«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

19 Σεπ 2013

Τι λιακάδα και τούτη σήμερα…

Κάποτε, σε κάποιο άρθρο μου, αναφερόμενος σε έναν πολύ καλό φίλο, αναρωτιόμουν αν τα ονόματα έχουν σχέση με τον χαρακτήρα του ανθρώπου που το έχει. Είχα πεισθεί τότε ότι πράγματι έτσι είναι… Σήμερα, για άλλη μια φορά, το επιβεβαίωσα.
Είχα, λοιπόν, τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω (και προσωπικά) ένα θαυμάσιο πλάσμα που το όνομά της τιμούσε στο έπακρο τον άνθρωπο. Φίλη αγαπημένη εκ του μακρόθεν, τόσο αγαπημένη που στο όνομά της δίπλα είχα προσθέσει (γιατί το άξιζε) μερικά θαυμαστικά… τρία, τέσσερα, πέντε… δεν θυμάμαι και… πιστέψτε με, δεν μου είχε δώσει ούτε αιτία, μήτε αφορμή να αφαιρέσω έστω κι ένα… Σήμερα πρόσθεσα κι άλλα. Πόσα; Όσα μπορεί ν’ αντέξει!
Η φίλη μου είναι από τους ωραίους ανθρώπους που πριν κάποια χρόνια γνώρισα τυχαία σε τούτα τα στέκια τα γνωστά κι είναι απ’ αυτούς που έχουν τον τρόπο τους ν’ απλώνουν τα χέρια και να σου κλέβουν την καρδιά. Έχουν το δικό τους ουρανό και ταξιδεύουν… Εσύ το δικό σου… αν τύχει όμως και σμίξουν… τότε γίνεται πιο όμορφο το τοπίο. Όπως κι έγινε σήμερα. Οπότε σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και λες: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ»!
Δεν σας κρατάω άλλο… Λοιπόν σήμερα συναντήθηκα και γνώρισα τη Χαρά!!! Παιδιά, όνομα και πράμα… Αυτή η κοπέλα θαρρείς και κουβαλά τον ήλιο μαζί της. Ωραία σαν μια μέρα λιακάδας! Σαν τη σημερινή! Τελικά κατάλαβα πως γνωρίζοντάς την, την αγαπάς πιο πολύ και την εκτιμάς περισσότερο!
Ήπιαμε καφέ στο Θησείο με θέα την Ακρόπολη. Τα είπαμε (λέγαμε, λέγαμε και τελειωμό δεν είχαμε..). Περπατήσαμε μαζί στην αγαπημένη της γειτονιά. Διασχίσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη τα στενά στα Αναφιώτικα. Τσουγκρίσαμε και τα ούζα μας, που αλλού… εκεί στην Πλάκα!  

Δεν θα ’θελα, όμως, να την παραφορτώσω με περισσότερα, ίσως με τα τόσα δεν θα είμαι και πιστευτός, γι’ αυτό θ’ αφήσω να συνεχίσουν να μιλάνε οι φωτογραφίες.


 
Για το «εβίβα» της Χαράς



16 Σεπ 2013

(…) ο νους μας είναι αληταριό / που όλο θα δραπετεύει»…*

Στενά που ανοίγονται προς τη θάλασσα.
Προς την ελευθερία…

Τόση θάλασσα!
Πάρε το μονοπάτι της, κάπου θα σε βγάλει…

Η θάλασσα θέλει κουβέντα… Πιάσ’ την στα λόγια… 

 Πόσο χώρο μπορεί να χρειάζεται ο άνθρωπος για να ξεφύγει από τις αλυσίδες;
Να πορευτεί προς τη θάλασσα,
να ρουφήξει ελευθερία, ν’ αξιωθεί το ταξίδι του;…

να δρομολογήσει τα όνειρά του…
Να φτάσουν εκεί που είναι να πάνε…


Όχι, δεν είναι εμπόδιο οι αλυσίδες…

«Όσες κι αν χτίζουν φυλακές / κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό / που όλο θα δραπετεύει
»…



9 Σεπ 2013

Υστερόγραφα μιας νύχτας…

Άρχισε να νυχτώνει πλέον, πιο γρήγορα…
Όταν πριν λίγο καιρό, τέτοια ώρα, ούτε καν είχε βασιλέψει ο ήλιος.
Νυχτώνει και… με προβληματίζει αυτό το άδειο που αφήνει η νύχτα.

Προσπαθώ να το ξεπεράσω με μουσικές παρενθέσεις
από κάποια παλιά βινύλια που μ’ απόμειναν.
Τα νοσταλγώ αυτά τα κομμάτια. Μου φέρνουν αναμνήσεις.
Ακούω λίγο από κάθε μουσική κι από κάθε τραγούδι.
«Άστο να παίξει ολόκληρο», με προστάζει η καρδιά…
 «Άστο να παίξει… να πλημυρίσει η νύχτα μουσική κι ο μέσα κόσμος νότες»…

Τ’ ακούω κάνοντας βόλτες στις θύμησες
κι αυτό που μένει είναι μια γλυκιά υγρασία.
Η υγρασία της νιότης μου…

Ύστερα καταπιάνομαι με το να ξεφυλλίζω
τσαλακωμένες σελίδες διαβασμένων βιβλίων.
Επάνω τους ξαναβλέπω,  χαραγμένες με μολύβι,
ένα σωρό παρατραβηγμένες υποσημειώσεις.
Σημειώσεις επί παντός...

Ακουμπάω τα κενά ανάμεσα στις λέξεις
κι είναι σα ν’ ακούω καρδιές να ψιθυρίζουν…
Δεν υπάρχει ωραιότερη συμφωνία.

Να, όμως που, έστω κι έτσι, πέρασε η ώρα.
Τραβώ τις κουρτίνες.
Χαμηλώνω το φως και γεμίζει η κάμαρα με σιωπές κι αμήχανα αποσιωπητικά...
Τα θαυμαστικά τα ’δωσα χάρισμα σε φίλη αγαπημένη.

Τα μάτια μου κλείνουν… το παρατράβηξα φαίνεται.
Ας κλείσουν, μήπως και ονειρευτώ.
«Να ονειρεύεσαι...», μου 'λεγε ένας φίλος που με ήξερε καλά και μ' αγαπούσε.
Τι να το κάνω, όμως;
Τα όνειρά μου δεν μπόρεσαν ν’ αλλάξουν και πολλά πράγματα…