«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

13 Ιαν 2013

Επιστροφές…


Πώς να ξεχάσω τις εικόνες εκείνου του ατέλειωτου ορίζοντα, στο τέρμα τ' ουρανού… Σ’ εκείνη την αμμουδιά. Πώς μπορεί να σπαρταρά ακόμη η σκέψη; Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια. Φέρνω ξανά την εικόνα της, στην άκρη της θάλασσας, ν’ απομακρύνεται. Με τι λαχτάρα αναδύεται στη ματιά μου εκείνη η γυναίκα που ξελόγιαζε με τις αρμονικές αναλογίες και τις επιδέξιες κινήσεις του κορμιού της κι έκανε να λάμπει ό,τι την πλησίαζε. Με διάπλατη και πλούσια ψυχή, πέρα από μιζέριες και χαμηλώματα. Τα επένδυε όλα σπάταλα, στον εαυτό της. Αυτά είχε, αυτά έδειχνε. Ο ερωτισμός που απέπνεε, ξεχείλιζε, έσταζε και ζέσταινε τον αέρα γύρω της. Ένιωθες στη σάρκα σου να σε ψαχουλεύουν, χαμόγελα, αναπνοές λαχτάρες και πεθυμιές. Άξιζε ένα όνειρο τέτοιο… ακόμα κι αν «επρόκειτο η φωτιά του να σε κάψει».

         «Θέλω να σου πω, πως σήμερα ξανάνοιξα εκείνο το κουτί με το “περιτύλιγμα νοσταλγίας”, ξέρεις, και βρήκα τη φωτογραφία σου. Την είχα εκεί, καλά φυλαγμένη. Την κράτησα στα χέρια μου και την κοιτούσα. Είπα να συγκρατηθώ αλλά δεν άντεξα, κόλλησα τα χείλη μου επάνω της και σου χάρισα ένα φιλί, που τόσο  ποθούσα. Ένιωσα –θέλω να με πιστέψεις–  σα να ’βγαινε κι απ’ τα δικά σου χείλη. Παρότι προσπαθώ να ηρεμήσω, οι χτύποι της καρδιάς μου δεν μ’ αφήνουν. Εκεί μαζί, βρίσκω κι εκείνο το μικρό σου γράμμα. Αυτό με την απόφασή σου. Θυμάμαι, το ’βαλες στη παλάμη μου την έκλεισες σφιχτά, με κοίταξες γλυκά, μ’ αυτά τα εκστατικά μάτια σου, κι άφησες να κυλήσει ένα δάκρυ στο πυρωμένο σου μάγουλο. Άπλωσα το χέρι να το σκουπίσω. Το κράτησες… Δεν μ’ άφησες… Στη Χουντιβάνα ήταν, τη μαγευτική εκείνη παραλία. Θυμάσαι; Πόσα χρόνια πέρασαν… Πόσο νέοι ήμασταν τότε;
          »Μια εξήγηση και μια συγγνώμη… Λίγες οι λέξεις. Γραμμένες με τόσο μικρά γράμματα λες κι όταν τα ’γραφες φοβόσουν μη τυχόν κι ακουστεί ο ψίθυρός τους. Μη μαθευτεί η μυστική και τελική σου απόφαση. Ακόμα υπάρχουν επάνω του τα σημάδια από τα δάκρυά σου. Κατά βάθος δεν το ’θελες κι εσύ, γι’ αυτό έκλαιγες…
         »Τώρα, κρυφά, σκουπίζω τα δικά μου μάτια κι ανιστορώ, πέρα απ’ τη συγγνώμη, πέρα απ’ την απόφαση, πέρα απ’ την κατανόηση… τις στιγμές μας. Από σένα πήρα –και κράτησα– αυτά τα λίγα λόγια και τώρα μ’ αυτά εσύ επιστρέφεις, κουβαλώντας με τη φωτογραφία σου, την ανάμνησή τους. Αναδιπλώνεις το χρόνο. Ξαναμπαίνεις μέσα μου και φωτίζεις τις σκοτεινές γωνιές που έχει αφήσει ο χρόνος. Πόσο κουρασμένες φαντάζουν τώρα οι δικές μου λέξεις. Πόσο ανήμπορες να αποδώσουν τα συναισθήματα που καλούνται να περιγράψουν. Σέρνονται πάνω στο χαρτί προσπαθώντας, αδύναμες, να διώξουν τη σκόνη του χρόνου.
         »Διαβάζω ξανά και ξανά τα λόγια σου σε τούτο εδώ το μικρό χαρτάκι. Τα έγραψες, γιατί δεν είχες το κουράγιο να μου τα πεις. Σε φέρνω και πάλι στη σκέψη μου να απομακρύνεσαι αφήνοντας πίσω τα σημάδια σου στην άμμο. Ο ήλιος, θυμάμαι, χανόταν στον ορίζοντα κι εσύ είχες κομματιάσει την καρδιά σου χαρίζοντάς μου –γραμμένα– τα θρύψαλά της».


