«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

29 Μαΐ 2013

Ο συγγραφέας που δεν έγινε ποτέ…

Έγραψε ένα μυθιστόρημα, αυτοβιογραφικό και το 'στειλε στον εκδότη που, χρόνια τώρα, τον έπρηζε: "Γράψε κάτι".
Δεν πέρασαν πέντε μέρες και ο εκδότης του τηλεφώνησε. "Καλό είναι, αλλά πολύ μεγάλο αδερφέ μου. Πεντακόσιες εξήντα επτά σελίδες, ούτε ο Ντοστογιέφσκι δεν θα διαβαζόταν σήμερα αν έγραφε τέτοιο βιβλίο", του είπε.
Εκείνος, από μέσα του σκέφτηκε: "Καλά, πότε πρόλαβε να το διαβάσει όλο;". Αλλά, του απάντησε επί της παρατηρήσεώς του, διαμαρτυρόμενος ελαφρά:
"Μα είναι όλη μου η ζωή εκεί μέσα".
"Κόψ' την!", απάντησε εκείνος. Κοφτά!
Και άρχισε, πράγματι, το κόψιμο. Λέξη-λέξη. Γραμμή-γραμμή. Σελίδα-σελίδα. Κεφάλαιο-κεφάλαιο. Έφυγαν τοπία, περιστατικά, περιγραφές, χαμόγελα, δάκρυα. Έφυγαν άνθρωποι. Έμειναν σελίδες 92!
Το ξαναδιάβασε ο επίδοξος συγγραφέας και του άρεσε όμως και αυτό. Πιο μεστό, του φάνηκε. Πιο περιεκτικό. Πάντοτε τον ενοχλούσε ο φλύαρος εαυτός του, και ζήλευε εκείνους που "έλεγαν" πολλά, με λόγια λίγα.
Χαμογέλασε μέσα του, πάτησε το "Send" και ήταν ευχαριστημένος.
Δεν πέρασαν ούτε δυο μέρες και ο εκδότης τον πήρε ξανά στο τηλέφωνο.
"Το παράκανες, βρε παιδάκι μου. Αυτό πια είναι διήγημα, αλλά πολύ μεγάλο. Δοκίμιο. Μ' αρέσει, δεν λέω, αλλά πρέπει να το κόψεις. Να γράψεις κι άλλα δέκα-δεκαπέντε τέτοια και να σου βγάλουμε ένα βιβλίο με διηγήματα", είπε στον "όχι πια μυθιστοριογράφο", και "για να δούμε αν γίνει και ποτέ διηγηματογράφος, έστω".
Αυτή η καινούργια περικοπή τον πόνεσε ακόμα περισσότερο. Τις 400, και βάλε, σελίδες του αρχικού μυθιστορήματος, μ' ένα Alt+Ctrl+Delete, τις εξαφάνισε στην άβυσσο των απορριφθέντων κειμένων. Οι 97 που έμειναν, ήταν ένα καλό απόσταγμα της μέχρι τώρα ζωής του και δεν μπορούσε να σκεφθεί πως θα κατάφερνε, αυτό το απόσταγμα, να το αποστάξει ακόμα πιο πολύ.
Προσπάθησε όμως, και το δοκίμιο έγινε στο τέλος διήγημα. Σελίδες 17 που, όσο τις διάβαζε και τις ξαναδιάβαζε, τόσο του φαίνονταν και αυτές ωραίες. Ορμητικές, αλλά όσο πρέπει. Σαν γλυκό ρυάκι, σε μέρος όπου δεν έχουν πρόσβαση υπερενθουσιώδεις περιηγητές. Έτρεχε ελεύθερο, ώσπου να βρει το μεγάλο ποτάμι. Το μυθιστόρημα!
Έστειλε, λοιπόν, το διήγημά του στον εκδότη για να δεί αν, πριν γράψει και τα υπόλοιπα, βρισκόταν επιτέλους σε "σωστό δρόμο". Η αγωνία του ήταν μεγάλη. Πολύ μεγαλύτερη απ' ότι τις άλλες δύο φορές. Είχαν κιόλας περάσει μήνες πολλοί, και το τηλέφωνο δεν κτυπούσε.
Κρατούσε στα χέρια του το υλικό μιας ζωής - πρόσωπα που αναγέννησε, γεγονότα που ξαναγύρισαν, ιδέες που δοκιμάστηκαν, έρωτες που δεν έφυγαν ποτέ...
Κάτι έπρεπε να τα κάνει όλ' αυτά. Δεν μπορούσε να κάθεται και να περιμένει ένα "ναι" ή ένα "όχι". Και στρώθηκε πάλι στο γράψιμο, συνθέτοντας και τις άλλες, μικρές του ιστορίες.
Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες ..., στον πέμπτο, του 'φεραν έναν μεγάλο καφέ φάκελο στο σπίτι. Το άνοιξε με περιέργεια, μα και φόβο. Περιείχε ένα περιοδικό. Φιλολογικό περιοδικό, με τίτλο "Ατέλειωτες Διαδρομές". Δεν το ήξερε.
Ανοίγοντάς το, στην πρώτη σελίδα, βρήκε ένα σημείωμα του εκδότη:

