«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

18 Νοε 2008

ΦΥΛΛΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ


Άφησα τα χέρια μου να ταξιδέψουν στον καιρό, ν’ αναμοχλεύσουν θαμπές εικόνες, ν’ αγγίξουν γλυκά ανομολόγητα μυστικά, αφελών ερώτων αγνοώντας τη δύναμη του χρόνου και των συνεπειών.
Δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναζωντανέψω το παρελθόν, αλλά αν πρέπει...
Η κομμένη σελίδα απ’ το ημερολόγιό της, κιτρινισμένη πια απ’ τον καιρό, διπλωμένη σα φυλακτό τόσα χρόνια, έγραφε τούτα:


«Τον τελευταίο καιρό είναι αλλαγμένος. Τον κοιτάζω στα μάτια μήπως έτσι καταλάβω, μα χώνομαι περισσότερο στο άγνωστο. Είναι δύσκολο να καταλαβαίνεις από τα μάτια εκείνους που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν αφανέρωτο το μυστικό τους. Εκείνος πιστεύει σε κάτι που το νιώθω ωραίο μα τρέμω να τ’ ομολογήσω. Ω! Θεέ μου! Μονάχα εσύ ξέρεις πόσο θα ήθελα να του συμπαρασταθώ.»
»Είναι πολύ βαριά η καρδιά μου. Θέλω να κλάψω, θέλω να ξεσπάσω σε μια τρελή παραφορά... Θεέ μου. Βοήθησέ με να είμαι λογική. Αν είναι η αγάπη αυτό που νιώθω, αν είναι η αληθινή αγάπη, βρήκες Θεέ μου, το πιο σκληρό υλικό να την πλάσεις. Έκανες την καρδιά μας όμως από την πιο τρυφερή ζύμη. Μα η αγάπη είναι σκληρή. Όταν κάποτε θα θέλω να φωνάξω με το όνομά του αυτόν που αγαπώ ποιος θα με βοηθήσει να τον εύρω; Ποιος θα πάρει τη φωνή μου να την φέρει ως εκείνον;»


Διαβάζω σιγανά τις γραμμές που έγραφε τότε, η Σ. κι ανακαλύπτω πόσο αληθινή γινόταν τις ώρες που ξαλάφρωνε. Σε στιγμές μιας αφανέρωτης αγωνίας... Τότε που η θέλησή της λυγούσε στον πόθο. Που το κορμί ζητούσε να χορτάσει την πείνα του. Κι αφηνόταν. Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απ’ αυτή την αλήθεια του κορμιού. Κι όμως στην πιο ιερή του ώρα, οι άνθρωποι, του κόλλησαν τη ρετσινιά της αμαρτίας...

Το πιο σημαντικό στη συνέχεια ήταν πως, πάνω από τις τσαλακωμένες σελίδες της ψυχής της, ξεσπούσαν χιλιάδες δάκρυα... κι έτσι εκείνη που συντρόφευε τα όνειρά μου στις μοναχικές νύχτες, έγινε μια αρτηρία της καρδιάς μου...

Πάντα έχουμε ένα χαμένο τόπο μέσα στη μνήμη μας και μια επιθυμία επιστροφής. Κι αυτός ο χαμένος τόπος συνδέεται με κάτι το οποίο είναι αμαρτωλό και πρέπει να κρατηθεί μυστικό. Μα... η νοσταλγία είναι ευπρόσδεκτη, οι αναβιώσεις επίσης. Είναι σαν εκείνες τις γλυκές πληγές που ούτε εύκολα κλείνουν ούτε καν θέλουμε να κλείσουν, κι ας είναι πληγές, κι ας το ξέρουμε. Δεν είναι πια μυστικό. Έπαψε να 'ναι. Συγχώρεσέ με...

