«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

23 Σεπ 2009

Ενώ συμβαίνουν διάφορα γύρω μας…

Άρχισε να ψιχαλίζει… κι εγώ δίχως ομπρέλα. Οι στάλες, μου χτυπάνε το πρόσωπο, θολώνουν τα γυαλιά μου. Βρίσκω καταφύγιο κάτω από ένα δέντρο, στο παγκάκι του πάρκου. Τώρα οι στάλες πέφτουν δίπλα μου. Δεν βρέχομαι. Ευτυχώς! Έγιναν ήχος όμως, έτσι όπως πέφτουν στην επιφάνεια ενός μετάλλινου κουτιού, πεταμένο παραδίπλα... Μέσα στο χόρτο, που μυρίζει.
Αισθάνομαι έντονα αυτή τη μυρωδιά. Τι όμορφα που μυρίζει η γη… Γλυκαίνει η ψυχή μου. Ο ήχος της βροχής συνεχίζει στο μέταλλο. Διαπιστώνω ότι έχει και κάποιο ρυθμό… Ένα σόλο, από τζαζ μήπως; Ένα βαλς; Ένα ταγκό; (Συμφωνείς κι εσύ Σ;). Διάλεξε το ρεπερτόριο που θέλεις… Κι εγώ θα συμφωνήσω. Όπως πάντα…

Το πήρες είδηση; Το καλοκαίρι έφυγε. Ξεπρόβαλε το φθινόπωρο, όπως το θέλαμε, όπως έπρεπε. Να κι ένα πουλί, ήρθε και κάθισε στο αντικρινό δέντρο, μάλλον για να προφυλαχτεί κι αυτό. Κάτι σφύριξε… δεν κατάλαβα τι. Ενώ οι στάλες συνέχισαν να πέφτουν και να ηχούν, κάτι στίχοι μου ’ρθαν στο νου… Ψάχνω μια μελωδία να την ταιριάξω με τους στίχους και το ρυθμό της βροχής που πέφτει σιγαλά πάνω στο μέταλλο… Δεν προλαβαίνω να ξεδιαλύνω τα λόγια καθώς κι άλλα ποιήματα κι άλλες εικόνες γεμίζουν τη στιγμή. Στιγμές ξεχασμένες, από παλιά...

Τί ζήλια… Τί έμμονη ιδέα… Ενώ ζούμε σα να βρισκόμαστε στο μέλλον, όλα είναι παρελθόν. Μόλις κάνουμε ν’ αγγίξουμε τη γραμμή του μέλλοντος αμέσως βλέπουμε πως πατάμε… στο παρελθόν. Πόσο, άραγε, κρατάει το παρόν; Συλλογιέμαι το τι ήμασταν, τι ήμαστε και τι, άραγε, θα ήμαστε. Η λήθη σκεπάζει μερικές φορές τα περασμένα… Χρειάζεται να έχουμε μνήμη, λοιπόν, διαύγεια σκέψης και γενναιοδωρία για να εξηγήσουμε ό,τι μας προέκυψε… ενώ συνέβαιναν διάφορα γύρω μας… Όμως, υπάρχουν κι αυτά που συμβαίνουν μέσα σε μια στιγμή, και καθορίζουν πλέον τη ζωή μας…

Δεν πρόσεξα πως είχε περάσει τόση ώρα. «Η βροχή σταμάτησε. Τα δέντρα στάζουν μοναξιά…»*

Είχες φύγει κι εσύ από τη σκέψη μου… Δίχως αντίο…

Μηθυμναίος
* Στίχος του Τ. Λειβαδίτη

29 σχόλια:

  1. Όταν οι λέξεις μπορούν και γίνονται εικόνες για να συγκινήσεις κάθε ανθρώπινη αίσθηση τότε τι άλλο από "τέχνη του λόγου" μπορεί να ειπωθεί αυτό;
    Νασαι καλά Στράτο που με τη γραφή σου σκορπάς τα φύλλα του φθινόπωρου στο λογισμό μας.
    Ας το χαρούμε πλέον και ημερολογιακά επισήμως το αισθαντικό Φθινόπωρο σε χρώμα κιτρινοκαφέ και πορτοκαλοκόκκινο, στο σύθαμπο της πρώτης βρόχινης στάλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. τα λόγια σταμάτησαν και ο στοχασμός στάζει μελαγχολία...

    καλώς σε βρίσκω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. «Η βροχή σταμάτησε. Τα δέντρα στάζουν μοναξιά…»*
    σε συγχαίρω φίλε Στράτο για την πιο πάνω παράγραφό σου.

    Άρα το αντίθετο της μοναξιάς, μάλλον αυτό που κυνηγάμε για να μην αισθανόμαστε αυτή τη μοναξιά τι να είνα;
    Μήπως σκέφθηκες αυτό ποτέ;
    Τι μας ικανοποιεί ώστε να μη μας τρώη αυτή η μοναξιά που πως να το κάνουμε είναι η μόνη μας παρέα, η καθεαυτό δική μας τουλάχιστον του νου μας.

