«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

10 Ιουν 2013

η Αγράμπελη μας ταξιδεύει…

Η καλή μου φίλη, η Αγράμπελη του Βορρά (από την πανέμορφη Καστοριά) με εξέπληξε σήμερα με την ανάρτησή Ταξίδι στην Μυτιλήνηστο ιστολόγιό της «Αν γινόμουν φωτογράφος»!  Με πολύ ωραίες φωτογραφίες από το νησί (μου) και προ πάντων από τη φύση του. Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι! Την ανάρτηση αυτή την αφιέρωσε στην αφεντιά μου!… Λόγω καταγωγής βέβαια.

Να όμως που οι εκπλήξεις δεν σταματάνε αφού και στο άλλο μπλογκ της, το  «Αγράμπελη». «ξαναχτυπά» και σ’ αυτό με τον τίτλο: Ταξίδι στην Μυτιλήνη (και η αφράτη μαγείρισσα), το οποίο μου επέτρεψε να το αναδημοσιέψω, όπως θα διαβάσετε παρακάτω.


Ταξίδι στην Μυτιλήνη (και η αφράτη μαγείρισσα)

Με το που πιάσαμε το πόμολο να σπρώξουμε την καγκελόπορτα, έπιασε να μυρίζει η φλαμουριά με όλη της την δύναμη. Η όσφρηση λέει είναι μία πολύ ισχυρή αίσθηση που σε προδιαθέτει να αγαπήσεις ή να αρνηθείς. Εμείς ανασάναμε βαθειά και "γουργουρίζοντας" από την ευχαρίστηση που νοιώσαμε, προχωρήσαμε στο βάθος της αυλής.
 Η διάθεση, από την αρχή του ταξιδιού, ήταν καλόγνωμη και για τις τρεις μας και αποφασισμένη. «Θα περάσουμε καλά στο νησί, γιατί μας αξίζει». Εύκολα μας κέρδισε η ξεχασμένη από τον χρόνο, πίσω αυλή της μονής. Ένα ξύλινο τραπέζι φαγωμένο από την βροχή, και τον ήλιο  κάτω από μία θεόρατη καρυδιά. Το ίδιο και οι πάγκοι του. Θάμνοι με άγνωστα σε εμάς λουλούδια βάφανε με χρώματα φούξια κίτρινα και πορτοκαλί το πράσινο που κυριαρχούσε. Άπλωσα το χέρι μου και έκοψα ρείκια· ήταν ώριμα και μυρωδάτα, γλυκάθηκα από την άμεση  επαφή μου με την φύση, γαλήνεψε η ψυχή μου. «Νομίζω πως βρίσκομαι σε παραμύθι», ομολόγησα στην παρέα μου.
«Θέλουμε καφέ και λουκουμάδες Αγράμπελη» με προσγειώσανε τα γέλια των κοριτσιών στην επιθυμία του απογεύματος που αποχαιρετούσε την μέρα. «Θα φάμε και λουκουμάδες», αντιγύρισα με πεποίθηση και σιγουριά, από αυτήν την  ίδια σιγουριά  που λένε πως γίνονται τα θαύματα.
Και έτσι, πες-πες, σε εκείνη την αυλή την τριγυρισμένη από αμέτρητες εκκλησίες και μέσα στην σιωπή του Λεσβιακού σούρουπου, στο μαυρισμένο από τον χρόνο τραπέζι και την αίσθηση του παραμυθιού μέσα μας, νομίζω πως φάγαμε τους πιο νόστιμους λουκουμάδες της ζωής μας, ζεστούς και μυρωδάτους, που μας τους πρόσφερε η πιο απροσδόκητη και καλοδεχούμενη παρουσία. Μία αφράτη και χαμογελαστή, κοκκινομάγουλη και με άσπρη ποδιά μαγείρισσα, πλάσμα της φαντασίας μας, από αυτά που σου χαρίζονται και σου χαρίζουν ό,τι θες…
Φύγαμε πλήρεις, την ώρα που έπεφταν οι σκιές, έχοντας μέσα μας μια αβεβαιότητα που έμοιαζε απολύτως με βεβαιότητα για όσα νοιώσαμε ετούτο το θαυμάσιο απόγευμα. Το άρωμα της φλαμουριάς καθώς διαβαίναμε την θεόρατη καγκελόπορτα μύριζε ήδη νοσταλγία. Κόψαμε ένα κλαράκι της και σιωπηλές αλλά γεμάτες θαυμασμό πήραμε τον δρόμο της επιστροφής…

(Αφιερωμένο. Στην παρέα της Μυτιλήνης)
Ντίνα, σ’ ευχαριστώ!

4 σχόλια:

  1. Κόβει βόλτες η αγράμπελη στο ωραίο σας "σαλόνι" χέρι-χέρι με την ροδαλή μαγείρισσα και σκασμένες στα γέλια από την χαρά τους,σας κερνάνε λουκουμάδες!
    Ευχαριστούμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ agrampelli,

    Πάντως, Ντίνα, όπως σου έγραψα: Λέσβος δίχως Μόλυβο δε νοείται
    Οπότε θα χρειαστεί να κάνετε με τις φίλες σου, κι άλλο ταξίδι κι αν έχουμε την τύχη να είμαι κι εγώ εκεί θα σε ξεναγήσω.
    Τους λουκουμάδες στη ροδαλή «κι αφράτη», μαγείρισσα… Να τη γνωρίσω κι εγώ...

    Κανόνισε λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή σου μέρα αγαπητέ Μηθυμναίε!μεσα απο την αφήγηση της φίλης σου αγράμπελης,απολαύσαμε και εμείς τις μυρουδιές του νησιού σου, ακόμα ακόμα και τη γεύση απο τους λουκουμάδες,και ομολογώ μου αρεσε η φραση...
    πλάσμα της φαντασίας μας, από αυτά που σου χαρίζονται και σου χαρίζουν ό,τι θες…
    αλλα οι φωτογραφίες είναι, οχι άν γινόμουν φωτογραφος αλλά είναι και σωστή φωτογράφος.Να είσαι καλα, και εσύ και η αγράμπελη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Barby-b,

    Καλημέρα Μπάρμπυ…
    Εντάξει, δε λέω καλό είναι κι αυτό, αλλά μια επίσκεψη στο μαγευτικό αυτό νησί πρέπει να την επιχειρήσεις, φίλη μου. Bλέπεις τι ωραία που πέρασε η Αγράμπελη και η παρέα της;
    Ίσως αν πας εκεί μπορεί κι εσύ να συναντήσεις «πλάσματα της φαντασίας, από αυτά που σου χαρίζονται και σου χαρίζουν ό,τι θες…»…
    Και θα τα συναντήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!