«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

16 Σεπ 2012

Αρκούν κάτι λίγα και μόνο…*


Είναι κάτι στιγμές «περισυλλογής και λυρικής ρέμβης», σα σήμερα που ο ουρανός έχει πάρει εκείνες τις γκρίζες αποχρώσεις της καταχνιάς… Το ραδιόφωνο μέσα παίζει, κομμάτια αγαπημένα… Κι ο αλήτης ο λογισμός μου  τρέχει πίσω στο χρόνο. Λεηλατεί το παρελθόν και κάνει το παρόν να ονειρεύεται. Μια παράξενη αντάρα κάνει την ψυχή μου να χάνει τη σιωπή της. Ενώ οι δείχτες του ρολογιού σιγοντάρουν τις στάλες της βροχής στο μονόλογό τους… Τικ-τακ… Τικ-τακ
Είναι κάτι στίχοι, θαρρείς κι είναι για σένα γραμμένοι. Λες και κλείνουν μέσα τους όλες τις δικές σου λαχτάρες, όλες τις έμμονες, βασανιστικές και ξάγρυπνες σκέψεις κι όλα τα σκιρτήματα της καρδιάς σου. Δένονται τόσο συναισθηματικά μαζί σου που, σχεδόν αυθόρμητα, τους αποσπάς απ’ το δημιουργό τους και τους κάνεις… δικούς σου. Κτήμα σου. Τους κλείνεις τους φυλακίζεις κυριολεκτικά… σ’ ένα κελί… Μες στην καρδιά σου! Θα τολμούσες, αν γινόταν, να κατοχυρώσεις ακόμα και τα πνευματικά τους δικαιώματα! Τέτοιο θράσος… Είναι οι στίχοι αγαπημένων ποιητών που τους κρατάμε σα θησαυρό κάτω απ’ το προσκεφάλι μας, για να νιώθουμε την ανάσα τους. Κι αυτοί χοροπηδάνε αλλόκοτα, δίχως σειρά, ατέρμονα και μας συνεπαίρνουν. Τους δίνουμε το δικό μας νόημα, αυτό που εμείς θέλουμε, με το δικό μας τρόπο. Νομίζουμε πως ερμηνεύουν όλα όσα εμείς θα θέλαμε να ερμηνεύσουν… Και το κατορθώνουν! Τους κάνουμε πιότερο δικούς μας. Τους κλείνουμε μέσα βαθιά… Στον εαυτό μας.
Είναι κάτι τραγούδια που στοιχειώνουν μέσα μας, μάς παίρνουν στο κατόπι και μας στριφογυρίζουν στη δίνη των αναμνήσεων. Τ’ ακούμε ύστερα από καιρό και γίνεται το μέσα μας, άνω κάτω… Συντρίμμια! Ως συνήθως τα κουβαλάμε μαζί μας για να μας συντροφεύουν στα σεργιάνια της ψυχής μας, από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο. Είναι αυτά που αντέχουν, παγώνουν τις στιγμές και ξεφυλλίζουν τις αναμνήσεις. Μας δίνουν λαχτάρες, νοσταλγία κι αφορμές για να θυμόμαστε και ν’ αγαπάμε… Θα ’θελα να ’ξερα αλήθεια, πως τα καταφέρνουν οι στιχουργοί και οι συνθέτες, να παίρνουν τις αλήθειες και τις πληγές του καθενός μας και να τις κάνουν στίχους και μουσικές; Να τις μαστορεύουν και να τις ξαναβάζουν στο στόμα μας τραγούδι… Γίνεται να μην τους θαυμάζεις;
Είναι και κάτι άνθρωποι που περνούν απ’ τη ζωή μας και… δίχως να κάνουν το ελάχιστο, κάτι το ξεχωριστό και το ιδιαίτερο, καταφέρνουν να μας σκλαβώνουν. Οι αποχρώσεις των συναισθημάτων τους ακτινοβολούν σαν τα ουράνια τόξα μετά τη βροχή. Έχουν περίσσευμα αγάπης λες και δεν ξέρουν τι να την κάνουν και… για λόγους που ίσως να μην καταλάβουμε ποτέ, τη μοιράζονται. Λίγη λίγη… μαζί μας. Και τι ζητάνε για αντάλλαγμα; Ένα χαμόγελό μονάχα και δυο χέρια αγκαλιά. Καταφέρνουν –μέσα από απλά καθημερινά πράγματα, με τη μοναδική τους αύρα, την αμεσότητα και της ψυχής τους τα ατόφια συναισθήματα– ν’ ανακαλύπτουν τη δική μας ξεχασμένη ομορφιά και να κινητοποιούν ό,τι καλύτερο διαθέτουμε. Την εκτίμηση, το θαυμασμό και την αγάπη… Δίχως περιορισμούς.
Αρκεί τελικά, μια στιγμή, μια σκέψη, μια νότα. Αρκούν δυο λέξεις ενός στίχου, αρκούν λίγοι άνθρωποι… αρκεί μια στάλα φως και μόνο να σου αλλάξει τη διάθεση και να φωτίσει τούτη τη γκρίζα θολούρα που τελειωμό δεν έχει…