    Α! το βρήκα, είναι σαν μια ουτοπία
    ενός ρομαντισμού, αυτού που ονειρευόμαστε, αυτού που σκότωσε η πραγματικότητα του χρόνου που διάβηκε από πάνω μας.
    Έστω και μια ζεστή λέξη, ένα βλέμμα, un cariño πολλες φορές αρκεί για να διώξει τα μαύρα σύννεφα της μοναξιαs.

    Αυτό υπάρχει στα όνειρα, αναγκαστικά είμαι κι εγώ ένας ονειροπόλος που δεν εννοώ να βάλω μυαλό...
    Χαιρετισμούς
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Μαριάνθη,

    Θα μου επιτρέψεις να εκλάβω το σχόλιό σου σαν φιλοφρόνηση…
    Με την περίπτωση τούτη συνέβη το ακριβώς αντίθετο: οι εικόνες έγιναν λέξεις…
    Αυτές είναι που σκόρπισαν τα φύλλα τους και στο δικό μου λογισμό.

    Είμαι κι εγώ ένας ονειροπόλος που δεν εννοώ να βάλω μυαλό... όπως λέει κι καλός μας φίλος Γαβριήλ στο σχόλιό του, που αναστατώνεται στο σύθαμπο της πρώτης βρόχινης στάλας

    Καλή μου Μαριάνθη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ άγονη,

    …σημάδια του καιρού και… της διάθεσης, Άγονη!

    Καλώς όρισες στην αυλή μου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ pylaros,

    Μάλλον δεν θα πρόσεξες τον αστερίσκο που έβαλα στο τέλος αυτού του στίχου. Είναι του Τάσου Λειβαδίτη… οπότε τα συγχαρητήρια σ’ εκείνον.

    Η μοναξιά, πολλές φορές, μας χρειάζεται, γι’ αυτό και την ψάχνω…
    Η μόνη μας παρέα σε κάτι τέτοιες στιγμές. Όχι πως παύω να ψάχνω και την άλλη, τη συντροφιά των καλών φίλων που με πλουτίζουν με την αγάπη τους, το λόγο τους, το βλέμμα τους και το cariño τους!!!

    Αγιάτρευτος ονειροπόλος κι εγώ σύντροφε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πόσο πολύ όμορφα τα περιγράφεις... Άκουσα και μύρισα τη βροχή μαζί με σένα... Καλό μας φθινόπωρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλό φθινόπωρο Στράτο μας! Δημιουργικό και παρεΐστικο χωρίς τη μοναξιά που στάζουν τα δέντρα.:)
    Υπέροχος στίχος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Βλέπω φίλε Στράτο ότι και σένα σε χτύπησε η .....άφιξη του φθινοπώρου. Κάποιες ψιχάλες, ένα πουλάκι, κάποιοι ήχοι καθορίζουν την διάθεσή μας. Και πιό πολύ κάποιοι στίχοι που χρωματίζουν ακόμη πιό έντονα μιά φθινοπωρινή εικόνα. Που όμως έχουν την δύναμη την εικόνα αυτή να την κλείσουν στην καρδιά σου. Κι΄όμως.
    Μην σταματάς φίλε μου να κοιτάς προς τη μεριά από όπου θάρθει η Άνοιξη. Γιατί θάρθει. Μόνο να έχεις το κουράγιο και τη δύναμη να μετράς τις μέρες.
    Δοκίμασέ το.
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "... έπιασε βροχή στο δρόμο, μα εγώ δεν βράχηκα... "
    σαν πουλί σ'αυτή την στήλη (!!!) ... ήρθα και ... ζεστάθηκα...

    Κι ας μας χτύπησε τ'αγιάζι, το σακκάκι μας κι αν στάζει,
    σας το λέω μη σας νοιάζει
    μιας και είματε καλά!!!!!!!
    (συγχωρέστε μου την τρελο-παράφραση... μα αυτό το τραγούδι μούφερες στο μυαλό, Στράτο μας... και
    για να μη "Παραξηγηθώ" έκανα όλη αυτή την... πορεία!
    Στράτο μου,
    ούτε η σκέψη ελέγχεται
    ούτε η βροχή...
    και
    ...τα δέντρα πάντα στάζουν αγάπη.
    Φίλησέ μου τις "γυναίκες σου"
    πάντα μ'αγάπη,
    περιμένοντας την... βροχή,
    Υιώτα
    αστοριανή
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ Maria Tzirita,

    Στους θαυμαστές της βροχής τα δέντρα κι οι σκέψεις προσφέρουν μια παύση… Απαραίτητη για να την αφουγκραστούμε καλύτερα, δεν νομίζεις Μαρία;

    Καλό μας φθινόπωρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ μαριάννα,

    Καλό φθινόπωρο, φίλη μου! Ξέρεις ότι πολλές φορές η μοναξιά μας βοηθάει ν’ ακούσουμε, να δούμε και να νιώσουμε…
    Επίσης ξέρεις πόσο πολύ μου αρέσουν, όπως και σε σένα, ορισμένοι στίχοι.
    Ενίοτε μπαίνω στον πειρασμό να τους χρησιμοποιώ, όμως έχω την εντύπωση πως έξω από το κείμενό τους είναι κομμάτι άχαροι...
    Μα, τούτος ο «υπέροχος στίχος» του Λειβαδίτη» σα να... έκατσε εδώ...