«Δεν το ’θελα ποτέ / σε τέτοιες σκέψεις να γυρίσω.
Μα είναι νύχτες, / κάποιες ατέλειωτες, / που από τα πέλαγα /
όλως ακούραστα / τα παλαιά μου οράματα / τα φέρνω πίσω». *
Μηθυμναίος
* Οι στίχοι είναι της Κικής Δημουλά από το ποίημα "Κάποιες Νύχτες"

32 σχόλια:

  1. Η νοσταλγία είναι σαν την πληγή που δεν θέλεις να κλείσει, κατα βάθος σε ευχαριστεί που υπάρχει, σε γυρίζει πίσω στα τότε χρόνια. Όχι η εκδήλωση μιας αγάπης, η ολοκλήρωση ενός έρωτα, δεν είναι αμαρτία, προκαταλλημένοι πίσω από αυτή τη λέξη μεγαλώσαμε, χωρίς να μπορούμε να αγκαλιάσουμε τα πρώτα παρθένα ροδοπέταλλα της αγάπης, αυτά τα αθώα πρώτα βήματα που υπάρχουν μόνο μια πρώτη φορά, μετά είναι πλέον αργά. Μένουν οι αναμνήσεις, η νοσταλγία, τα μαραμένα ροδοπέταλλα, ένα αγκάθι στην καρδιά σε λανθασμένη κατάσταση και η στερνή μας γνώση.

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νοσταλγος μιας αλλης εποχης που εφυγε αλλα αφησε το σημαδι της καλε μου φιλε,αποψε.
    Νομιζω οτι μας κανει ολους καλο ποτε ποτε να κανουμε καποια αναδρομη στο παρελθον!Κι ας ποναει λιγακι ...ακομη και μετα απο πολυ καιρο.
    Να μου εισαι καλα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στράτο μου,
    ...Αναμνήσεις,
    διαμαντάκια π'αναβο-σβήνουν
    με τη δική τους λάμψη
    στο δικό τους χρόνο.
    Αν πονάει λιγάκι κι η καρδιά,
    δεν πειράζει,
    απιστία δεν είναι.
    Θυμίζει ότι είμαστε και συνεχίζουμε να είμαστε ευαίσθητοι... δίχως φόβο, δίχως πάθος...
    Τότε, κάποτε...
    Φίλη σου,
    Υιώτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι δικές της οι ιερές στιγμές και σκεψεις.
    Είναι κομμάτι της ψυχής της που κανείς άλλος δεν μπορεί να νιώσει.

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. τρυφερή ζύμη γίνεται η καρδιά όλων όταν αγαπάμε...

    όλοι κάπου πίσω θα ανατρέχουμε Στράτο μου,
    κάθε αγάπη και η πληγή της, αλλά και η ομορφιά, που το νοιώσαμε...

    καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ pylaros,

    Όταν η πραγματικότητα αναμετριέται με το χρόνο και τη φθορά, φίλε μου, κι όταν κάπου υπάρχουν τα κιτρινισμένα διπλωμένα και καλά φυλαγμένα «θυμητάρια» να μας φέρνουν ξανά τα «κουρέλια», τ’ απομεινάρια ενός έρωτα που πέρασε, είναι άδικο να τα προσπερνάμε και να τ’ αφήνουμε να χαθούν στη λήθη. Εσύ πολύ καλά το ξέρεις... το λες άλλωστε, μένουν μεταξύ άλλων και τα μαραμένα ροδοπέταλα... κι όταν αυτά υπάρχουν –ξηραμένα πια- μέσα στο διπλωμένο χαρτί, σε συνεπαίρνουν στα υπέροχα ταξίδια της μνήμης, τι άλλο να κάνεις;
    Τα ταμπού ήταν τότε ριζωμένα... κατάλοιπα μιας εποχής. Όμως δεν ήταν κρίμα να θεωρείται αμαρτία η ιερή αυτή στιγμή του κορμιού; Τότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ faraona,

    Σαν παραμύθι, Φαραώνα μου, που δε θα θέλαμε να τελειώσει, να ξεθωριάσει.
    Nα παραμείνει κι ας βασανίζει...
    Καλημέρα, καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ,