Μηθυμναίος

*  Απόσπασμα από άρθρο μου στην εφημερίδα Εμπρός, (20 Οκτωβρίου 2009)

22 σχόλια:

  1. Τι να σου πω φίλε,
    Λες, "Αυτά είχε, αυτά έδειχνε."

    Και μετά μου λένε όλοι γιατί χάνω τον ύπνο μου, γιατί με βασανίζει αυτή η άτιμη η αϋπνία, ακόμα κι ο γιατρός μου τόπε.
    (ξέχασε τι ήσουν, ποιος ήσουνα, κοίτα το σήμερα και θα γιατρευτείς)

    Και είναι τόσο ΔΥΣΚΟΛΟ!!

    χαιρτώ σε

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν νομίζω ότι μπορώ να βρώ λόγια γιά ένα σχόλιο που να είναι ισάξιο αυτής της ανάρτησης. Σου αφήνω απλά ένα χαμόγελο και την σιωπή μου......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τί όμορφο Στράτο, καλά κάνεις και μας θυμίζεις τα υπέροχα άρθρα σου όμως θέλουμε και καινούρια από τούτη εδώ τη σελίδα. Περιμένουμε κι' άλλα. Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ Ν.Υ.Τρίτη, Ιανουαρίου 15, 2013

    Στράτο μου, ωραιότατο το «Επιστροφές» σου που αγγίζει ευαίσθητα την ψυχή μας, σε δικές μας παλιές αναπολήσεις που δεν πεθαίνουν ποτέ!
    Είναι σελίδες ξέχωρες στη ζωή μας που δεν τις αγγίζει ο χρόνος… Σαν διαχρονικό κι αιώνιο λουλούδι που ποτέ δεν μαραίνεται…

    Με άγγιξαν, λοιπόν, πολύ οι «Επιστροφές» σου και σε συγχαίρω εγκάρδια, καλέ μου φίλε!
    Στα υπέροχα γραφτά σου και στις ονειρικές φωτογραφίες σου ακουμπώ την ψυχή μου.

    Ευχαριστώ, Στράτο μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπέροχο το κείμενο σου, αγαπητέ μου Στράτο!!!
    Γεμάτο πικρή νοσταλγία,εικόνες, συναισθήματα, ερωτηματικά κι απογοήτευση...
    Γράφεις καταπληκτικά, δεν θα κουραστώ να σου το λέω.
    Σου εύχομαι καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. nostalgia
    άλλη λέξη, από το νόστο και το άλγος της μνήμης που επιστρέφει πάντα...
    νοσταλγία λοιπόν και ευγένεια αποπνέει το κείμενο.
    ε, τι να κάνουμε!
    είναι κι αυτό καλοντυμένο!!!!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ pylaros,

    Ε, έτσι είναι πώς να το κάνουμε… Αναγνωρίζω πάντα τα χαρίσματα της φύσης.
    Να πεις στο γιατρό σου πως αν έζησες ένα παρελθόν που ακόμη γλυκαίνει την ψυχή σου πώς να το ξεχάσεις. Αυτό είναι καλύτερο από το όποιο χαπάκι κι αν σου δώσει… Μη τον ακούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ agrampelli,

    Να ‘σαι καλά, Ντίνα μου!
    Σ’ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Ѧαяʏ-Ǥιиɢɛя,

    Κι εγώ πώς να μην ευγνωμονώ αυτό χαμόγελο κι ας συνοδεύεται από τη σιωπή σου, Μαίρη!
    Είναι απ’ τα κρυμμένα μυστικά της νιότης που δε χάνονται στο χρόνο παρά έρχονται και θρονιάζονται στο τώρα κι αναπολείς…
    Έτσι συμβαίνει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,

    Όταν τα έγραφα, όλα τούτα τα όμορφα, αυτό έκανα ξανάφερνα κοντά μου και κοντά σας το παρελθόν. Τώρα τα ξανακοιτάς, τα διαβάζεις κι απορείς με τον εαυτό σου… Εγώ τα έγραφα αυτά και γιατί;
    Τώρα συμβαίνει το ίδιο, υπάρχουν έτοιμα… να τα σερβίρεις σα γλυκό… Κάστανο, ας πούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ Ν.Υ. ,

    Στέλλα μου, πώς να πεθάνουν, πώς να μαραθούν τέτοιες όμορφες αναπολήσεις κι ας μ’ άφησε λαβωμένο η συγκεκριμένη…
    «Αμάραντες αναμνήσεις σε περιτύλιγμα νοσταλγίας» το έχω ονομάσει όλο αυτό που έρχεται και ξανάρχεται στη σκέψη μας. Ακόμα κι ο χρόνος δεν τολμά να τις αγγίξει… Αυτές μας αγγίζουν. Πώς να τα ξεχάσεις αφού τα είχες ζήσει…

    Σ’ ευχαριστώ, Στελλίτσα μου (έτσι σε ονοματίζει η Βάνα μας) που με επισκέπτεσαι μα πιο πολύ γι’ αυτό το "ακούμπισμα" της ψυχής σου! Δέξου κι από μένα μια μεγάλη αγκαλιά!

