«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

5 Μαρ 2013

Στο «μαζί» που έσμιγαν οι ανάσες μας…


Στις φίλες και τους φίλους που απέκτησα στα πάρε-δώσε μας εδώ…¸¸.•´ .•´¸¸.•´¯`•- 



«Η εποχή στεγνή, τα φώτα σβηστά, το δωμάτιο άδειο, η αλήθεια απούσα»…


Οι άνθρωποι θα έπρεπε, στο πέρασμα των χρόνων, να παραμένουν ίδιοι και αμετάβλητοι. Δεν αξίζει να αλλοιώνει κανείς τον εαυτό του, όποιος και αν είναι ο στόχος του. Όλα εκείνα τα ανθρώπινα πάθη που φωλιάζουν στα απόκρυφα βάθη της ψυχής μας, οι βουβές πίκρες και οι αβάσταχτοι στεναγμοί, οι έμμονες απογοητεύσεις, τα χαστούκια της ζωής, οι αμίλητες χαρές και οι άφωνες λύπες θα έπρεπε, αν γίνεται (που δε γίνεται), να μην αφήνουν σημάδια μέσα μας. Έχουμε ανάγκη να ονειρευόμαστε αλλά και να είμαστε δεμένοι πάντοτε με τα πράγματα γύρω μας. Με τα ασήμαντα που συνθέτουν την ιδιαίτερη ποιότητα της ανθρώπινης μοίρας.
Πόσο δύσκολο είναι, αλήθεια, να μιλάς σήμερα για ανθρώπινες σχέσεις. Kι ακόμα πιο δύσκολο να τις συγκρίνεις με τις αλλοτινές. Όταν έχεις συναντήσει στη ζωή σου απλούς, ζεστούς, αυθεντικούς, μετρημένους ανθρώπους που κι αυτές τις αδυναμίες τους –κι αν ακόμα τις είχαν– δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να σου τις κρύψουν. Άνοιγαν την καρδιά και τα χέρια τους να σ’ αγκαλιάσουν, να σε κλείσουν μέσα τους. Αυτοί κι εσύ μαζί! Αυτό το «μαζί» το νιώθαμε. Μαζί μοιραζόμασταν τις χαρές και τις λύπες. Έτσι η χαρά γινόταν διπλή και μισή η λύπη. Αυτό το μαζί, που στα τέσσερα γράμματά του έσμιγαν οι ανάσες μας! Που δε χρειάζονταν και πολύ να παλέψεις για να το κατακτήσεις. Άνθρωποι, που εύκολα γίνονταν δικοί σου άνθρωποι. Που η τύχη το ’θελε και τους συνάντησες δεν τους αναζήτησες. Πορεύτηκαν μαζί σου σε κοινούς δρόμους. Έφερναν την ψυχή τους αλφαδιά με τη δική σου. Τόσο κοντά ώστε να «πιάνουν» ακόμα και τα κρυμμένα σου «αχ»… Έτσι, τα σκόρπια κομμάτια σου, οι επιθυμίες και οι ανάγκες σου έβρισκαν συμμάχους της ίδιας ρίζας και τις ίδιας μοίρας για ν’ ακουμπήσουν. Φυσικά είχαν τα όριά τους, έτσι μάθαινες κι εσύ να μην τα ξεπερνάς. Ήταν άγραφος νόμος, που ρύθμιζε τις ανθρώπινες σχέσεις.
Τώρα ο χώρος στένεψε, μίκρυνε, ήρθε στα μέτρα των συμφερόντων μας, αφού, καθώς φαίνεται, αυτά συνιστούν τον μοναδικό γνώμονα, αυτά απαρτίζουν την ηθική μας... Μένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στο εφήμερο γιατί απομακρυνθήκαμε εντελώς από το χώρο του ονείρου και από το χώρο της μέθης που χρειάζεται για να πραγματοποιήσεις το όνειρο. Τώρα το εφήμερο βασιλεύει και όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Η φιλία «μασκοφορείται» και η έννοιά της ταυτίστηκε με την ιδιοτέλεια και το συμφέρον. Μετατρέψαμε το χώρο μας σ’ ένα τοπίο γεμάτο υποκρισία και απόκρυφες λαχτάρες για όσα ανείπωτα φωλιάζουν βουβά μέσα μας. Μας λείπουν οι άνθρωποι, μας λείπουν τα λόγια που δεν είπαμε, οι κουβέντες που δεν πρόφτασαν να τελειώσουν... Κι όταν πια, δεν έχεις τι να μιλήσεις και τι να πεις μ’ έναν φίλο, η φιλία τραυματίζεται, η ανθρωπιά και η αγάπη χάνονται.


