«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

30 Ιουν 2012

Μια… εκ βαθέων εξομολόγηση


«Αχ,  αυτός ο Μόλυβος… Παθιασμένος και σαγηνευτικός, μερακλωμένος και σεβνταλής, μελαγχολικός και απρόσιτος, ρομαντικός και αχαλίνωτος με σκλαβώνει πάντα…

Οι άνθρωποί του βρε παιδί μου, μια κάστα αλλιώτικη.  Με τα σεκλέτια και τις αναποδιές, τα γινάτια και τις… κακιούλες τους, σαν πέσει η βραδιά, αλαφροΐσκιωτοι γίνονται όλοι τους. Και μπλέκουν μες στα υφάδια της γλυκασιάς  και της απόλαυσης. Με ένα ουζάκι στα μπαλκονάκια του Θεού, μ’ ένα ζεϊμπέκικο στο στέκι του «Μπαμπούκου», με δυο ζαριές ρεμπέτικες στον «Άδωνη» του Στέλιου. Και στη «μιζέρια» τους και στη μεγαλοσύνη τους, αυτοί οι Μηθυμναίοι τέλος πάντων… το άλας της γης».

Έγραφε η Ντόρα Πολίτη («Πέμπτη Αλήθεια» - Εμπρός 22/2/07)


Για μας τους Μηθυμναίους, τους αμετανόητους ρομαντικούς, τους αλαφροΐσκιωτους κι αλλοπαρμένους, τους ονειροπόλους και τους περήφανους για τις καταβολές τους, το Μηθυμναίος, Ντόρα μου, δεν αποτελεί καταγωγή, αποτελεί προνόμιο!!!

Μέσα από ρομαντικά μάτια, όπως τα δικά μας, που δε τη βλέπουμε κάθε μέρα, η Μήθυμνα παραμένει η στέρνα των ειδυλλιακών χρόνων και των ωραίων εποχών που ζήσαμε και τώρα ψάχνουμε να ξαναβρούμε. Αξέχαστες στιγμές που ομόρφαιναν τη ζωή μας, τις μέρες μας, τα βράδια και τις νύχτες μας... Τρυφερές εικόνες που κρατούν τη γλύκα και το χρώμα σα θησαυρό στην ψυχή μας. Γι’ αυτό επιμένουμε -και παραμένουμε- παθιασμένοι εραστές της. Αστείρευτη η αγάπη και η λαχτάρα μας. Ισόβιος έρωτας και ισόβιος προορισμός μας. Πάντα. Γιατί, όπως το ’πε κι ο ποιητής: «Η αγκαλιά που λαχταράς / άγραφος είναι νόμος / και να μη θες να ξαναπάς / θα σε πηγαίνει ο δρόμος».


Ένα «μι» και δίπλα του ένα «ήτα», ένα «θήτα» κι ύστερα ένα «ύψιλον» κι ακολουθούν ένα «μι» ένα «νι» κι ένα «άλφα», όλα κολλητά για να φτιάξουν το όνομα ενός τόπου: Μήθυμνα.
Μηθυμναίος

12 Ιουν 2012

Αμ’ δε…

Με τις ζέστες να τραβάν την ανηφόρα, όλο και πιο έντονες εισβάλουν μέσα μου οι εικόνες αλλοτινών καλοκαιριών. Μνήμες αλήτισσες σέρνουν τα μεθυσμένα τους βήματα κι οργώνουν τη σκέψη μου. Στιγμές που με ταξιδεύουν… Πότε έρχονται και πότε φεύγουν. Ανάμεσά τους περιπλανιέμαι και συλλογίζομαι κι όλο πιο πολύ αισθάνομαι να σβήνει η ελπίδα για τον πηγαιμό στο νησί μου εφέτος. Κι όσο σβήνει η ελπίδα τόσο γιγαντώνεται η επιθυμία μου. Συμβαίνουν κάτι τέτοια…


Ομολογώ, πως μου είναι αδιανόητο να μείνω μακριά απ’ τ’ αντίκρισμα της θάλασσας του τόπου μου και τη γλυκάδα τ’ ουρανού του. Δίχως τις πρωινές ανάσες των περιπάτων. Χωρίς τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα και τα μενεξεδένια δειλινά. Τις ευωδιές του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου. Τις καλημέρες των περαστικών. Τις στιγμές του μαζί, του χώρια κι όσων θα ’ρχονταν… Των σχεδιασμών και των ονείρων. Της αναπόλησης και της νοσταλγίας. Της ραθυμίας και της ξεγνοιασιάς. Εικόνες αφημένες που αναπαύονται στο κατώγι της ψυχής μου.


Πολλά επιστρέφουν στο μυαλό μου και με κάνουν να παραδίνομαι ανυποψίαστα στους λογισμούς μου. Κάνω κομμάτια τον εαυτό μου και δίνω τροφή στην ανυπόταχτη φαντασία μου. Εκεί κολυμπούν τα μάτια μου και γεμίζουν με θάλασσα... Τα κλείνω για να διατηρήσω ζωντανές τις εικόνες, όπως ζωντανή θέλω να κρατήσω την υγρασία και τη γλυκιά θλίψη της πιθανής απουσίας μου. Και μπροστά μου ανοίγεται απέραντος ο ουρανός, ατέλειωτος ο ορίζοντας, ατέρμονος ο χορός των κυμάτων.

Λίγη ανάσα μου ’ρχεται να πάρω απ’ τη θάλασσα να δροσίσω τους στεναγμούς μου. Να τους βγάλω στον ήλιο, να λιαστούν κι ύστερα να τους απλώσω στην άκρη του γιαλού, κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια, να ισκιώσουν… Να κλέψω ένα κομμάτι φως απ' την πανσέληνο για να χαράξω χάρτη και πορεία. Μπας και αλλάξει ρότα η διάθεση… Αμ’ δε…


Μηθυμναίος

5 Ιουν 2012

Είναι που τώρα ανθίζουν οι ροδιές...


Είναι αδύνατο να τις δεις δίχως να τις θαυμάσεις!

Με τα φλογάτα λουλούδια τους ομορφαίνουν κήπους και αυλές.

Η θεσπέσια ομορφιά τους θα συνεχίσει να γοητεύει
κι όταν θα δέσουν τα φρούτα, κατά το φθινόπωρο,
και θα κρέμονται λαχταριστά επάνω τους.






Πως να μην τις θαυμάζεις…
Μηθυμναίος