    Σ’ ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ Dennis Kontarinis,

    Το πόσο καθορίζει τη διάθεσή μας τούτη η εποχή, Ντένη, όπως και η κάθε μια, επιδρά επάνω μας είναι γνωστό, γι’ αυτό και πάντα βρίσκουμε τρόπους να τις ζούμε και να τις νιώθουμε. Την κάθε μια με τη χάρη της.
    Όσο για τους στίχους μεγάλων ποιητών μας, το είπα, πιο πάνω στη Μαριάννα, έχουν τη δύναμη να «κολλάνε» και στα δικά μας κείμενα.

    Αφού με παροτρύνεις θα το δοκιμάσω… Θα μετράω τις μέρες… από τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Aστοριανή,

    Θέλω πάντα και προσπαθώ, Υιώτα, να κάνω να χωράνε τέτοιες στιγμές σε μια τόσο πεζή καθημερινότητα. Αν βοηθάει, καμιά φορά, και η βροχή τόσο καλύτερα. Τις αφήνω να με ρουφάνε… Κι έτσι απλά… γιατρεύομαι…

    Τα φιλιά και την αγάπη σου τα μετέφερα στις «γυναίκες» μου!!!

    Ανταποδίδω κι εγώ τα δικά μας στους δυο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. βροχερός και προβληματισμένος επέστρεψες καλέ μου Στράτο και δυστυχώς επειδή λατρευω τη βροχή δεν μπορώ να σου ευχηθώ να φύγει απο τα μάτια σου..
    σου εύχομαι όμως έτσι πάντα να μπορείς να ακούς, να μυρίζεις, να αισθάνεσαι.. τη βροχή, τον ήλιο, τον αγέρα, τους ανθρώπους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλό Φθινόπωρο Μυθυμναίε,
    πολύ ομορφος ο στίχος του Τ.Λειβαδίτη,
    βάλσαμο στις ψυχές μας
    η παραμυθού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. «Η βροχή σταμάτησε. Τα δέντρα στάζουν μοναξιά…»*

    Είχες φύγει κι εσύ από τη σκέψη μου… Δίχως αντίο…
    Υπέροχος ο στίχος του Λειβαδίτη , Στρατή!
    και η μουσική... κάτι από τζαζ ...
    Καλό Φθινόπωρο εύχομαι ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @ σταγόνα,

    Κι εγώ, φίλη μου, λατρεύω τη βροχή, ιδίως το ψιλόβροχο, και μ’ αρέσει να περπατώ παρέα της ακριβώς για όλα αυτά που αναφέρεις: ν’ ακούω, να μυρίζω, να αισθάνομαι…

    Σ’ ευχαριστώ Σταγονίτσα γι’ αυτές τις ευχές σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ Μαιρη Σάββα,

    Ανταποδίδω, παραμυθού, τις ευχές σου! Πολλοί είναι οι στίχοι, ευτυχώς, που γίνονται βάλσαμο στις ψυχές μας. Δόξα τω Θεώ από τέτοιους υπέροχους ποιητές δεν έχουμε παράπονο.

    Να ‘σαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ xeimwniatikhliakada,

    Είδες παράληψη, Λιακαδίτσα, μου ξέφυγε να βάλω εγώ τη μουσική… Το άφησα στις σταγόνες… Ήταν και το δίλημμα… ήταν τζαζ, βαλς, ταγκό;…

    Θα επικοινωνήσουμε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Το φθινόπωρο έχει αγαπημένα χρώματα κι αρώματα, αλλά ποτέ δεν μου φτάνει το καλοκαίρι...

    Καλησπέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. «Η βροχή σταμάτησε. Τα δέντρα στάζουν μοναξιά…»

    μοναχικό και τούτο το φθινόπωρο Στράτο μου...

    τι όμορφα που σιγομουρμουρά η Βροχή!

    Καλημέρα!

    φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Pak karamu reading and visiting your blog

    Come and follow my blog

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Στράτο μας, καλό φθινόπωρο!

    Ο βρεγμένος, τη βροχή δεν τη φοβάται!

    Φιλιά από το Ιόνιο!

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @ το τέρας της «αμάθειας»,

    Πανέμορφες οι εικόνες σου! Κάθε εποχή έχει τις δικές της ομορφιές και τα δικά της χαρίσματα!
    Σ’ ευχαριστώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @ genna,

    Και στη μοναχικότητα την ακούς καλύτερα…
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @ Dana_Semitecolo,

    Αλίμονο, Ντάνα μου.
    Καλό φθινόπωρο και σε σένα!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!