Δική μας επιλογή είναι οι φίλοι. Μέσα από αμέτρητες διαδρομές ζωής γνωρίζουμε, παραγνωρίζουμε, διαλέγουμε, προχωράμε, σκοντάφτουμε, κάποιες φορές, αμφιβάλλουμε, αναθεωρούμε, πονάμε, ξεσπάμε, χάνουμε… Κι αλίμονο, εκείνο που χάνουμε δεν είναι άλλο απ’ την ορθάνοιχτη πόρτα της ψυχής μας. Όχι, δεν θέλει παραχωρήσεις η φιλία. Δόσιμο θέλει, από καρδιάς. Δίνουμε ό,τι έχουμε κι όπως το μπορούμε. Κι αυτό, θα πρέπει να είναι αληθινό. Έτσι είναι οι φίλοι! Στα πάρε-δώσε τους. Στους δρόμους και στα σπίτια, στους καφενέδες και στα σοκάκια, στις παρέες και στα διαδίκτυα...

* Δημοσιεύτηκε στην επετειακή έκδοση του περιοδικού «Σκαμιά»


10 σχόλια:

  1. Kαλησπέρα πέρασα ν αφήσω Πατριωτέλ' πόσο καιρό είχα αλήθεια;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. θα μου επιτρέψεις να το ονομάσω.
    "Η Εξομολόγηση μιας ζωής."
    και τι δεν βρήκα μέσα στις σειρές των γραπτών σου γράμματα που χόρευαν μην ξέρονατς προς τα που να γύρουν, τελικά κατέληξα σε αυτό που λες: (Δίνουμε ό,τι έχουμε κι όπως το μπορούμε. Κι αυτό, θα πρέπει να είναι αληθινό. Έτσι είναι οι φίλοι! Στα πάρε-δώσε τους.)
    καλή σου νύχτα, σήμερα Τρίτη βράδυ, αποχαιρέτισα και τον Τσάβεζ

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Δήμητρα,

    Καλώς την τη Δημητρούλα μας!

    Πάλι καλά που με θυμήθηκες… πολύς καιρός πέρασε, που να θυμάμαι…

    Να ‘σαι καλά πάντως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ pylaros,

    Καθώς ξέρεις και γνωρίζεις, φίλε μου, τα γραφτά μου είναι ως επί το πλείστον, εξομολογήσεις… Αυτά ξέρω, αυτά γράφω.
    Έχω μάθει να δίνω πάντα σε ότι κάνω το είναι μου, άρα θα πρέπει να είναι αληθινό.

    Έτσι θα πρέπει να είναι οι φίλοι στα «πάρε-δώσε» τους. Άσχετα αν κάποιοι στη διαδρομή λοξοδρομούν για κάποιους λόγους.
    Αυτά είναι τα δικά μου πιστεύω για τη φιλία. Κι εδώ μέσα, ομολογώ είχα την τύχη να κάνω και να γνωρίσω πολύ καλούς και ειλικρινείς φίλους, όχι πως δεν είχα και κάλπικους… αλλά αυτοί εξαφανίστηκαν. Ευτυχώς!

    Ναι χτες βράδυ έμαθα για τον χαμό του κομαντάντε. Que descanse en paz!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μία απ'τις λίγες φορές που θα διαφωνήσω μαζί σου Στρατή μου. Δεν θα μου άρεσε οι άνθρωποι να παραμένουν ίδιοι και αμετάβλητοι. Σαν κοιτάξω πίσω μου και δω τις αλλαγές-βελτιώσεις που έχω επιτύχει στο χαρακτήρα μου, δεν μπορώ παρά να νοιώθω ευγνώμων γι'αυτό. Γιατί οι μεταβολές δεν είναι πάντα προς επιδείνωση.

    Στο δεύτερο που θα διαφωνήσω είναι το δέσιμο με πράγματα. Οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη στην μητέρα μου που με την απροσεξία της με έκανε να αποσυνδεθώ από τα πράγματα. Από μιά ηλικία και μετά άθελά της μου έσπαγε τα πιό αγαπημένα μου ενθύμια αλλά δεν ήθελα με τίποτα να νοιώθει πως με στεναχώρησε. Ετσι η λύση ήταν να σταματήσω να δίνω σημασία στα πράγματα. Σήμερα συχνά χαρίζω αγαπημένα μου πραγματα γιατί έτσι μου δίνουν μια καινούργια χαρά, αυτή της προσφοράς.

    Ισως να είμαι τυχερή αλλά εγώ βρίσκω ακόμα και θα έλεγα πιό εύκολα πιά ανθρώπους να συμπορευτώ. Περνάμε μαζί μέσα από "φωτιές" κι όταν βγούμε αλώβητοι τότε ξέρουμε πως αυτή είναι μιά σχέση που μπορεί να σταθεί.

