και τούτο: Κάποιες φορές, γυρίζω και ρίχνω ματιές προς τα πίσω, στα περασμένα και διαπιστώνω ότι σ' αυτά τα εφτά  χρόνια, συνάντησα μέσα ’δω, ανθρώπους που μου παρέδωσαν μαθήματα (φιλίας, εκτίμησης, ανθρωπιάς…) αλλά και κάποιους που… μου έγιναν μάθημα.
Μέτρησα και «αναχωρήσεις», μερικοί πέρασαν κι ύστερα χάθηκαν. Χαθήκαμε… Ήταν εκείνοι που από μόνοι τους διέγραψαν τις «αφίξεις» τους… Θα είχαν τους λόγους τους, δεν αντιλέγω, εγώ όμως θα τους θυμάμαι πάντα. Άλλωστε δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να συνταξιδεύουμε όλη τη διαδρομή μαζί. Συμβαίνουν κι αυτά. Τέλος πάντων…

Από χτες, λοιπόν, ύστερα από μια μικρή αποχή, πιάστηκα να το συγυρίσω, ν’ αλλάξω λίγο το ντεκόρ, όπως βλέπετε, ν’ ανοίξω τις πόρτες και να σας δεχτώ με αγάπη ώστε μαζί να σβήσουμε  τα εφτά κεράκια.

Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να έχετε πάντα χαρές στη ζωή σας! 
Εκ βαθέων οι ευχαριστίες μου!





10 Νοε 2013

Σας τη χρωστούσα…

Νοιώθω και θεωρώ πως σωστό είναι να δώσω, με λίγες λέξεις, μια εξήγηση 
για την απουσία μου από τούτη την προσωπική γωνιά μου.
 Κι ο λόγος δεν είναι άλλος από κάποια μικροπροβλήματα που μ’ έχουν ζώσει… 

Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους και επισκέπτες 
με την υπόσχεση πως σύντομα θα επανέλθω. 

Να είστε όλοι καλά!