Μηθυμναίος 

* Άρθρο που -για να το φέρω στο σήμερα- έκανα μικρές παρεμβάσεις, δίχως να αλλοιώνουν το νόημα φυσικά. 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εμπρός της Λέσβου το Δεκέμβρη του 2009

14 σχόλια:

  1. Τυχερή αυτή! Τυχεροί κι εκείνου που καταφέρνουν τόσο εύκολα να σε σκλαβώνουν. Και μη σου κάνει εντύπωση αν διαπιστώσεις ότι αυτοί οι δεύτεροι μπορεί να μη ζητούν ούτε καν το χαμόγελο ούτε καν την αγκαλιά. Μπορεί και μόνο η χαρά της προσφοράς και του μοιράσματος να τους φτάνει. Απόλαυσε τους πρώτους μετα-καλοκαιρινούς γκρίζους ουρανούς. Μη θυμώσεις .... από δω πέρασαν και τους φύσηξα προς το νότο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στίχοι, ήχοι, ανθρώπινες παρουσίες μας σημαδεύουν ανεξίτηλα και το λόγο έχει μόνο (προσωπική μου γνωμη) η διάθεση και τα θέλω μας.

    Πολύ δύσκολα όλο αυτό το γλυκό συναίσθημσ ανατρέπεται και μένουμε να το κουβαλάμε αασάνιστα

    Καλή σου Κυριακή και εβδομάδα!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καιρο ειχα να ερθω απο εδω λογω καλοκαιριου.Ευχομαι καλο μηνα και καλο φθινοπωρο να εχεις!!!!Σιγουρα αρκουν λιγοι ανθρωποι για να μας αλλαξουν τη διαθεση ειτε καλα ειτε ασχημα.Ας κρατησουμε αυτο το ελαχιστο που μας εδωσαν καποιοι και μας φωτισαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γράφεις:
    (Είναι κάτι τραγούδια που στοιχειώνουν μέσα μας, μάς παίρνουν στο κατόπι και μας στριφογυρίζουν στη δίνη των αναμνήσεων. Τ’ ακούμε ύστερα από καιρό και γίνεται το μέσα μας, άνω κάτω.)

    Στα μονοπάτια της μοναξιάς μου, μου άρεσε ν' ακούγω τα τραγούδια ώρες ολόκληρες, συνήθως με παρέα από πιοτό,
    μετά φώλιαζε μέσα μου η ελπίδα ότι θα ξαναζήσω αυτά τα περασμένα, μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος που όμως ήταν γεμάτος όνειρα...

    χαιρετισμούς

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. «Αρκούν δυο λέξεις ενός στίχου, αρκούν λίγοι άνθρωποι… αρκεί μια στάλα φως και μόνο να σου αλλάξει τη διάθεση και να φωτίσει τούτη τη γκρίζα θολούρα που τελειωμό δεν έχει…»

    Ειδικά τα τελευταία σου λόγια με άγγιξαν πολύ, Στράτο μου.
    Τα κείμενα σου όλα ξεχειλίζουν συναισθηματισμό και ευαισθησία.
    Είναι ιδιαίτερο χάρισμα να μεταφέρει κανείς τα συναισθήματα του με τόση ενάργεια. Έπειτα, η αισθαντικότητα του λόγου σου με συγκινεί πάντα!

    Θερμά συγχαρητήρια και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Mary-Ginger,

    Το έχω διαπιστώσει, Μάρυ, ουκ ολίγες φορές… Αλλά είναι και μερικοί, ευτυχώς μερικοί, που χαλάνε το δείγμα… Αλλά ας μείνουμε με αυτούς που ταιριάζουν μαζί μας. Οι άλλοι ας μεταφερθούν εκεί που τη βρίσκουν.

    Είναι όμως και τόσα άλλα. Τόσες στιγμές. Ας τις ζήσουμε.

    Να ‘σαι καλά και μη μας στέλνεις φυσώντας συννεφιές… Εδώ στο Νότο.

    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,

    Γλαρένια μου, και βέβαια η διάθεση και τα θέλω μας έχουν το λόγο. Αλλά είναι κι όλα αυτά που τα ψάχνουμε ακριβώς για να έχουμε τη διάθεση στη θέση της.
    Κουβαλάμε ό,τι θέλουμε, καλή μου φίλη, αναγκαζόμαστε πολλές φορές. Αλλά εσύ ξέρεις πάντα θα ψάχνουμε γι’ αυτά που θα μας χαρίζουν όμορφες στιγμές. Αρκούν, στο κάτω κάτω, κάτι λίγο και μόνο…

    Καλή εβδομάδα και μια αγκαλιά νααααααααά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS,

    Πάντα τυπικός και ωραίος εσύ, φίλε! Σίγουρα θα πέρασες ένα όμορφο καλοκαίρι!