    Ναι, ακριβώς, Υιώτα, αναβοσβήνουν με την απατηλή ελπίδα να μας κρατήσουν συντροφιά για πάντα. Ποτέ να μην σβήσουν και μας αφήσουν λειψούς. Να στροβιλίζονται μέσα στα συναισθήματά μας και να μας κυριεύουν... Παρ’ όλο τον πόνο... Είναι γλυκός όμως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,

    Σαφώς, Γλαρένια μου, δικές της στιγμές, αποτυπωμένες σε μια σκισμένη σελίδα ημερολογίου, χάρισμα για να μείνουν και να θυμίζουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ genna,

    Τις ομορφιές αυτές που ακόμα μπορούν να ταράζουν την καρδιά, να τεντώνουν τα νεύρα, ν’ αναστατώνουν το μυαλό και καμιά φορά και τον ύπνο μας, θα τις αποζητάμε,Genna μου αγαπημένη.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. (Όμως δεν ήταν κρίμα να θεωρείται αμαρτία η ιερή αυτή στιγμή του κορμιού; Τότε...) Επανέρχομαι επαναλαμβάνοντας τα λόγια σου προσθέτοντας όμως ότι αυτή η ιερή στιγμή του κορμιού, με την μη ικανοποίηση επίσης της ρομαντικής ψυχικής αγαλίασης, εκδήλωση ονείρων, τρυφερότητας, αγάπης, από τα ντροπαλά κοκκινίσματα του προσώπου όταν μίλαγες σε κορίτσι, σε καίνε μέχρι σήμερα,
    'Οχι, αυτά δεν ξεχνιούντε ποτέ, και το χειρότερο υπήρξαν μόνο μια πρώτη φορά.
    Θα μπορούσα να γράφω ολόλκληρες σελίδες, το αποτέλεσμα όμως θα εξακολουθεί να είναι το ίδιο. Χάθηκε η στιγμή, η ευκαιρία, τώρα τα τριαντάφυλλα μαραμμένα τα ροδοπέταλλά τους σκορπισμένα στις πολυσύχναστες περπατημένες χρονικές ρυτίδες του δρόμου.
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Βρε Στρατο μου! Μηπως εισαι ερωτευμενος; Δε βγαινουν ετσι αναιτιατα τετοια κειμενα.. Λεω τωρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ pylaros,

    Γαβριήλ, από απροσεξία σε προσπέρασα.
    Εγώ δεν συμφωνούσα ποτέ για την ιδέα πως ήταν αμαρτία. Τουναντίον! Όμως δεν αποφεύγω να πω πως ναι τα ταμπού, πολλές φορές, επικρατούσαν της όποιας νεανικής ιδέας. Άλλωστε έζησα τις στιγμές της κάθε ηλικίας φυσικά κι όπως έπρεπε. Και ερωτεύτηκα, και έκλαψα και απογοητεύτηκα και, και, και... απ’ όλα.
    Αναπολώ, αλίμονο αν το αρνιόμουν, αυτό έκανα και τώρα ξεδιπλώνοντας το σκισμένο χαρτί του ημερολογίου της... «Ρομαντική ψυχική αγαλλίαση», το λες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ δεσποιναριον,

    Ερωτευμένος πάντα, Δεσποινάκι μου! Αλίμονο αν έλειπε απ’ τη ζωή μας ο έρωτας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @ το τέρας της «αμάθειας»,

    My love, My Life!!!
    Σ’ ευχαριστώ για την αφιέρωση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κιτρινισμένες απ τον καιρό σελίδες, γεμάτες τρυφερά λόγια,
    εξομολογήσεις της καρδιάς,
    κλεισμένες ερμητικά σε συρταράκια του νου, που πρέπει να τις αφήνουμε να παίρνουν, που και που , ανάσα , για να κρατούνται ζωντανές !!!