    Να ‘σαι καλά και να προσέχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ magda,

    Σ’ ευχαριστώ πολύ, καλή μου Μάγδα! Τέτοιες αναμνήσεις έρχονται τώρα, σε όχι και τόσο ξάστερες εποχές, σαν απαλό χάδι και μου προσφέρουν παρηγοριά.
    Θυμάσαι, θυμάσαι και νιώθεις να ανασκαλεύονται μέσα σου όλα αυτά τα δυνατά συναισθήματα και οι αλησμόνητες στιγμές του τότε…!

    Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για την επιμονή σου και την πίστη σου σε μένα.
    Να ‘σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ abttha,

    «Νostalgia»!!! Νόστος+Άλγος Αυτή η πρωτόγνωρη αίσθηση, καλή μου Ελένη, που μας δωρίζει η μνήμη έτσι ώστε κάτι τέτοια αναδύονται σαν εκείνη τη θεά, και μας βγάζουν ατίθασα τη γλώσσα στο χρόνο και στη λήθη και συνεπώς, μας δημιουργούν μια αναστάτωση.
    Τα γράφεις και τα κρατάς, αλλά όταν επανέρχεσαι για να τα ξαναδιαβάσεις, τα αισθάνεσαι να αγκομαχούν, ανυποψίαστα, και να σπαράζουν στο ξεφύλλισμα.
    Ε, πώς να το κάνουμε, φίλη μου, διαθέτει και ευγένεια ο «καλοντυμένος» σου!

    Εγκάρδια ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Γρηγόρης,

    Να 'σαι καλά, Γρηγόρη!
    Σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Άξιζε ένα όνειρο τέτοιο… ακόμα κι αν «επρόκειτο η φωτιά του να σε κάψει».
    Τυχεροί όσοι καίγονται απο τα όνειρά τους Στράτο!
    Αλλο ένα μαγικό κείμενο-κατάθεση,που μ έκανε θρύψαλα.Χαλάλι σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @ Χαρά Θ.,

    «Να ονειρεύεσαι, μου λέει πάντα ο φίλος από τη Νέα Υόρκη, που ξέρω πως μ' αγαπά και με γνωρίζει καλά… Να ονειρεύεσαι, παρότι τα όνειρα, συνήθως, πληγώνουν…». Και καίνε! Λέω εγώ… Κι εσύ, Χαρά, προσθέτεις πως από πάνω είμαστε και τυχεροί. Τι ευτυχία!!!
    Αν και πέρασαν τόσα χρόνια από τότε, κάθε φορά που ο νους μου με γυρίζει σ’ εκείνη, νιώθω ακόμη στην ψυχή μου τη μοσκοβολιά της...

    Πάντως αν σ’ έκανα θρύψαλα, όπως λες μάτια μου, να ακυρώσω τότε τη συνέχεια που ετοιμάζω για ανάρτηση το Σαββατοκύριακο…
    «Επιστροφές ξανά…»

    Υ.Γ. Δεν σ' έβλεπα μέρες κι ανησυχούσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τα πιο ωραία και πιο πολύτιμα παράσημα της ζήσης μας, είναι οι πληγές απο τα όνειρα, που τολμήσαμε και μας έκαψαν (γνώμη μου).


    Και φυσικά θέλω τη συνέχεια...η κατακαυμένη,χαχαχα αυτό ξέρω λέγεται μαζοχισμός.

    Υ.Γ. οταν ...συμβεί θα ενημερώσω,απλά χάνομαι λόγω διάθεσης,αλλά όχι για πολύ...ελπίζω (τώρα μετράω κι εγω τις αντοχές μου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @ Χαρά Θ.,:

    Η γνώμη σου είναι και γνώμη μου. Στις ραγισματιές της ψυχής μας αλλά και στις λιακάδες των ονείρων μας θα απλώνουμε τα «ωραία και πολύτιμα παράσημα της ζωής μας» και θα τα καμαρώνουμε πριν καούμε…

    Είμαι εκ των προτέρων σίγουρος πως θα σου αρέσει… η συνέχεια. Περίμενε το Σαββατοκύριακο κι εκεί θα επουλώσουμε τη δική μας αλλά και μια άλλη πληγή.

    Να αντέχεις, καλή μου φίλη, να αντέχεις όσο μπορείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. πολύ ομορφη!!! χαρισματική η απλή ,ευγενική γραφή σας !!! μεστή εμπειριών ζωής νού και ψυχής του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου μας ,που δεν αρνείστε να προβάλετε!!!αγγίζει!!!
    ευχαριστώ για την διαδικτυακή αυτή αντάμωση μαζί σας !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Σας ευχαριστώ κυρία Σίβυλλα! Κρατάω το μέλι από τα λόγια σας... Νομίζω πως με ανακαλύψατε κάπως αργά. Η ανάρτηση είναι του 2013!
    Ωστόσο οι ευχαριστίες ισχύουν και με το παραπάνω!
    Να είστε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!