    Ομως λυπάμαι που νιώθεις να λείπουν πιά οι άνθρωποι. Αυτό δίχνει πως η ζωή είναι τόσο διαφορετική για τον καθένα μας.

    (συγχώρεσέ μου το μήκος, πάντα είχα πρόβλημα να περιορίσω την σκέψη μου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Ѧαяʏ-Ǥιиɢɛя

    Μαίρη καλημέρα, κι εγώ δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, αλλά έχω ζήσει τόσες «βίαιες» αλλαγές σε χαρακτήρες ανθρώπων που μ’ έχουν κάνει να πιστέψω σ’ αυτό που γράφω. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που το χρήμα ξαφνικά τους άλλαξε, άλλους κάποια διάκριση, άλλους μια οποιαδήποτε εξουσία… Και εννοώ την αλλαγή και το φέρσιμό τους προς το χειρότερο. Και σωστά λες ότι «οι μεταβολές δεν είναι πάντα προς επιδείνωση»… Εγώ μιλώ γι’ αυτούς.

    Είμαι υπέρ της φιλίας, δένομαι με τους ανθρώπους και ζητώ αυτά τα «πάρε-δώσε» να είναι αληθινά, ανιδιοτελή! Πιστεύω πολύ –και το ξέρεις- στους φίλους.
    Και ναι, λείπουν πλέον οι άνθρωποι, ο καθένας πια πορεύεται όλο και πιο πολύ μόνος, η περιρρέουσα κατάσταση που επικρατεί και θα έπρεπε να ενώνει τους ανθρώπους, προς το παρόν δεν το δείχνει. Όλο και πιο πολύ κλείνονται οι άνθρωποι στον εαυτό τους.
    Και ξέρεις πως μας επισκέπτονται και στιγμές απογοήτευσης… δεν είναι πάντα όλα ρόδινα.

    Να ‘σαι καλά και να περνάς όμορφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στράτο μου, συγνώμη που έρχομαι τελευταία, αλλά την περασμένη εβδομάδα το κομπιούτερ μου ήταν κλειστό, για έναν ευχάριστο λόγο!
    Είχα τα παιδιά μου και την εγγονούλα μου!
    Και την έκανα να γελάει, την νανούριζα στην αγκαλιά μου, την κοίμιζα, την καμάρωνα...
    Πολύ καλογραμμένο το κείμενο σου, γεμάτο συναισθήματα!
    Εγώ είμαι γενικά απογοητευμένη από τις φιλίες...
    Χαίρομαι που εμείς οι blogφίλοι, έχουμε μια εκτίμηση μεταξύ μας.
    Αυτό πολύ ζεσταίνει την ψυχή μου!
    Καμαρώνουμε ο ένας τον άλλον, ανταλλάσσουμε επαίνους!
    Πολύ το εκτιμώ αυτό!
    Σου εύχομαι καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ magda,

    Μα τι λες τώρα, Μάγδα μου, δεν συγκρίνεται αυτό με τίποτα στον κόσμο. Το έζησα, το ζω και καταλαβαίνω απόλυτα τον καθένα που το ζει…
    Να την χαίρεσαι, φίλη μου και να την καμαρώνεις!

    Κι εγώ, όπως σου έγραψα, είχα κάποια προβλήματα με μια απρόσμενη επίθεση ιού. Αλλά πια όλα καλά.

    Κι εμένα μ’ έχουν απογοητεύσει κάποιες -ευτυχώς λίγες- φιλίες. Αλλά καλύτερα έτσι καθαρίζει το τοπίο και μένουμε ήσυχοι, ώστε να «καμαρώνουμε ο ένας τον άλλον…»

    Να είσαι καλά, Μάγδα μου και να χαίρεσαι ό,τι αγαπάς!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έτσι είναι οι φίλοι! Στα πάρε-δώσε τους φαινονται.. Σαν χαρακτηρες μπορει να αλλαζουν με την παροδο του χρόνου. Οι φιλίες τους ομως να παραμενουν αναλλοίωτες..
    Την καληνυχτα μου σου αφήνω κι ενα μικρό χαμόγελο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Λιακαδα,

    Το χαμόγελο το έλαβα με την καλημέρα! Αυτό ακριβώς εννοώ κι εγώ στο γραφτό μου. Μακάρι να ήταν έτσι πάντα.
    Σ’ ευχαριστώ για το πέρασμα και πιο πολύ για το χαμόγελο, όσο μικρό κι αν είναι. Πόσο μας λείπει…

    Καλημέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!