    Μια ρομαντική καλημέρα από Σάμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. κι από την αθήνα, καλοντυμένε μου, μια γλυκιά καλημέρα...
    αγγίζεις καρδιές με τέτοια κείμενα...
    γιατί;
    γιατί όλοι είμαστε κάπου παιδιά.
    παιδιά που δε μεγαλώσαμε, γι'αυτό ζούμε ακόμα. όποιος μεγαλώνει παντού έχει πεθάνει.
    όλοι μέσα μας έχουμε ακόμη κάποιο παιδί που κλαίει, γιατί είναι μόνο
    και μερικές φορές
    βλέπει ένα άλλο παιδί, χαμογελάει, τα δάκρυά του στεγνώνουν αμέσως.
    και ζει.
    για λίγο βεβαια, αλλά ζει.
    κι αλλάζει.
    καλημέρα και καλή βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ αθηνα,

    Ευτυχώς που υπάρχει χώρος και φυλάμε αυτές τις κιτρινισμένες σελίδες για να αναπολούμε όσα ζήσαμε...

    Την Καλημέρα μου σε σένα και τη Σάμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ -,

    Αντιστεκόμαστε στην ηλικία. Έτσι είναι, (-) παυλίτσα αγαπημένη, το παιδί που κρύβουμε μέσα μας είναι μονίμως παραπονεμένο. Κι όταν συναντάμε, κάποιες φορές το άλλο, το χαμογελαστό παιδί ζούμε...

    Καλή εβδομάδα Ελένη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Στράτο μου!

    Εδώ είμαι..πάλι..για λίγο..;

    Είπα στην ψυχή μου, γαλήνεψε, και περίμενε δίχως ελπίδα.
    Γιατί η ελπίδα θα ήταν ελπίδα για το στραβό πράγμα.
    Περίμενε δίχως αγάπη.
    Γιατί η αγάπη θα ήταν αγάπη για το στραβό πράγμα.
    Απομένει ακόμη η πίστη.
    Αλλά η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα είναι όλα στην αναμονή.
    Περίμενε δίχως σκέψη γιατί δεν είσαι έτοιμη για σκέψη: Ώστε να γίνει φως το σκοτάδι και χορός η γαλήνη.
    Είναι ώρες που μοιάζει να μην υπάρχει παρελθόν ή μέλλον.
    Μόνο μια παρούσα στιγμή μυτερού φωτός.
    Όπου θέλεις να καείς.
    Όπου τεντώνεις τα χέρια σου στις φλόγες.
    Tomas Eliot
    Μετάφραση: Γ. Σεφέρης

    Να είσαι πάντα χαρούμενος φίλε μου, με τις ωραίες σου αναμνήσεις και χωρίς αυτές..
    Έχεις τόσο πλούσιο ψυχικό κόσμο!

    Πολλά φιλιά!
    Καλή βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. "Θεέ μου. Βοήθησέ με να είμαι λογική. Αν είναι η αγάπη αυτό που νιώθω, αν είναι η αληθινή αγάπη..."

    Κανένας Θεός δε μπορεί να βοηθήσει να συνυπάρξουν η λογική και ο έρωτας, όπως και αν είναι αληθινή η αγάπη.
    Η μαγεία στον έρωτα είναι αυτή η επικίνδυνη ομίχλη. Δεν σ’ αφήνει να δεις πόσο ψηλός είναι ο πυρετός σου! Μπορεί το θερμόμετρο να κοντεύει να σπάσει αλλά μπορεί να δείχνει και κάτι δέκατα. Θα φανεί στο δρόμο...

    'Ηταν όμορφο που μοιράστηκες μαζί μας Μηθυμναίε μου ένα μυστικό,ένα κομμάτι από από αυτά που έβγαλες από το σεντούκι των αναμνήσεών σου.
    Τίποτα δεν είναι αμαρτωλό όταν είναι όμορφο.
    'Οταν η μνήμη με γλύκα αναβιώνει, σημαίνει ότι οι πληγές έχουν κλείσει.Οι ουλές είναι που μένουν για να μας θυμίζουν.Μα είναι ουλές που περισσότερο με κοσμήματα ψυχής μοιάζουν.