    Έχεις απόλυτο δίκιο, ας το κρατήσουμε, λοιπόν, καλά φυλαγμένο για τους δύσκολους καιρούς που μας έρχονται.

    Σ’ ευχαριστώ και να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ pylaros,

    Ξέρω πολύ καλά, φίλε μου, πόσο σου αρέσουν τα τραγούδια, τα ρομαντικά λάτιν, που άκουγες από τότε κι όταν τα ξανακούς δυο φέρνουν πίσω διάφορα, και είναι σα να ξαναζείς τα περασμένα.
    Ελπίζω με το RADIO BOLEROS που σου έβαλα να ακούς αρκετά από αυτά, να σε παίρνει ο ύπνος και να βλέπεις τα ωραιότερα όνειρα!

    Καλή εβδομάδα σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Πέρσα Κουμούτση,

    Καλή μου φίλη, το πέρασμα, το σχόλιό σου, τα καλά σου λόγια, στο λέω ειλικρινά πως με τιμούν!

    Θέλω να πιστεύω ότι κάπου ταιριάζουμε διότι η ξενιτιά μας ζύμωσε και τους δυο με ευαισθησίες που σήμερα δεν τις βρίσκεις.

    Κάποιες φορές τα συναισθήματα ξεχειλίζουν απ’ το καλάθι της ψυχής και γίνονται λόγια… Τι να κάνουμε…

    Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς!
    Με ιδιαίτερη εκτίμηση και τη φιλία!

    Στράτος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα φίλε μου.
    Πάντα θαυμάζω σε σένα την ικανότητα που έχεις να ταξιδεύεις στα περασμένα και φέρνοντάς τα στα τωρινά να τους δίνεις μια ακόμη μεγαλύτερη αξία.
    Φανταστικός ο τρόπος που και σήμερα μας ταξιδεύεις στις σκέψεις σου και στο παρελθόν σου.
    Ειλικρινά απόλαυσα όλα όσα γράφεις.
    Νάσαι καλά φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ..Και όλα αυτά, φίλε μου, κλείνονται σ'αυτήν την μαγική λέξη, που έγραψες προχθές στο Πύλαρος.
    " ΜΑΖΙ". Μαζί με τους ανθρώπους, με τα τραγούδια, με τα χρώματα, με τις αναμνήσεις, με τις μυρωδιές, με την αγκαλιά μιας τρυφερής καρδιάς, με λόγια που ξεδιψούνε την αλμύρα της ζωής και δίνουν νόημα στην συντροφικότητα και στην αγάπη.
    Φίλε μου, σ'ευχαριστώ γι αυτήν την ομορφιά του λόγου, που ντύνει την ψυχή μας με τα καλλίτερά της..
    Βάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ Dennis Kontarinis,

    Είναι κι άλλα, αρκετά μπορώ να πω, αυτά που μου προκαλούν μια τεράστια γοητεία, Ντένη. Ξεχώρισα αυτά… Αυτά τα λίγα και μόνο που με ταλαιπωρούν, αλλά με ταλαιπωρούν ευχάριστα!

    Για τόσα που συμβαίνουν ανάμεσά μας επιμένω πως: «αρκούν λίγοι άνθρωποι και μόνο να σου αλλάξουν τη διάθεση και να φωτίσουν τούτη τη γκρίζα θολούρα που τελειωμό δεν έχει…». Και το πιστεύω. Κάθε μέρα και πιο πολύ. Λίγοι. Καλοί και ειλικρινείς… Προπάντων…

    Σ’ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Βάνα Κ,

    Δεν με νοιάζει ,Βάνα μου καλή μου φίλη, που δε σ’ έχω κοντά μου. Έχω όμως το ρομαντισμό του φεγγαριού, τη γαλήνη της θαλάσσιας αύρας, τη διακριτικότητα του νυχτολούλουδου και την ευγένεια της σκέψης μου που δε ξεκολλάει από το να σας έχω πάντα στο νου μου. Είναι γιατί κι εσείς είστε όλα αυτά και τα συνδυάζετε τόσο καλά. Και… παρ’ όλες τις τρικυμίες κρατάτε αυτό το αυθόρμητο «Μαζί» που χρησιμοποίησα στο «Πύλαρος».

    Κατά τα άλλα να σ’ ευχαριστήσω πάρα πολύ για το πέρασμα από εδώ. Tο χάρηκα τόσο!
    Και να σου επιβεβαιώσω ότι μέχρι να κουραστώ από την επανάληψη θα συνεχίσω -έντεχνα ή άτεχνα- να εκθέτομαι με τα γραφτά μου, με την ελπίδα να αρέσουν σε ανθρώπους που αγαπώ. Λέμε πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!