"Αγαπητέ Μενέλαε. Λαμβάνεις ένα αντίτυπο του περιοδικού που εκδίδουμε, 20 χρόνια τώρα, ανά 4μηνο. Περιέχει διηγήματα νέων, άγνωστων και ελπιδοφόρων συγγραφέων. Δυστυχώς, η κυκλοφορία του περιοδικού ανεστάλη λόγω οικονομικής δυσπραγίας. Τυπώσαμε μόνο 50 αντίτυπα για σας, τους τελευταίους συνεργάτες μας. Με πολλές ευχαριστίες και ευχές για καλύτερη συνέχεια της συγγραφικής σας σταδιοδρομίας. Ευάγγελος"!

Του Χρήστου Μιχαηλίδη από το Protagon.gr


12 Μαΐ 2013

Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο...

Αν δεν κάνω λάθος την κυρία Βιτάλη την διαβάζω, εδώ και δύο χρόνια, ανελλιπώς. Στο protagon.gr. Από τότε έγινα -και παραμένω- ένας αιώνιος εραστής και φανατικός αναγνώστης της εξαιρετικής γραφής της. Δεν έχανα γραφτό της με τίποτα. Το στυλ της μου πήγαινε. Ομολογώ πως πολλές -πάρα πολλές- δικές της φράσεις, τις αποσπούσα αυθαιρέτως και τις «μεταποιούσα» στα δικά μου μέτρα για... τα δικά μου γραφτά. Μου άρεσε πολύ. Το έχω γράψει εξ' άλλου ότι -μαζί με κάποιες άλλες «συμπάθειες»ήταν το αδιαχώριστο, το αγαπημένο και το πολύτιμο «σκονάκι μου»… Όχι δεν τα παραλέω το έχω εξομολογηθεί εδώ και καιρό. 
Τέλος πάντων δεν είναι της στιγμής.

Της στιγμής είναι πως η κυρία Βιτάλη αξιώθηκε και έγραψε ένα βιβλίο, κάτι που είχε υποσχεθεί: «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο». Υπόσχεση και τίτλος του. Εκδόσεις Ποταμός. Μια «βόλτα ζωής» σε 238 σελίδες. Ανάμεσα σε γεγονότα και διαδρομές «ξεμπροστιάζει αλήθειες και "αλήθειες"» μιας ζωής. Των γονιών της. Κυρίως του πατέρα της. Γράφει: «Μια πληγή που πονούσε ακολούθησα και τη στόλισα μ’ ένα σωρό μεγάλα και μικρά για ν’ αντέξω να σας τη μεταφέρω. Πότε επιβάτις, πότε λαθρεπιβάτις. Στη ζωή του, στη ζωή της, στη ζωή μου...». 

Διαβάζεις και σε συνεπαίρνει… Δεν είναι γράψιμο αυτό... Όχι. Διαβάζεις και νιώθεις πως την έχεις μπροστά σου να σου τα διηγείται, όπως μιλάει στην καθημερινότητά της. Υποθέτω… Δεν τη γνωρίζω. Παρασύρεται, ξεφεύγει, αλλάζει θέμα. Ζητάει συγγνώμη. Αυτοσαρκάζεται. «Κόψ’ το Ρέα» και… συνεχίζει. Χείμαρρος! Φράσεις κοφτές σαν μαχαιριές. Καρφωτές. Λέξη και τελεία. Απόλαυση! Είναι από τα βιβλία που πατάνε ΟΝ στις αισθήσεις... Το διάβασα -μάλλον το ρούφηξα- σε μια μέρα. Το ξαναδιαβάζω τώρα και το φορτώνω με υποσημειώσεις, αστερίσκους και χαρακιές με μολύβι. Κακή συνήθειά μου να ταλαιπωρώ τα βιβλία που μ’ αρέσουν. Και, μα την αλήθεια, τούτο μου άρεσε πολύ! 


9 Μαΐ 2013

Μπαλάντα για μια απουσία…

Ακολουθώ τα λουλούδια και χάνομαι στο χρόνο
Από μοναξιά σε μοναξιά…
Ακολουθώ τα κύματα και χάνομαι μέσα στη νύχτα
Από μοναξιά σε μοναξιά…
 Κάπου έκρυψες το φως…
Όμως πού; Πού; 
Φεύγουν οι μέρες κι εγώ σε ψάχνω…