    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @ marled,

    Μάρελντ, Υακινθάκι του Βορρά, οι αναμνήσεις με ζωντανεύουν, τις έχω φυλαγμένες και δεν είναι λίγες οι φορές που τις ψάχνω... ιδίως αυτές που με περιλούζουν με νοσταλγία και τρυφεράδα. Κι είναι αυτές που τριγυρίζουν στο λογισμό μου και σ’ αυτές ψάχνω να βρω την ηρεμία και τη γαλήνη μου. Τις άλλες, όχι πως δεν υπάρχουν, αλλά τις προσπερνάω, τις παραμερίζω, δεν έχουν θέση πια...

    Οι ευχές σου κι ο καλός σου λόγος καθώς και οι επιλογές σου στη Δροσοσταλίδα μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να κρατηθώ σ’ αυτό που είμαι... Σ’ ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @ Ανασαιμιά,

    Ο έρωτας, φίλη μου, είναι πάθος, και το πάθος νικά τα πιο μεγάλα εμπόδια, παραβαίνει νόμους, γίνεται φλόγα που καίει τα πάντα! Ακόμα κι αυτά τα αθώα θερμόμετρα. Αυτό το πάθος που δεν αντέχεται, μας μαθαίνει τα όριά μας, των συναισθημάτων και των δυνάμεών μας. Ξεδιπλώνει τις πτυχές της ψυχής μας, που θα έμεναν για πάντα κρυμμένες, όπως κρυμμένο (στο σεντούκι των αναμνήσεων) έμεινε κι αυτό το φύλλο του ημερολογίου της. Αυτό ήταν το έναυσμα. Τι σημασία έχει η εξομολόγησή μου πια...
    Συμφωνώ μαζί σου πως τίποτα δεν είναι αμαρτωλό όταν είναι όμορφο. Κι εγώ αν και νέος τότε, δεν το θεωρούσα τέτοιο. Μα, ξέρεις πολύ καλά πως «άλλαι αι βουλαί περί έρωτος» τότε...
    Καλό βράδυ να ’χεις κι εσύ Ανασούλα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. "Διαβάζω σιγανά τις γραμμές που έγραφε τότε, η Σ. κι ανακαλύπτω πόσο αληθινή γινόταν τις ώρες που ξαλάφρωνε"
    Eγώ θα πώ πόσο όμορφοι που γίνονται οι άνθρωποι όταν είναι ερωτευμένοι..
    έτσι όμορφα να θυμάσαι πάντα Στρατο μου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Τα νειάτα
    και οι αναμνήσεις τους...
    Κρυφό-ακριβό περιδέρειο
    που φορές-φορές μας σφίγγει το λαιμό.
    Φυλάξτε το μ' αγάπη!

    Φίλη σου
    Υιώτα,
    Ν.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @ σταγόνα,

    Γι’ αυτό θα παραμείνω ο αιώνιος ερωτευμένος, Σταγονίτσα μου, για να είμαι όμορφος!!! Και αληθινός!!!

    Καλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @ ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ,

    ... κι αυτό το σφίξιμο είναι όπως της αγκαλιάς!!! Υιώτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Στράτο,
    αν αυτό που διάβασα ήταν "μυστικά αφελών ερώτων" τότε τους προτιμώ αφελείς και γνήσιους, παρά όμορφους και νοικοκυρεμένους.

    Ανομολόγητα ωραίο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. @ Κούκος,

    Φτάνει να είσαι και να αισθάνεσαι ερωτευμένος, όπως και να 'ναι...
    Τότε, φυσικά και ήταν "αφελής" και αθώος ίσως... κι αξέχαστος!!!

    Σ' ευχαριστώ φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!